Buck
Het is Vrijdag 15 mei 2009 en om 05.00 uur gaat de telefoon. Ik heb een nogal uithuizige dochter en dit soort telefoontjes maken me, vooral op dit soort tijdstippen, klaar wakker.
`Met Johan`, zegt de stem van de boer waar Buck staat en vervolgt gelijk met de melding dat Buck weg is. `Hoe bedoel je, Buck is weg`, is mijn vertragende antwoord om het even tot me door te laten dringen. `Ik zie hem nergens en ik heb 2 keer goed gekeken`, is het duidelijke antwoord. `Ik kom er aan`, en schiet in mijn kleren.
Nou raak ik van deze melding niet direct in paniek, want Buck is wel vaker `s nachts aan de wandel geweest, doordat het hek niet goed afgesloten was. Juist hierdoor ben ik toch wel alert op het afsluiten en ik weet zeker dat ik gisteravond als laatste geweest ben en goed heb afgesloten. De boerderij staat aan een donkere landweg, waar toch met regelmaat verkeer langs komt. Buiten het gevaar dat Buck aangereden wordt, moet ik er ook niet aan denken dat iemand dat grote zwarte gevaarte op zijn schoot krijgt, want in het donker zie je hem niet-, of te laat lopen. Dat kan een ravage worden. Dus, ik hou er helemaal niet van als Buck `s nachts alleen aan de wandel gaat.
5 minuten later constateer ik, net als Johan, dat Buck weg is. Het is vreemd, want het hek is dicht en de omheining van de paddock/bak lijkt in tact. Hij zal toch niet gestolen zijn!
Kan dat haast niet geloven. Wie steelt er nou Buck!
Ik rij de weg een stuk langs, maar zie hem nergens. Het is ook nog stikdonker en ik besluit het om 08.00 nog eens te proberen. Dan is het licht en iedereen langs de weg is dan zeker wakker.
Het is heel goed mogelijk dat een boer hem gezien heeft en heeft vast gezet.
Om 08.00uur ga ik eerst naar een manege, 100 mtr. verderop. Daar maak ik de meeste kans. Hij is daar niet, maar men weet te vertellen dat hij 2 km. verderop bij boer Kok staat. Met koliek. Nou, dan is het Buck niet, want die was gisteravond laat nog helemaal fris en krijgt dan nog nauwelijks eten. `Jawel`, zegt Marc van de manege. `Zwart, drie witte voeten, een bles, korte staart, geen manen`. Ja, dat kan niet missen en ik ga er snel heen.
Ik weet niet wat ik zie, als ik bij boer Kok kom. Buck in de koliekstand, onder de blubber van het rollen, staat daar op een paddock verwilderd uit z`n ogen te kijken. Hij heeft ook schaafwonden aan z`n hoofd en benen. Hij is blij als ie me ziet en wil zo snel mogelijk met me mee en loopt het hek er bijna uit, want hij heeft het daar niet naar z`n zin. Ze hadden de boel met kettingen aan elkaar gebonden, omdat ie al verschillende pogingen had gedaan uit te breken en daarbij waren al wat paaltjes gesneuveld. Ook boer Kok was dus wel blij met mijn komst
Ik ga niet direct op Buck`s verzoek in, want ik wil toch eerst het verhaal horen. Hij is daar om 03.00 het erf opgelopen. Deze boer heeft gelukkig verstand van paarden en direct de dierenarts gebeld, omdat hij wel zag dat het niet goed zat. Buck krijgt een koliekbehandeling en verder afwachten. Het lijkt niet aan te slaan. Ik heb ondertussen ook al de DA gebeld en deze is alweer onderweg.
Buck krijgt nogmaals een behandeling en ik de boodschap dat het nu wel snel moet gaan werken, anders wordt het een penibele zaak. De darmen zitten wsl. verdraaid en dat is niet goed. Een mogelijke optie is snel naar Utrecht voor een operatie en dan nog is het maar afwachten of het zich goed hersteld. Met deze optie ben ik gauw klaar. Dat gaan we dus niet doen. Ik ga niet met zo`n ziek paard de trailer in en de weg op. Stel dat ik Utrecht haal en zo`n operatie slaagt; Buck is voor dat moment dan gered, maar blijft de kans heel groot dat ik verder met een chronische darmpatient zit. Het bijkomende kostenplaatje is voor mij ook doorslaggevend. De kosten daarvan beginnen bij € 3000,-. Ik ben hier vrij nuchter in. Buck is m`n maatje en in 4 jaar tijd ben ik zeer intensief met hem opgetrokken, staat de kilometerteller ergens tussen de 15- tot 20.000 km. en heb ik heel veel met hem gedaan, maar als het niet meer op een gezonde manier gaat, dan houdt het op.
