Eifel zu pferd 
Een tijdje geleden zaten Elly en ik met vrienden de vakantieplannen door te nemen en wij hadden nog niet echt een idee wat te doen dit jaar. De zeilerij hebben we achter ons gelaten en een alternatief voor een leuke “doe” vakantie is er nog niet. Wel hebben we ieder voor zich een nieuwe hobby ontdekt. Elly stopt veel energie en tijd in hardlopen, waar ik niet zoveel mee heb. Ik laat dat liever aan Buck over en dan ga ik er wel opzitten en Elly heeft op haar beurt weer niet zo veel met paarden.
Waarom gaan jullie niet wandelen en neem dat paard mee om de boel te sjouwen, zegt vriendlief. Elly en ik kijken elkaar een tikkeltje overvallen aan. We zijn nou ook niet van die‘de paden op, de lanen in’ figuren met van die grote tassen op de rug, maar hier zeggen we niet direct nee tegen. Dit moet duidelijk even bezinken. Ik vind het direct al een goed plan, maar hou dat nog even voor me en heb het er verder even niet meer over om Elly vooral niet te pushen. Omdat het toch een paardengebeuren is wil ik dat ze onafhankelijk van mij haar keuze maakt en het ook leuk vindt en dat doet ze.
Ik had positieve verhalen gehoord over de Eifel en niet onbelangrijk, het ligt met de auto op niet al te grote afstand. Ik laat me door me door Niki(ex-Eifelbewoonster) verder informeren over de mogelijkheden in dat gebied en zij verwijst ons o.a. naar de site 'www.eifelzupferd.de' Hier komen we alles te weten en krijgen we er echt zin in.
Zo wordt het dus voor Elly en mij ” Eifel zu fuss, mit pferd.”
Nu woont Sascha(criollovriend) in de noord Eifel en bij hem kunnen we onze trailer stallen en van start gaan. Dat is wel heel fijn natuurlijk.
Op zondag 24 mei, om 10.00 staat Buck op de trailer en vertrekken we naar Nideggen-Schmidt, waar Sascha woont. Het is een afstand van ongeveer 250 km rijden, dus als alles meezit doen we er een uurtje of vier over. Na het missen van een afslag bij Arnhem en een omleiding bij Venlo, komt er een uurtje bij en zo zijn we rond 15.00 bij Sascha.
Deze woont hier prachtig in een bergachtig begin van de Eifel, aan de rand van een natuurpark.
Vanuit z`n keukenraam kijk je zo een groen dal in, waar de paarden lekker lopen te grazen.
Het is mooi weer en Sascha stelt aan het eind van de middag voor om nog wat te gaan rijden. Onze ogen gaan richting Elly, want die heeft pas een paar keer op een paard gezeten en gaat evt. nu gelijk voor de leeuwen. Gaan we alleen stappen. Zij op Buck en ik op één van de paarden van Sacha. Elly vindt het wel spannend, maar vertrouwd onze inschatting of zoiets verantwoord is. Op Buck is dat wel verantwoord. Die hobbelt er gewoon achteraan, zonder gekke dingen te doen. We stappen een kleine 3 uur rond in een prachtige omgeving en Elly is al snel de spanning kwijt, als ze in de gaten heeft dat ze gewoon in het zadel kan blijven zitten en Buck geen rare plannen met haar voor heeft. Ik vind het natuurlijk ook hartstikke leuk dat ze geniet en knap dat ze dit durft, want menigeen zou hiervoor bedankt hebben. Hoogtepunt vindt ze een verkoeling in een beek. Dit gaat tot aan de zadelrand, dus benen in de lucht. In de beek zijn ook bevers gehuisvest. Hun sporen zijn te zien aan de omgeknaagde bomen Elly gaat zelfs joggen en het moet niet veel gekker worden, want dan vrees ik dat ik Buck kwijt ben.
Wat een onverwacht mooi begin van onze vakantie.
