De wadden en zijn eilanden ken ik vrij goed. Wij zijn hier, in een tijdsbestek van 25 jaar, vele malen met ons zeilschip geweest en heeft het een bijzondere plek gekregen binnen ons gezin. Een uniek vaargebied wat beheerst word door de watergetijden en de wind. Vaargeulen die zigzaggen tussen de zandplaten door. Het getij wat bepaalt of je er doorheen kunt varen of niet. Door een storm kunnen geulen zo maar verdwijnen of verlegd worden en het vraagt dus enige kennis van zaken om hier te zijn. Bij laagwater zie je hier de zeehonden uitrusten op de platen en genieten van een zonnetje. Er kan er ook zomaar eentje opduiken naast je boot, want nieuwsgierig zijn ze. De eilanden, met zijn brede stranden, zijn uniek door de rust en puurheid die er nog is. Nauwelijks verkeer en geen industrie. Fietsen en wandelen zijn hier de hoofdactiviteiten.
Op mijn verlanglijstje staat al jaren een keertje wadlopen, van het vaste land naar een eiland. Om de één of andere reden komt het er maar niet van.
Nu gaat Gudi, half augustus, in Cuxhaven(Dld.) een waddentocht organiseren naar het waddeneilandje Neuwerk en nog wel te paard ook. Daar moet ik dan natuurlijk bijzijn.
Cuxhaven ligt in de monding van de Elbe en Neuwerk en is het laatste duitse waddeneiland in de duitse bocht. Het is maar 3 km² groot en er wonen ongeveer 40 mensen. Het is hoofdzakelijk natuurgebied. Centraalpunt is de grote, vierkante, stenen vuurtoren gebouwd in ±1300. Deze staat op een klein plein waar nog wat gebouwen staan. In één van die gebouwen zit een restaurant annex winkeltje. Er is ook nog een hotel op het eiland.
Neuwerk is vanuit Cuxhaven bij hoogwater met de boot en bij laagwater te voet of met de zgn. Waddenwagens te bereiken. Deze wagens worden door 2 stevige trekpaarden getrokken en ze staan extra oog op de wielen omdat er ook geulen gekruist moeten worden, waar water instaat. De afstand van Cuxhaven- Neuwerk is ongeveer 12 km en de route wordt bewegwijzerd door staken. Het is verstandig om bij laag water op het eiland te zijn, dan heb je ook weer tijd om met droge voeten terug op het vaste land terug te komen. Je hebt ongeveer 3 tot max. 4 uur de tijd om rond het dode tij heen en weer te gaan.
Zaterdag is het verzamelen op een paardencentrum vlakbij Cuxhaven. Gudi en Andrea wonen onder Bremerhaven, dus redelijk in de buurt. Werner, Robert, kai, Geo en Marion komen uit de omgeving van Frankfurt en hun heb ik al eerder ontmoet. Marcos en zijn vrouw Elba komen van nog zuidelijker, helemaal uit zuid Beieren. Een afstand van 850 km. Dan heb ik niks te klagen met mijn 4-5 uur rijden.
Rond 13.00 kom ik aan en wordt ontvangen door Andrea en Gudi. Buck krijgt weer de vrijheid en ik ga de trailer schoon schrobben, want dat wordt mijn logeerkamer voor de komende 3 nachten.
We hebben een eigen veldje waar we de wagens in een cirkel neerzetten en ons daarbinnen installeren met geleende tafels en bankjes. Laat de indianen maar komen. Marcos en Elba arriveren als laatsten rond 18.00 met camper + trailer. Boodschappen zijn ondertussen al gedaan en het wordt bbq-en vanavond.Gelukkig is het zomers weer, zoals dat hoort in augustus. Rond 23.00 duikt iedereen in zijn trailer of camper.Omdat we niet alleen met ruiters zijn, maar ook voetvolk, gaan we maandag naar Neuwerk, want dan is er voor hen ook plaats op één van de wadwagens. In het weekend zat alles al volgeboekt.
Op zondag gaan we hier de buurt verkennen. In de omgeving van Cuxhaven ligt ook nog bos-en heidegebied. Tot een paar jaar geleden was het militair oefenterrein, maar gelukkig weer vrijgegeven. Het is overal hetzelfde. De militairen bezetten de mooiste stukjes natuur.
Noord Duitsland lijkt, qua natuur, veel op Nederland en dit gebied doet me dan ook sterk aan Drente denken. Vlak en mooie rechte zandpaden, waarop je heerlijk kunt galopperen. De zuid Duitsers zijn verheugd over zo`n rijbodem. Ze zijn alleen maar steen, bergen en bochten gewend.
Nu we zo dicht bij zee zijn, willen we die dan ook zien en gaan op zoek. Als we de duinen door zijn en een dijkje oversteken zien we een eindeloze natte zandvlakte voor ons, met hier en daar een kronkelende stroom water in een geul. Het is laagwater en doordat de bodem heel gelijkelijk afloopt strekt de drooggevallen vlakte zich tot aan de horizon, met in de verte een begroeide heuvel met grote toren, wat het eilandje Neuwerk blijkt te zijn.
Waar is het water, zegt Marcos verbaasd!. D`r is geen water omdat het eb is, leg ik hem uit Dus jullie gaan mij zeggen dat ik 861 km. heb gereden om de zee te zien en dan is ie er niet. We moeten vreselijk lachen om onze kleine Argentijnse vriend.
-Marcos woont al 20 jaar in bayern en verkoopt hier de Criollos. Het is een genot om hem op het paard te zien. Helemaal vergroeid met het beest. Het maakt het Argentijnse (gaucho) plaatje compleet.