Ik loop met Buck de paar km. terug naar de thuisboerderij in de hoop dat beweging de boel een beetje in gang brengt.
Eenmaal terug verslechtert de situatie echter snel. Buck kan bijna niet meer op z`n benen staan en staat daar te dampen van de koorts. De darmen geven geen geluid meer en wsl. is de boel binnen geknapt en is het daar een bende. Ik bel de DA nogmaals en vraag hem Buck in te laten slapen.
Deze is er alweer snel en bevestigt dat het een verloren zaak is. We zoeken een plek op het erf, waar ie niet in de weg ligt en de Rendac het kadaver makkelijk op kan pikken. Buck loopt gewillig, met z`n koppie omlaag, mee naar zijn slachtbank, want zo is het. Hij ondergaat het op z`n Buck`s. Wat moet, dat moet.
De dierenarts geeft hem een overdosis. De naald is nog niet uit de ader of Buck gaat door de knieen en met een diepe, zware zucht blaast ie z`n laatste adem uit.
Exit Buck.
Ik sta er daar een beetje onwerkelijk bij. Het gaat me allemaal even veel te snel. De situatie is te bizar voor woorden. Buck was met z`n 17 jaar nog niet zo fit als nu en over 2 dagen zouden we weer voor een paar maanden naar Frankrijk gaan. De bepakking staat thuis ingepakt te wachten op vertrek. Vervoer naar Frankrijk en een eerste overnachting is geregeld. Mijn werkzaamheden heb ik afgerond. We waren er klaar voor. Dacht ik.
Om de één of andere rede is er een knoop, of zoiets in zijn darmen gekomen. Mogelijk heeft er toch ook al een gezwel gezeten. We zullen het nooit precies weten, want ik laat dat niet onderzoeken. Ik zie daar het nut niet zo van in.
Van de pijn is hij gaan liggen rollen en dat heeft hij te dicht bij de omheining gedaan. Hij is met z`n benen in de planken omheining verstrikt geraakt. Met het los rukken heeft hij een plank half los getrokken en is zodoende buiten de omheining geraakt. Dat verklaart ook al die schaafwonden. Van de pijn in z`n buik is ie vervolgens aan de kletter gegaan.
Doodgaan is niet makkelijk
Nieuw paard
Één ding weet ik al heel snel zeker; Ik wil weer snel een nieuw paard. Buck was een best peerd met, voor mijn doel, uitzonderlijke kwaliteiten, die ik niet snel zal vergeten en mogelijk niet meer terug vind, maar hij is vervangbaar.
Ik realiseer me ook, dat het gedoe met paarden voor mij een manier van leven is geworden, waar in één klap flink aan gerammeld wordt. Dagelijkse(verzorging en gewoon kijken naar) en wekelijkse(vooral de ritten buiten) rituelen en ritmes vallen weg. Dat wordt afkicken en zoals het een goed verslaafde vergaat, heb ik daar geen zin in en dus nemen we er nog maar eentje.
Het idee dat ik een nieuw paard ga uitzoeken, brengt gelijk al een lichtelijke staat van opwinding bij me teweeg en zet de knop om. Het kind wordt losgelaten in een speelgoedwinkel en mag iets gaan uitzoeken.
Na 4 jaar intensief rijden en om me heen kijken, weet ik ongeveer wel wat ik wil en als ik Buck als uitgangpunt neem, weet ik wat ik graag weer terug zie en wat ik graag anders zou willen. De bekende plusjes en minnetjes.