’s Avonds pakken we kaarten erbij en met Sascha maken we een plannen voor onze tocht.
-In de Eifel zijn zo’n 65 wanderreitstationen. Dit zijn overnachtingsmogelijkheden voor mens en paard. Veelal boerderijen waar je op kleine schaal kamers en/of een appartement kunt huren. Wil je dit niet is er altijd wel ergens een plek voor een tent. Als je wilt kun je ook diner, ontbijt en lunch meedoen. Belangrijkste is natuurlijk dat er plaats is voor je paard. Ga je voor een totaalpakket kost dat ongeveer €40,- pp. incl. paard. Deze stationen staan vermeld op de site www.eifelzupferd.de en in een speciaal boekje van de wanderverein, waarbij deze stationen zijn aangesloten.
Los van deze vereniging zijn er nog veel meer overnachtingsmogelijkheden, maar dat vraagt wat zoeken op internet.
Om de 20-30km is er altijd wel ergens een station, dus dat zijn ook voor ons prima te lopen afstanden.
We willen in zuidelijke richting en Sascha biedt aan ons met de trailer weer op te pikken als we het zat zijn, of onze vakantie er op zit. Maakt niet uit waar we zitten. Dat is natuurlijk geweldig, want dat betekent dat we niet persé weer terug moeten lopen naar ons vertrekpunt. Het verruimt onze mogelijkheden aanzienlijk
De maandag brengt veel regen en slaan we Buck nog even over en nemen de auto om de buurt te verkennen en boodschappen te doen. We hebben geen haast, want het is vakantie.
Dinsdag miezert het nog steeds, maar we besluiten te gaan.
Sascha heeft die dag vrij en loopt, samen met zijn paard, een eind met ons mee. Gezellig en natuurlijk handig dat we een ervaren gids bij ons hebben.
Na het ontbijt ben ik een poosje zoet met het opzadelen. Naast de standaard tassen , hebben we nu natuurlijk extra tassen die goed moeten liggen. Belangrijk is een goede gewichtsverdeling en het mag niet schuiven. Het is even zoeken. Ik gebruik gewoon mijn westernzadel, waar je lekker veel aan vast kunt knopen.
Rond 10.00 uur vertrekken we in oostelijke richting, naar ons eerste station in het plaatsje Büvenich. Dit is een IJsland stoeterij van Resi en Herbert Scheufner. Gisteravond heb ik gebeld en er is plaats voor ons.
In de regen glibberen we, al klimmend en dalend, over modderige paden door een prachtig ruig bos. In het bos valt de regen wel mee.
Mijn nieuwe `waterproof`schoenen zijn niet zo waterproof als het met grote letters op de schoenen staat. Mijn sokken voelen al gauw behoorlijk klam aan. Na 2 uur komen we bij een schuilhut, waar we pauze houden en even de natte jassen uit kunnen doen. Sascha loopt nog een uur met ons mee en moet dan terug. Weliswaar nu op het paard, maar dan nog is hij langer onderweg dan wij. Bij het afscheid moeten wij nog anderhalf uur naar ons doel.Buck is het er niet helemaal mee eens dat hij zonder zijn Criollomaatje verder moet en vertoont in het begin wat ezelgedrag. We hebben ondertussen het bos verlaten. Het wordt wat glooiender en lopen nu door landbouwgebied met uitgestrekte koolzaadvelden, die jammer genoeg al uitgebloeid zijn. Gelukkig is het opgehouden met regenen en klaart het zelfs wat op. Om 15.00 arriveren bij de stoeterij en worden hartelijk ontvangen op een uiterst verzorgd complex, waar Herbert ongeveer 75 zelf gefokte ijslanders heeft staan. Hij begeleidt trektochten door het gebied en zegt alle paden tussen Aken en Trier te kennen. Herbert neemt de volgende etappe met ons door en rijdt ons zelfs met de auto rond om aanwijzingen te geven. Hij geeft copy`s van landkaarten mee, met uitgestippelde route, die we op het volgende adres weer achterlaten en dan komen die vanzelf wel weer bij hem terug. Resi heeft inmiddels al naar het volgende adres gebeld en zo is alles geregeld. We hoeven alleen zelf nog maar te lopen. Dat ging overigens goed voor ons ongeoefende wandelaars. We hebben zo`n 25 km gelopen en ik voel mijn scheenbenen een tikkeltje, dat is alles. Elly heeft nergens last van. De bepakking ligt alleen nog niet lekker op Buck zijn rug . Ik moest herhaaldelijk de boel rechttrekken, omdat het schuift. Morgen weer even anders doen.
