Dwingeloo

Dwingeloo, 2-3-4 mei

Dit weekend ga ik met de Noorder-/Oosterlingen Anet, Mariska, Karsten, Ton en Wil rijden in het Drenthse Dwingeloo.
Wil woont weliswaar in Leiden, maar is de weekenden altijd in Wapserveen en dan hoor je er ook wel een beetje bij. Ik ben nog nooit in Dwingeloo geweest. Het Dwingelderveld schijnt mooi te zijn.
We gaan al op vrijdag, dus hebben een lekker lang weekend voor de boeg. Ik ben rond elven bij stal Vos waar we ons bivak hebben. De anderen zijn er al. Ton heeft zojuist afgebeld, omdat z`n paard andere plannen heeft. Hij wil dus weer eens niet de trailer in.
Het is prachtig weer.Weliswaar een schrale wind, maar met een strak blauwe lucht. Karsten is bekend in deze omgeving dus hobbelen we lekker achter hem aan. Via een landweg, tussen de weilanden door, gaan we het bos in om vervolgens het Dwingelder veld op te rijden. Veel ruime heidevelden met vennetjes en af en toe een stukje bos. Het is inderdaad een mooi gebied met ruime zandpaden. Erg afwisselend. We gaan heel relaxed van start. Veel stappen, met af en toe een jog. We genieten heerlijk van het weer en de omgeving. Niemand heeft haast. Op een gegeven moment nodigt een breed, recht en lang zandpad toch wel erg uit tot een galop en gaan hier dan ook op de uitnodiging in.
Al heel snel roept Anet: `halt, stop, ik kan Sancho niet houden en ik vind het doodeng`. En zo ziet ze er ook uit.
-Anet heeft Sancho nog niet zo heel lang en na een hoopvolle start met dit paard is ie toch in ene de rem kwijt en heeft Anet hem niet meer geheel onder controle. Sancho is niet te stoppen als er in groep gereden wordt. Anet is er in volle galop al twee keer afgegooid. De angst zit er in. Dit weekend is voor het eerst sinds een aantal weken dat ze weer met Sancho in een groep rijdt. Ze heeft voor dit weekend gekozen, omdat er dan ervaren mensen en ook met Criollo-ervaring bijzijn. Ik kan me haar spanning op dit moment wel voorstellen.-
`Wil alsjeblieft iemand met me ruilen, want ik durf niet meer`; is de noodkreet en hulpvraag van Anet en kijkt het kleine kringetje rond.
De beiden dames hebben rugklachten en Karsten heeft reuma. Men zit dus niet echt te wachten op een avontuurtje met Sancho. De blikken gaan mijn kant op. Ik heb de laatste 3 jaar weliswaar veel gereden met Buck, maar veel verder gaat mijn rijervaring ook niet, dus ik zit ook niet echt te wachten. Ik wil Anet ook niet laten zitten dus, met lichte spanning en dito tegenzin, zeg ik ja.
Kom maar op met die knol. Ik lust `m rauw.
Als ik er eenmaal op zit kan het me niet meer zoveel schelen en is de spanning weg. Op dit mooie lange, rechte pad gooi ik Sancho maar gelijk in galop, om uit te proberen en te kijken wat er gebeurt. Sancho doet keurig wat ik zeg en rijdt wel lekker. Hij hangt wel zwaar in de teugel. Na zo`n 500 meter keer ik om en sluit me weer aan bij de groep. Een kwartier later rijden we in de berm langs een weg en ja hoor; daar gaat ie in volle galop d`r vandoor.
Zoiets gebeurt altijd op foute plekken
Op de teugel reageert ie niet echt. Als Sancho op mijn stemverheffing wel reageert, zet ik `m gelijk om en ook dat doet ie. Hij is dus te corrigeren. Dat stelt me gerust en komt het verder ook wel goed, denk ik dan.
Als we later op een heel groot veld arriveren, waar we ook gaan pauzeren, ga ik Sancho eens uitproberen. Hier kan ie alle kanten op, zonder veel schade aan te kunnen richten. Ik laat `m flink rennen en rommel een beetje met hem aan. Wendingen en wisselingen doet Sancho allemaal moeiteloos en soepel. Een echt koeienpaard. Hij is duidelijk nog op zoek naar grenzen en leiding. Als het vertrouwen er is, is het volgens mij een dijk van een paard. Ik vind het wel een beetje kicken. Totaal ander paard dan mijn slagschip Buck. Men zou eigenlijk 2 paarden moeten hebben.
D`r moet voorlopig wel een ander bit in, want ik hang behoorlijk in de teugel en dat moet niet. Deze paarden moet je met je pink sturen.