Buck was een cool, 150% eerlijk, vriendelijk en betrouwbaar paard met een uitgesproken karakter. Zo van; ben jij goed voor mij, ben ik het ook voor jou. Het duurde lang voordat je over z`n grenzen ging en dan moest je ook oppassen. Hij gaf dat dan wel eerst duidelijk aan. Hij ging goed met zijn dominantie om. Hij was (bijna) altijd bereid om te werken en ging als een dieselmotor, altijd door. Het liefst dan wel in z`n eigen tempo, maar hij ging.
Dit zijn basiseigenschappen die ik graag weer terug wil zien in een volgend paard. Ter verbetering zou ik een meer wendbaar en voorwaartser paard willen met vlakke gangen. Van die mooie langzame vlakke galopjes, zie ik wel zitten. Buck had af en toe een verschrikkelijke galop. Stil staan, als een paard stil moet staan, vind ik ook wel een plus.
Als ik mijn lijstje zo terug lees, wil ik gewoon een super paard. Een Zorro paard.
De kleur, daar wil ik wel op inleveren en vind ik ondergeschikt. Uiteraard heb ik mijn voorkeur, want het oog wil ook wat. Als ik tóch kan kiezen vind ik ik een donker paard het mooist. Het hoeft niet egaal te zijn. Liever niet zelfs. Er mag best een pigmentvlek of een tekening in zitten. Ook weer niet teveel wit. Die bonte paarden lijken wel erg op een koe, vind ik.
Zo`n roze toet wil ik in ieder geval niet. Dat vind ik absoluut niet mooi en is me te kwetsbaar. Ik heb geen zin de hele zomer met een tubetje zalf op zak rond te lopen.
Een schimmel valt ook af. Dan moet je echt poetsen, om het toonbaar te maken. Dat is het mooie van donkere paarden. Een beetje afstoffen/afkloppen en het ziet er prachtig uit. Daar merk je pas, na het rijden, aan je vuile kleren, hoe smerig ze eigenlijk zijn.
Waar ga ik kijken voor een paard. Wordt het een vers paard van de handelaar of al een ingeburgerd paard van een particulier. Weer de bekende plusjes en minnetjes. Voor mij is erg belangrijk dat ik een paard heb die gelijk zonder problemen de trailer in gaat, omdat ik op de thuisboerderij eigenlijk alleen maar een beetje in de bak kan rijden en dat is niet mijn favoriete bezigheid. Voor een trailerbaar paard maak ik wsl. bij een particulier de beste kansen. Maar ja, wie verkoopt er nu een goed paard? Dat doe je niet zo snel. Ik heb een goede ervaring met Buck en hou me daar maar even aan vast. De prijs zal bij een particulier ook wel wat lager zijn en als ik een paar duizend euro uit kan sparen, ben ik daar niet vies van. Komt me op dit moment ook wel beter uit.
Op het Duitse criolloforum staat al enige weken een Vos, met een grote bles, te koop. Ruin, 11 jaar, 1,50 mtr. Een beetje grove bouw.
Een Jerommeke om te zien. Op papier staat; wendbaar, vlakke gangen, gevoelig voor commando`s, luistert zeer goed en is verkeerszeker. Echt gauchopaard. Wel éénkennig. Geen probleem, want dat is een kwestie van tijd en dan mag ie bij mij ook éénkennig zijn. Klinkt goed en zoals ik al eerder zei neem ik de kleur op de koop toe, want een vos vind ik wel wat saai om te zien. De prijs is goed en hij loopt zo de trailer in. Ik maak een afspraak en samen met Joan(eerste baasje van Buck) rij ik op een Zaterdag op en neer richting Munster, bij Hamburg.
Juan voldoet aan de beschrijvingen. Hij reageert wat anstig op toenadering en over zijn hele lichaam zie je wel littekentjes. Hij heeft een duidelijk `gaucho`werkverleden en zijn gebruiker is zichtbaar niet bepaald zachtzinnig met hem omgegaan. Zo gauw je er op gaat zitten, wordt het een machine. Nu zoek ik niet direct een machine, eigenlijk juist niet, maar het is wel heel fijn als een paard goed luistert. Je hoeft maar op een knopje te drukken en hij doet het en gaat eventueel overal dwars doorheen. Juan is een temperamentvolle jongen, maar controleerbaar.