We slapen in een zeer compleet appartement. Veel te groot voor ons tweetjes, maar wel lekker, want het is veel te nat en te smerig voor de tent.
Na het eten en een wijntje liggen we vroeg op bed. We zijn lekker rozig moe.
De volgende morgen gaat om 8.00 uur de wekker en staat ons ontbijt klaar in een gemeenschappelijke ruimte. We smeren ook zelf onze lunch en krijgen wat fruit en limo mee.
Vervolgens ga ik weer aan de slag met opzadelen en verleg een aantal zaken. De grote achtertassen verhuis ik van achter het zadel naar de plaats waar normaal de ruiter zit. Het totale gewicht komt hierdoor wat meer naar voren te liggen en is in ieder geval al beter voor Buck z`n rug. Het ziet er nu allemaal beter uit. Ben benieuwd of het in de praktijk ook zo uitpakt.
Ondertussen verlaat Herbert met een groep mensen de boerderij. Ik blijf het een grappig gezicht vinden, die kleine dribbelende IJslanders met, in verhouding , veel te grote mensen. Ik schat Herbert toch zo`n 90 kilo zwaar Het is geen probleem voor deze paardjes. Ze zijn populair in de Eifel, want we zullen er veel zien.
Kort erna zijn wij ook zover. Er schijnt een heerlijk zonnetje en de lucht ziet er strak blauw uit. Dat was niet zo voorspeld, maar we klagen er niet over. Door de koolzaad- velden gaan we in zuid westelijke richting met als doel de boerderij van Rolf en trudy in het dorpje Wintzen.
Een afstand van ongeveer 25-30 km.
We zijn lekker uitgerust en lopen vlot weg. Het mooie weer maakt het ook een stuk aangenamer en wat ziet de wereld er dan toch anders uit. Buck heeft zich neergelegd bij het feit dat hij het zonder paardenmaatje verder met ons moet doen. Hij loopt lekker ons tempo mee. Gelukkig maar, want het is heel vervelend als je aan zo`n beest moet gaan lopen trekken.
Na de landbouw volgen we een tijdlang een riviertje, dat tussen weilanden met veeteelt door kronkelt richting bos en bergachtig gebied. Aan de rand van het bos houden we, na 2½ uur gelopen te hebben, pauze in een dorpsparkje. Tussen twee happen door stort ik me weer op de bagage. Het blijft wéér niet goed liggen. Het gewicht blijkt niet helemaal in evenwicht.Tjonge, tjonge wat een gedoe toch. Ik wordt er een tikkeltje mopperig van. Als je er zelf op zit, heb je er geen last van. Je bent dan de hoofdballast en gaat mee in de beweging van het paard en houdt de boel in evenwicht. Nu zijn het allemaal dooie gewichten die heen en weer slingeren bij een onbalans en als Buck ook nog onvlakke zijwaardse bewegingen moet maken, gaat het mis.