Onze lunchplek is fijn. Bankje naast een plas, mooi uitzicht over de grote vlakte, waar ook nog wat schapen lopen en nog steeds dat heerlijke zonnetje. We zitten er dan ook ruim een uur voordat we weer opstappen. Anet weer op Sancho en dat gaat goed.
Sancho heeft de knop blijkbaar weer omgezet, is de spanning (en energie) kwijt en knijpt er niet meer tussenuit. Zelfs als we even vol gas geven, kan Anet hem terugnemen. Anet krijgt weer praatjes en het zelfvertrouwen krijgt een facelift.
We gaan terug richting Dwingeloo. Onderweg nog wat pootjebaaien in een van de vennetjes en in het bos ligt een pub, genaamd de “Bospub”, waar we parkeren voor een consumptie.
Stal Vos ligt aan de rand van Dwingeloo en heeft een weilandje in het hart van het dorp, waar wij gebruik van kunnen maken. We moeten dus even met de paarden aan de hand door het dorp naar de wei. Het dorp ziet er vriendelijk en gezellig uit. Het heeft een prachtige grote brink met grote bomen en omringd door mooie pandjes. Veelal horecagelegenheden, maar daarom niet minder mooi. In 1 van die zaken een pannenkoekrestaurant, gaan we straks een hap eten.
Wil en Mariska hebben al een B&B gehuurd in Dwingeloo en Karsten, Anet en ik slapen bij stal Vos in de bedstee. Daar hebben ze er vier van en slaapt prima.

Zaterdag

Vandaag gaat Sanne ook mee. Ze wordt gebracht door vader, Rick Woudenberg. Deze is criollohandelaar en woont in Wapserveen(Drenthe) en heeft ook meestal wel wat originele Argentijnse tuigage in de verkoop. Hij neemt voor Anet een goed bit, met rolletje, mee. Dit blijkt een goede keus, want Sancho speelt gelijk met het rolletje en gaat zich gaandeweg het weekend steeds voorbeeldiger gedragen. Hij blijft nog wel wat dribbelen, maar dat hoort bij het temperament van het beest. Daar doe je niks aan en moet je van houden. Geef mij, wat dat betreft, Buck maar weer. Ik hou niet zo van dat nerveuze gedoe.
Het is weer een prachtige dag en zelfs wat warmer dan gisteren. We doen, met wat kleine veranderingen, weer zo`n beetje hetzelfde rondje als gisteren. Het wordt een luie , maar zeer aangename dag. De kwaliteit hangt dus niet af van de hoeveelheid gereden kilometers. Na een half uur komen we al langs de “Bospub”en beginnen met koffie en appelgebak. Een paar kilometer verder houden we plaspauze op een wel heel mooi plekje en zakken daar even onderuit en zijn zo weer ruim een halfuur verder.
We besluiten onze lunchpakketjes weer op dat mooie grote veld, waar we gisteren ook zaten, weg te werken. Daar aangekomen geven we de paarden de vrijheid en laten ze lekker grazen op de grote vlakte tussen de schapen. Anet bekijkt dit nog met gespannen blik en blijft zich verbazen over het feit dat die paarden er dan niet vandoor gaan. Ze vertrouwt het nog niks. Wij zijn al gewend aan dit typisch criollo/pampa gedrag. Waarom zouden ze weggaan, als daar het eten is. Ook als er andere paarden voorbij komen laten ze zich niet verleiden. Zeker als ze met een paar zijn. Als ik alleen ben moet ik bekennen, dat ik hem dan wel even in de gaten hou, maar ook dan kijkt ie alleen maar nieuwsgierig op, stopt even met kauwen om vervolgens door te gaan met zijn bezigheid. Nu vindt Buck eten wel heel belangrijk.
Het luieren vergaat ons zeer goed. Het is dat we op een gegeven moment wel terug moeten en dat dwingt ons weer de paarden op te zadelen.
Op de terugweg brengt Karsten ons en zichzelf op het verkeerde pad, waardoor we midden op een camping belanden en een norse beheerder maakt ons duidelijk dat deze paar duizend kilo paardenvlees niet door hem is besteld en dat het dus absoluut niet de bedoeling is dat wij hier rijden. Als hij overtuigd is van onze dwaling en goede bedoelingen en de paarden gelukkig zijn straatje schoon houden, blijkt het een vriendelijke, aardige man die ons graag weer van zijn terrein af helpt.
Rond zessen zijn we weer bij de stal en lopen Anet, Sanne en ik de paarden naar hun wei in het dorp. Sanne heeft ook de paarden van Wil en Mariska aan een lijntje mee. Als Sanne in de gaten heeft dat we dwars door het dorp moeten, springt ze snel weer op haar `naakte` paard, want dat staat natuurlijk wel stoer en wijs. Ze scoort er mee bij de dwingeloo-ers.
De wei is omringt door hoge bossage en daardoor barst het er van de vliegjes en muggen. Zelfs met z`n pyama aan heeft Buck hier, als zomerekseempaard, erg veel last van. Ik neem hem mee terug en zet hem bij Vos in een box. Ik vind dit ook niet alles maar hier heeft ie in ieder geval rust. Het paard van karsten staat er ook al om dezelfde reden.
We gaan weer uit eten in dezelfde tent als gisteren. Het eten stelt er niet zoveel voor, maar het is betaalbaar en we hoeven zelf niets anders te doen dan ons bordje leeg eten. Mieke, de vrouw van Karsten, is ook over gekomen en eet gezellig met ons mee.
Vervolgens drinken en kletsen we nog wat in de bar van stal Vos. Deze staat geheel tot onzer beschikking en is het zelfbediening. Wel zelf ook even bijhouden wat we drinken.