Dat angstige en afstandelijke naar mensen vind ik niet zo heel erg. Ik vind mezelf een vriendelijke gaucho en zal ook dit gedrag op den duur wel slijten en heelt de tijd de wonde.
Binnen 2 weken heb ik dus weer een nieuw paard staan. Ik heb verder ook niet serieus meer naar andere paarden gekeken.
Na 10 dagen ontdek ik wat verdachte plekjes op z`n huid, w.o. een wratachig iets in z`n kootholte, welke gaat bloeden als je het aanraakt. DA erbij en na verder onderzoek blijkt het huidkanker en met name de plek in de kootholte lijkt moeilijk te behandelen.
Getver, daar zit ik niet op te wachten en wat mij betreft gaat Juan weer retour Duitsland. Daar heb ik niet voor gekozen. Frau Breudel geeft echter niet meer thuis en wil alleen nog via haar advocaat communiceren. Nou, dat moet dan maar. Dat zo`n mevrouw een eigen advocaat heeft, zegt al dat ze eerder met zulke bijltjes gehakt heeft.
Iedereen aan deze kant van de grens verzekerd me dat ik sterk sta. Duidelijk geval van verborgen gebreken bij overdracht. De voor aankoop keurende DA aldaar heeft ook gefaald, door het niet te zien, cq te vermelden. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik niet wat kritischer gekeken heb. Ik ben te goed van vertrouwen geweest. Zo`n aardige mevrouw en in mijn ogen is elke dierenarts een objectief keurende arts, die z`n werk serieus neemt en een naam heeft hoog te houden.
Ik kan hier slecht tegen en het moment is ook niet geweldig. Eerst een dood paard en nu dit.
Gelukkig heb ik een verzekering voor juridische bijstand lopen, dus daar gaan we maar eens gebruik van maken en zet de zaak op de rails en zie verder wel wat er op me af komt,.
Juan krijgt vakantie, want daar ga ik niets meer mee doen. Zul je net zien dat ie door mijn toedoen iets krijgt. Dat risico wil ik niet nemen.
Daar zit ik dus wéér zonder paard. Als Marcos dit hoort, biedt hij me gelijk een paard aan.
`Kom maar halen, rij er mee, zet hem te koop in Holland en als ie verkocht is kom je een andere halen`, zegt ie. Dan snijdt het mes aan 2 kanten. Hij verkoopt paarden en ik heb een paard om te rijden. Dat is natuurlijk een heel aantrekkelijk aanbod, maar ik wil toch een eigen paard en een band met zo`n beest hebben. Zeker als ik straks toch weer lange trektochten wil maken. Een band met een paard hebben vindt een Argentijn maar raar. Waarom? Hij moet functioneren. Ik ben er ook slecht in om een dier weer weg te doen, waar ik net een band mee heb.
Het zet me wel aan het denken en besluit het én, én te doen. Ik koop een paard voor mezelf en neem er 1 extra mee om te verkopen.
Zo heb ik niets en zo heb ik dus 3 paarden. Wie heeft er nu drie paarden? Ik weet het, er zijn er genoeg die in zo`n situatie verkeren en de mogelijkheden daarvoor hebben, maar ik als ex-stads jongen moet nog aan deze status wennen.
El Moro neem ik alvast als vervanger voor Juan. Een fantastisch rijpaard met zo`n heerlijke langzame, luie, jog-achtige galop. Luistert zeer goed, is wendbaar, voorwaarts en snel. Verder moet ie nog een hoop leren, want hij is erg afstandelijk, moeilijk of niet te pakken, schrikkerig voor alles wat naar mens riekt en de trailer gaat ie ook niet zonder dwang in. Hij heeft wat dat betreft een beetje hetzelfde karakter als Juan, ofschoon die zo de trailer in gaat. Ook Moro verandert in een machine, zodra je er op zit. Die twee vinden elkaar al snel en Juan laat zich dus ook niet meer pakken en ze stimuleren elkaar in hun vluchtgedrag. Daar heb ik dus nog wat werk aan. Het is wel lastig, maar ik vind het ook wel een uitdaging om hier mee aan de slag te gaan. Nou ben ik helemaal geen Monty Roberts en heb me ook helemaal niet verdiept in Parelli -achtige omgangs methodieken, maar ik heb wel tijd en geduld en ik ben rustig in de omgang. Dat is volgens mij een belangrijke basis. Niks forceren, maar waar nodig en gevraagd, wel duidelijk wezen naar de paardjes.De eerste paar weken verandert er weinig, maar dan gaat het stapje voor stapje bergopwaarts en een maand of 4 verder gaat het prima. Moro laat zich pakken, geeft voetjes, ik kan z`n hoeven zonder problemen bekappen en sinds kort loopt hij ook fluitend de trailer in.