Vol goede moed gaan we na een ½ uur weer verder. Van de uitgestippelde route snijden we af en toe wat hoeken af, want wij lopen natuurlijk niet zo snel als die IJslandertjes van Herbert. We hebben van hem 2 landkaartjes meegekregen Bij het plaatsje Gémund is onze eerste kaart uit en missen we een stukje overlap naar de tweede kaart. Herbert heeft dit stukje zelf uitgetekend. Het loodst ons prima door het plaatsje en na een pittige klim , komen we op een pad waar afgelopen winter de wind een ravage heeft aangericht. Men is al flink aan het ruimen. Toch kunnen we er maar net langs. De modder maakt het er niet makkelijk op. We beginnen aan onze tweede kaart en dan hebben we nog een kleine 2 uur voor de boeg. We ontdekken al gauw dat er iets niet klopt. Een rivier die we aan de rechterhand moeten hebben, loopt links. We snappen het niet, want we zijn er nergens overheen gegaan. Ik heb een kompas bij me en we wijken, niet verontrustend, iets van onze koers. We besluiten door te gaan. Het pad kan altijd nog afbuigen. Dat doet het niet echt Na een uur komen we bij een klein dorpje en doen navraag. We zitten inderdaad uit koers en worden weer op de goede weg gezet. We volgen een verkeerde rivier, maar dat wisten we al. Waar we na Gémund rechts hadden gemoeten, had Herbert links aangegeven. Foutje Herbert. Uiteindelijk komt het toch weer goed en om 18.00 komen we bij Rolf en Trudy in Wintzen aan. Door de omweg hebben we extra kilometers gemaakt en dat is te voelen aan de benen. Het laatste loodje was inderdaad het zwaarst. We hadden een langzaam omhooggaand pad waar geen eind aan leek te komen, door een zeer stil bos. Onderweg passeren een plek, waar een bos bloemen en een ingelijste foto van een jong meisje onder een boom liggen. Je ziet dit soort dingen bij ons ook langs wegen en dan is daar iemand verongelukt. Wat zal hier gebeurt zijn, zo in the middle of nowhere. Daar kun je je fantasie op los laten en het houdt me dan ook nog wel even bezig.
Ook Trudy en Rolf zijn aardige mensen. Bij het afzadelen begint het te regenen. Hebben we geluk gehad. Buck krijgt een mooie groene paddock, met inloopstal en wij krijgen een véél te grote woonruimte met weer alles er op en eraan, waar we eigenlijk alleen het bed en de toilet/douche van gebruiken.
Omdat we geen boodschappen hebben kunnen doen, maken we gebruik van Trudy`s kookkunsten en Trudy kan er wat van. Ze schotelt ons een drie gangen diner voor, wat veel te veel is. Na het eten nemen we met Rolf de volgende route door en hij regelt ons volgende adres. Dat wordt de Römerhof in Ramscheid.
-We zitten in berggebied en moeten dus knap klimmen en dalen..
De meeste paden zijn ruim en verhard door steenslag. Men wil ons graag mooie plekjes laten zien en die wijken dan af van de gebaande wegen. Dat is mooi te paard, maar te voet niet altijd te doen. Op dit moment is alles door de regen zeer modderig en niet lekker, soms onmogelijk, om de hele dag in te lopen. Door de zware januari storm zijn ook nog veel paden geblokkeerd door omgewaaide bomen. We krijgen al aardig zicht hoe de paden in kaart gebracht zijn en wat voor pad we kunnen verwachten en gebruiken de verstrekte gegevens als leidraad, maar maken ook ons eigen plan, om de te lopen afstand in de hand te houden. Als we Rolf vragen naar de hoeveelheid kilometers, die we moeten gaan, denkt hij volgens mij in auto kilometers. Lopen is andere koek en komt mijn schatting een stuk hoger uit. Dus vooral mee blijven denken.-
Het is donderdag 26 juni en de dag begint met regen en zo gaan we ook weg. Als we een uur op weg zijn wordt het gelukkig droog en is het eigenlijk heerlijk wandelweer. We gaan door een mooi afwisselend gebied Bossen,weilanden en af en toe een dorpje.