Zondag

We zetten het ritme van het weekend voort. Eerst ontbijten bij Wil en Mariska, lunch klaar maken, opzadelen en vervolgens koffie in de “Bospub”. Als ik hier zou wonen, zou deze hut een verslavende uitwerking op mij hebben. Dan ging ik hier veelvuldig `s morgens te paard koffie drinken.
We bespreken gelijk een terrastafel voor vanmiddag rond 16.00. Dan sluiten we daar het weekend af met een biertje en een pannenkoek. Deze moeten we wel eerst verdienen.
We rijden nog een paar uur rond door het schitterende gebied ten zuiden van dwingeloo. Bossen,weilanden en heide wisselen elkaar af en overal is goed te rijden. Op de mooie brede paden geven we af en toe vol gas. Anet durft hier weer helemaal in mee te gaan.
Het vertrouwen in Sancho is helemaal terug, omdat deze zich voorbeeldig gedraagt. De grijns op het gezicht van Anet wordt steeds groter en af en toe galmen haar vreugdekreten over de heide. Wat een weekendje paardrijden allemaal niet teweeg brengt.
We passeren ook het Planetron cinedome.
(Hier worden spectaculaire rondomfilmvoorstellingen vertoond, en kun je in de expositieruimte kennis maken met de wereld van sterren, planeten en ruimtevaart. Bij helder weer kun je hier ook sterren bekijken door de grootste optische telescoop van Nederland!)
Het Dwingelderveld is een van de grootste, natte heidegebieden van Europa. Er zijn dan ook veel vennen waar je lekker doorheen kan banjeren.. Dit is altijd leuk om te doen en met dit warme weer genieten de paarden er ook zichtbaar van Ze staan wild te spatteren en Pipo(paard van Wil) kan de verleiding niet langer weerstaan en gaat er plotseling heerlijk in liggen. Waar Pipo lekker ligt te badderen, zit Wil er beteuterd naast te kijken. Dit was niet de bedoeling. Gelukkig kwam ze naast Pipo en niet onder hem. Het natte pak is er niet minder om..
Pipo is sowieso een aparte snuiter. Geen kliko is veilig voor hem. Hij maakt ze open, op zoek naar lekkere dingen.
Zadeltassen moet je goed dichtbinden, anders rooft Pipo ze leeg. Hij lust alles. Cola drinkt ie het liefst uit een blikje.
In het bos komen we een groep amateur fotografen tegen, op zoek naar een leuk object. Hun vraag is of wij `object` willen zijn. Dat willen wij wel, want een mooie actiefoto van jezelf is nooit weg.
We moeten aan komen galopperen. Klick,klick,klick,klick,klick. Voor alle zekerheid doen we het 2 keer. Met zoveel fotografen moet het goed zitten. We wisselen adressen uit, zodat we straks allemaal een dijk van een foto aan de muur hebben hangen. Helaas pakt dit anders uit, want bijna alle foto`s blijken later te zijn mislukt. We hebben in ieder geval lol gehad tijdens de `shooting`.
Het wordt tijd voor onze pannenkoeken, want de tijd gaat dringen. Het is behoorlijk druk bij de pub en dus goed dat we gereserveerd hebben. De drukte is logisch met zulk mooi weer in het voorjaar.
De paarden gaan aan de balk, de natte spullen van Wil worden in de zon gehangen en wij storten ons op de verdiende pannenkoek.
Vervolgens is het nog een half uurtje uitbuiken en afkicken op het paard richting stal Vos.
De paarden mogen nog even een half uurtje grazen in de brede berm, voordat ze de trailer ingaan en wij afscheid nemen van elkaar en van een heerlijk weekend.

Paul