Dat zijn leuke dingen voor de mens.
Het juridisch proces inzake Juan komt zeer traag op gang. Voordat het eindelijk bij een behandelend advocaat op zijn bureau ligt, zijn er toch eerst een paar pionnen van de verzekeringsmij. gepasseerd, die moeten beoordelen of zo`n proces kans van slagen heeft, voordat ze daar hun/mijn geld aan uit geven en zijn we toch alweer bijna 2 maanden verder. Ik moet er constant achterheen en de boel een beetje opjutten en uitleggen hoe het zit bij een paard.
Na 2 briefwisselingen tussen de advocaten van beiden partijen zijn we weer 2 maanden verder en nog steeds geen streep verder en lijkt het uitzichtloos. De tegenpartij geeft geen krimp en de rechter is de volgende stap. Dat kan wel weer minimaal een half jaar duren voordat ik aan de beurt bent. Mijn advocaat heeft ook geen goede hoop op een voor mij gunstige afloop. De Duitse wet zit in deze toch weer iets anders in elkaar dan de onze.
De medisch deskundigen alhier dateren de mankementen bij Juan toch al aanwezig bij overdracht en zou bij ons de verkoper het paard moeten terug nemen. In mijn koopcontract verklaart de verkoper dat het paard naar haar weten gezond is en verder niet verantwoordelijk kan zijn voor eventuele opspelende gebreken. Ik heb dit voor akkoord ondertekend en moet ik bewijzen dat mevrouw Breudel hierover gelogen heeft. Dat kan ik dus niet en zolang zij blijft zeggen `ich habe es nicht gewust` heb ik geen poot om op te staan. Dat over verborgen gebreken speelt daar in Duitsland verder zeer wsl. geen rol meer, volgens de advocaat.
Ik trek mijn conclusies en hou het voor gezien. Ik heb geen zin in nog een jaar ergernis en touwtrekken en neem mijn verlies, laat frau Breudel lekker gaarkoken in haar Munster, bij Hamburg en ga weer aan de slag met Juan, totdat ie omvaltHet lijkt er ondertussen op dat Juan, nu alweer 8 maanden verder, voorlopig niet van plan is om te vallen.
Zijn ,voor biopsy, weggesneden kankerplekjes zien er wonderwel goed uit en Juan gedraagt zich verder fit en gezond. De frons in het voorhoofd van de dierenarts staat ook op vraag-uitroepteken en verklaar ik Juan voor gezond en moet ie er weer gewoon tegenaan. Ik hou er, net als de dierenarts overigens, wel rekening mee dat het weer eens terug kan keren. Positief bekeken; misschien ook niet! De tijd zal het uitwijzen. Viva Juan.
Daar zit ik nu dus met 2 privépaarden, wat eigenlijk niet de bedoeling is en mijn gezonde verstand en portemonnee zeggen dat er weer eentje uit moet. Juan kan ik natuurlijk, met dit verhaal, niet verkopen. Dan moet ik dus toch met pijn weer afscheid nemen van Moro. Ik begin net een band met hem op te bouwen en zijn de fases van `nieuw paard` net voorbij. Ik probeer het nog op te lossen door voor Juan een kosten meebetalende bijrijder te vinden, maar die zijn er blijkbaar niet.
Als in januari Daniel, uit Oostvoorne, zich dan aandient als serieuze koper, moet ik er toch nog even overdenken en zoeken of er nog vluchtwegen zijn. Ik zie ze niet en hak de knoop door.
In februari breng ik Moro naar Oostvoorne. Ik weet dat hij daar in goede handen is, maar als ik daar wegrij en zie Moro daar met ,voor het eerst in z`n leven, een deken op z`n rug heel zielig staan kijken, voel ik me toch wel een beetje een verrader.