Grote plaatsen heb je hier nauwelijks en op zich natuurlijk helemaal niet erg, maar al die kleine dorpjes hebben geen winkels meer, dus zijn we wat eten en drinken aangewezen op de reiterstationen. Op zich wel makkelijk, maar we hadden toch graag wat meer selfsupporting geweest. Uitgangspunt was `s avonds lekker voor het tentje zitten, glas wijn er bij en een eigen hap koken. Maar goed, door het weer is dit haast niet mogelijk en zijn we blij dat we binnen kunnen slapen. Ik vind het niet duur wat we moeten betalen, maar als je dit 14 dagen achter elkaar doet, gaat het toch aardig oplopen. We zijn zo`n € 50,- p.p.p.d.(incl.paard) kwijt.
Rond 16.30 zijn we in Ramscheid. Een mooi boerendorpje met van die vakwerkhuizen. Alles ziet er even schoon en onderhouden uit. Dat is trouwens niet alleen hier.
Ik klop bij een woning aan om even de weg te vragen en een markant oud vrouwtje doet voorzichtig open. Met zo`n vreemde zwerver op de stoep weet je maar nooit. Als ze Elly en Buck op straat ziet staan is alle schroom weg en staat ze er al gauw bij om een praatje te maken.
Heel vriendelijk en volgens mij zou ze zo met ons mee willen.
De Römerhof is ook een mooie oude boerderij, met binnenplaats en nog volop in bedrijf. Beatrice verzorgt o.a.het paardengedoe. We krijgen een 2 persoonskamer met uitzicht op Buck beneden in een weitje. Ook hier krijgen we weer een heerlijke maaltijd. Er zijn nog 2 gasten en als je iets gemeenschappelijks hebt, is het makkelijk praten.
Het bevalt ons hier wel en we besluiten morgen een rustdag te houden. We hebben 3 dagen pittig gelopen en voor ons ongetrainde wandelaars gaat het bovenverwachting goed. Niet forceren nu en bovendien hebben we vakantie.
Op onze rustdag gaan we eerst lekker uitslapen. Het regent weer eens en na het ontbijt hangen we een beetje op de boerderij rond.`s Middags gaan we naar Hellenthal. Dit is een iets groter plaatsje, waar we boodschappen kunnen doen. Beatrice biedt ons haar auto aan. Geweldig natuurlijk. Ze vraagt of we voor haar ook even € 2500,- van de bank kunnen halen. We krijgen een volmacht mee. Zo gaan wij, wildvreemden, in haar auto en met haar € 2500,- op zak boodschappen doen. Over vertrouwen gesproken.
Hellenthal is niet veel en we zijn rond 17.00 weer terug. Het regent nog steeds en ik zet Buck in een open stal, dan is ie morgenochtend niet zo kletsnat.
Bij het diner krijgen we een forel zo groot als een walvis voorgeschoteld.
Heeft Beatrice zelf gevangen in een beek hier vlakbij. Wij wonen helemaal verkeerd en we doen het helemaal verkeerd in Nederland.
Roth is ons volgende doel. We hebben een aardige afstand voor de boeg. Ik schat zo`n 25-30 km.
Om 10.00 gaan we van start. Het gaat voorspoedig en Buck heeft er flink de pas in. Ik weet niet wat ie gisteren gegeten heeft. Bij de lunchpauze gaan we in een boshut zitten, omdat er zoveel vliegen buiten zijn. Buck staat ook te dringen en wil er ook wel bij, maar dit gaat toch te ver en we sturen `m naar buiten naar een pluk gras. Al grazend verdwijnt ie om het hoekje. Normaliter is dat geen probleem en blijft ie in de buurt Na een minuutje toch maar even kijken, want mijn gevoel zegt dat het niet goed zit. Ja hoor, daar gaat Buck met ons hele huishouden op zijn rug. Hij is al zo`n 50 meter op weg. Als ik hem roep, kijkt ie niet op of om en verhoogt het tempo licht. Ik ga er achteraan en probeer hem quasi nonchalant in te halen. Nog een beetje gas erop. Nee hè, waar wil die knol toch heen! 250 kilometer van huis. Ik probeer het met stemverheffing. Niks. Vast beraden gaat Buck door. Ik iets sneller, hij iets sneller. Het kat en muis spelletje gaat nog even door en opeens staat hij stil en kijkt hij onverschillig om en blijft staan. Stom beest. Wel een bijzonder beest. Hij had gewoon last van die vliegen. Hij is daar heel gevoelig voor.
-Als je zo dagen met hem loopt communiceer je weer heel anders met elkaar. Als ik er op zit en hij heeft een daas of vlieg op zijn lijf, wijst ie die met zijn neus in de richting aan en is zeer tevreden als je die voor hem neer knuppelt. Als dat probleem zich te voet voordoet neemt hij even een sprintje, loopt je bijna omver en laat de plek zien waar een beestje zit. Of je die even dood wil slaan. Vervolgens gaat hij weer rustig achter je lopen.
Het duurde even voordat ik dat door had en zag het eerst als lomp gedrag.-
Een kleine drie kwartier na de pauze lopen we vast op een omgevallen boom. We hadden er al een paar gehad die we nog wel konden passeren, maar dit is een giga boom met links en rechts steile hellingen met dichte aanplant. Balen. Moeten we het stuk weer terug naar de boshut en vandaar een omweg van 5 kilometer. Dat is bij elkaar toch gauw een kleine 10 km. extra en wordt het een lange dag. Gelukkig is het goed weer, hebben we gisteren rust gehad en zitten we in een prachtige omgeving.
Bij een dorpje lopen we op een verharde weg en komt er achter ons een vrouw in zo`n hoge Mercedes met een flinke snelheid aanrijden. Ze ziet ons niet omdat ze zit te zwaaien naar iemand. Op het allerlaatste moment kan ze net het stuur omgooien en klapt het buitenspiegeltje nog tegen de zadeltassen aan. Elly is zeer geschrokken, want ze liep met Buck en zag het allemaal aankomen en ontsnapt met Buck aan een vreselijk ongeluk. De vrouw in de auto was eveneens erg geschrokken en stond te trillen op haar benen. Buck deed het allemaal niets Afkloppen maar weer. Er wordt door sommige mensen erg hard gereden op deze smalle weggetjes en we houden vanaf nu elke auto scherp in de gaten.
In een volgend dorp zien we allemaal Belgische nummerplaten op de auto`s. Zijn we ergens een grens gepasseerd en zitten we opeens in Duitstalig België. Ook dit is weer een bijzonder stukje België met een bijzondere cultuur in een lange geschiedenis. Sinds 1920 hoort deze strook weer onder het Belgische staatsbestel. Deze streek is al heel wat keren van staatseigenaar verwisseld. De inwoners willen zichzelf beslist ook niet Belgisch noemen. Je zou zeggen; Doe toch weer terug naar Duitsland, maar dat willen ze ook niet. Het liefst willen ze een zelfbestuur, maar dat kan ook weer niet. Zo heeft België toch aardig wat cultuur probleempjes.
Ondertussen is het al 17.30 en moeten wij nog een klein uurtje. De benen beginnen te protesteren. Even de knop om. Verstand op nul zetten en doorgaan.
We arriveren bij het station van Diane en Herbert. Het ziet er simpel en onduits rommelig uit. We gaan op de goedkope toer en kunnen hier een matras in een kamer huren. Er is een apart kamertje waar we kunnen zitten en koken.. We zijn de enigste gasten en hebben het rijk alleen.
Diane heeft ons ontvangen en verteld dat ze gelijk weg moet naar een verjaardag en Herbert heeft ook ergens een vrijgezellenfeest dus die krijgen we ook niet meer te zien.
Het zitkamertje is rommelig en met allerlei indianen spulletjs ingericht.
Jammer dat we Herbert niet zien, want dan ben je toch wel nieuwsgierig naar zo`n figuur. We kunnen nu wel een beetje fantaseren over hem en dat geeft ons toch ook wel weer lol. Zo rommelig als het interieur is, zo uitstekend van kwaliteit is de wijn die in dozen vol en in alle kleuren onder het kleine barretje staan. Dat is in ieder geval een dikke plus voor Herbert. We hebben een flesje genomen.
Wanneer we de volgende morgen weg willen, zien we niemand, dus maken we zelf de rekening maar op en leggen geld op tafel.
We zitten inmiddels in het middelste gedeelte van de Eifel(Vulkan Eifel) en hier zijn meer stationen, zodat we meer keus hebben en ook de afstanden wat kunnen beperken.
Zeker na de zeer lange trip van gisteren. De benen hebben zich na zo`n nachtrust weer hersteld, maar we kiezen toch voor een korte tocht vandaag.
Van Roth naar Reuth is maar 15 kilometer, dus kunnen we het kalm aan doen. Het is prachtig weer en weer volop genieten van de mooie omgeving. Het terrein is wat glooiender geworden en ook dat is een prettige afwisseling. Door de zon wordt het erg klam doordat het overal nog zo vochtig is. In het bos levert dat veel vliegen en dazen op.
Die houden daar wel van. Het bos is haast niet te belopen door de blubberbende.
We komen om 15.00 aan op de paardenboerderij van Angelika Klein. Het is daar super gezellig en al gauw zitten we met Angelika en haar vriend + een inwonende tante in het zonnetje op het terras aan de wijn. En jawel, de vriend van Angelika heet voor de verandering `Herbert`. Gelukkig laat ie zich Herbie noemen. Angelika doet in de omgeving tochten met de paardenkoets.
Ze gebruikt hier 2 stevige Russchische paarden voor.
Aan het eind van de middag nodigt ze ons uit voor een ritje door de omgeving. Na de tocht schuiven we aan bij het diner en laten het eten, de wijn en de gezelligheid tot ons komen, waarna we met een voldaan gevoel rond 23.00 uur tussen de lakens schuiven.
We blijven hier een dagje plakken en kunnen meerijden naar Prúm, om dan met de bus weer terug te gaan. Prúm is een wat groter plaatsje, waar de hele regio,wat inkopen en scholen betreft, op is aangewezen. De bussen die hier rond rijden zijn qua diensttijden helemaal aangepast op de schooltijden. In de vakanties rijden er dan ook niet veel bussen.
In prúm is niet geweldig veel te doen. Het heeft een oude kern met kerk en kasteel, waar nu het gymnasium in gehuisvest is. We drinken wat koffie en doen boodschappen. Voor de verandering is het weer gaan regenen, dus zijn we snel klaar in Prúm en gaan weer terug naar Reuth in een bus vol schoolkinderen.
Het wordt weer tijd om plannen te maken voor de volgende dagen. Angelika vertelt dat er voor de rest van de week zeer slecht weer voorspeld is. Dat is wel heel jammer en zitten daar natuurlijk niet echt op te wachten. We besluiten het morgen even aan te kijken en dan beslissen wat we gaan doen. Het weer wordt inderdaad slecht en het blijft regenen. Wat jammer nou, want we hebben het naar ons zin en willen graag door
Ook de volgende dag gaat de nattigheid gewoon door en we bellen Sascha op om te overleggen wanneer hij ons kan komen halen, want het heeft geen zin om met dit weer door te gaan. We moeten daar nog een dag blijven, want Sascha kan niet eerder komen.
Dat is geen punt, want we vermaken ons wel met kaarten, lezen en tafeltennis. Tussen 2 buien door maak ik nog gauw even een rit met Buck, zodat hij ook weer weet dat ie een rijpaard is.
Sascha pikt ons rond 15.00 op en gaan we `s avonds ter afsluiting met z`n drietjes gezellig uit eten bij de Argentijn.
De volgend morgen laden we Buck weer in de trailer, nemen afscheid en in de stromende regen rijden we terug naar Nederland.
Tot ziens Eifel, we komen zeker terug.Ondanks het slechte weer kunnen we terug kijken op een geweldige vakantie. De Eifel is echt een eldorado om in paard te rijden, of zoals in ons geval te wandelen met pakpaard. Een schitterende en afwisselende natuur, waar wel veel steenbodem aanwezig is en zijn dus hoefijzers voor de paarden onvermijdelijk. Enorm veel ruimte en uiterst vriendelijke en behulpzame mensen. Er zijn veel mogelijkheden om hier je dagtochten zelf uit te stippelen of om dit georganiseerd te doen, middels de Eifel wanderverein.
Overnachtingsmogelijkheden zijn royaal aanwezig en zijn goed verzorgd. Het fijne van de Eifel is dat het op betrekkelijk korte afstand van huis ligt. Een lang weekend is al goed te doen.
Voor Elly en mij was het bijzonder om te ontdekken dat deze manier van samen iets doen heel goed bevallen is. Voor Elly was het helemaal bijzonder, omdat ze eerder toch wel wat angst had voor paarden, maar dat dit totaal verdwenen is door zo intensief met Buck om te gaan en ze er ook echt lol in heeft gekregen en geniet van het beest z`n aanwezigheid.
Paul
Wat ze doen, doen ze met minimale middelen, veel creativiteit en gevoel voor sfeer en smaak Een oude stacaravan wordt bijv. omgetoverd tot blokhut met veranda, waar je heerlijk beschut kunt zitten en genieten van het uitzicht en een houten indiaan in een hoek je rugdekking geeft. Het Bonanza gevoel heb je al gauw te pakken als je daar zit. Op de deel wordt een groepsruimte zichtbaar met aangrenzend toilet,douche en een 2 pers. kamer
.Voor de paarden is er weiland, een paddock/rijbak, een schuilhut en inloopstal. Alle daken zijn aangesloten op waterreservoirs, zodat het regenwater opgeslagen kan worden.Anet en john zijn als ondernemers aangesloten bij `Sprong over het veen`. Zie http://hoeveansalo.spaces.live.com/ .
Je kunt goed zien dat men er veel aan doet om dit gebied aantrekkelijk te maken voor recreatief gebruik door middel van bebossing en het graven van waterpartijen met bijbehorende wandel-,fiets- en ruiterpaden. 
Het oogt af en toe nog wat gecultiveerd en heeft nog tijd nodig om zich te ontwikkelen maar door de afwisseling is het niet saai. Bovendien is het er heerlijk rustig is en je kunt er prima rijden op goede paden. Regelmatig moeten we ook in de berm langs de lange rechte wegen. Dat is hier absoluut niet vervelend, doordat er nauwelijks verkeer is. 
Na een paar uur rijden, lunchen we lekker op het terras van uitspanning`de bronzen eik` aan de rand van een bos. De paarden kunnen we rondom, aan een aanhangwagen parkeren. Ik vind dat wel een beetje tricky, want er zitten natuurlijk wel wielen onder zo`n kar en als er eentje aan zijn touw gaat trekken, kunnen er rare dingen gebeuren. Goed de handrem er op. Aan het eind van de middag zijn we terug en worden we nog getrakteerd op allerlei lekkere hapjes. Het is goed toeven op de Ansalo hoeve. Ik heb weer een prima weekend achter de rug en kan het iedereen aanbevelen om daar eens een keer te gaan rijden. Het is weer eens wat anders. Rond 20.00 laad ik Buck weer in de trailer en tuffen we een ondergaande zon tegemoet, richting huis.