Geheel passend in de cultuur is het een macho en op het paard is het paraderen geblazen. Natuurlijk de traditionele kledij. Rechte rug, opgeheven hoofd, een hand in de zij en dan vooral het paard laten dribbelen. Op de boulevard maakt ie er stiekem een show van, want hij weet dat ie bekijks heeft. Korte galopjes, dribbelende zijgangen, pirouetjes maken. Dit alles gewoon op de stenen en alles even beheerst, met dat ene handje in de zij en daarin het typische Argentijnse zweepje. Als één van ons dat zou doen, heb ik al gauw zoiets van; uitslover, doe maar even gewoon, maar bij hem hoort dat gewoon bij de cultuur en druipt dat er af en maakt het mooi en acceptabel.
Elba, zijn vrouw, rijdt niet mee. Ik vroeg haar; waarom niet? Nee dat kan niet, zegt Elba. Ze heeft gereden tot haar dertiende en dan houdt het voor de meisjes op en past dat niet meer binnen de cultuur. Het is dan alleen nog een mannenwereld. Paarden zijn heel belangrijk voor de Argentijn. Weliswaar puur een gebruiksvoorwerp. Voor de gaucho 4 extra sterke en snelle benen en daarnaast voor de man in het algemeen ondersteuning van het macho zijn-
Voor ons is het prettig dat het laagwater is, want dat betekent dat we er kunnen rijden. Cuxhaven heeft wel een zandstrand, maar daar mogen we natuurlijk met de paarden niet op.Waar bij ons de wadden al behoorlijk zijn dichtgeslibt met modder, is het hier nog puur zand en kun je fantastisch rijden. De paarden hebben er zin in. Paard en ruiter kunnen zich hier helemaal laten gaan en we laten het dan ook allemaal gebeuren Het zoute water spettert om de oren, maar dat hoort erbij. Dat zout geeft natuurlijk wel wat problemen voor het zadel. Het is belangrijk om dit van te voren goed in te vetten en na afloop goed schoonspoelen, anders bijt dat helemaal in het leer en krijg je van die witte zoutkringen. Dit geldt natuurlijk ook voor je eigen kleding en met name het schoeisel. Het beste is gewoon ouderwetse rubberlaarzen aantrekken.
Het is prachtig zomerweer, dus alles is optimaal. Op de boulevard knopen we de paarden aan een hek en verruilen het zadel voor een terrasstoel. Een koud biertje gaat er sissend in. We zitten hier prima en kijken schitterend over de wadden, waar de vloedstroom alweer begonnen is en het water heel snel terrein wint.
Is Marcos toch niet helemaal voor niets gekomen.
Maandag is de tijd van laagwater ideaal, midden op de dag en kunnen we de dag op ons gemak met uitslapen beginnen. Een wadwagen komt langs de manege om 2 van onze mensen op te pikken. Als die arriveert is het voor ons ook tijd om op te zadelen en te vertrekken. Het is ongeveer een uurtje rijden naar het strand. Als we daar aankomen staan de wadwagens al te wachten tot het water vergenoeg gezakt is om aan de rit over het wad te beginnen. Het is aardig druk op het strand. Ook veel mensen te voet staan te wachten tot ze de eerste geul kunnen doorwaden. Ik kan me niet voorstellen dat ze lopend naar het eiland gaan. Het lijkt me te ver om even op en neer te gaan.
De eerste geul die we door moeten stroomt nog flink en ziet er nog diep genoeg uit. Wie gaat het eerst. Marion heeft een gigant van een paard. Een giraffe met een schofthoogte van 1,85, dus volgens ons het ideale paard om de diepte te gaan peilen.
Marion laat zich niet kennen en stapt resoluut het water in. Het paard gaat er tot z`n buik in en dan komt er bij ons toch zo`n 30 cm bij. Aan de overkant staat Marion, met een grote grijns, vragend waar we blijven. We laten ons niet kennen en met de benen in de nek komen we min of meer droog over. Alleen Werner gaat het niet redden. Hij heeft zijn hond meegenomen en deze moet zwemmen, maar wordt door de stroom gegrepen. Midden in de geul probeert hij naar ons toe te zwemmen, maar recht tegen de stroom in lukt dat niet. Werner is daar blijven staan om hem op te wachten. Dat schiet niet op, dus loopt Werner zijn hond tegemoet om hem te helpen. Na 2 meter gaat het paard opeens koppie onder en Werner dus ook. Wij zijn inmiddels aan de overkant en roepen de hond. Deze komt graag en merkt dat als hij de stroom zijwaarts heeft het wel gaat en is er dan ook vlot. Werner komt ook aandruipen en we durven niet hardop te lachen omdat hij toch behoorlijk kwaad is en zo goed kennen we elkaar nu ook weer niet. Ik heb er weer wat duitse vloeken bijgeleerd. De kwaadheid is meer van de schrik en `s avonds tijdens het eten en een glas wijn, hebben we onze lachschade ingehaald en was Werner een dankbaar onderwerp.
Gelukkig was het prachtig warm weer en konden we doorgaan. Werner droogt onderweg wel weer op. De route is door staken goed aangegeven en door de vele wadwagens is de richting goed te volgen. De wadwagens houden er een flink tempo in, dus doen we het ook maar. Als je op het eiland even wilt kijken, heb je de tijd inderdaad hard nodig. Ook hier gaat galopperen prima We kruisen nog wat geulen en deze worden door het zakkende water steeds minder diep. Na ruim een uur rijden zijn we op het eiland. Bij de vuurtoren is alles gecentreerd. Het is een mooi vierkant gebouw en doet me aan de brandaris op Terschelling denken.We stallen de paarden bij een hek en gaan wat te eten en drinken halen en lopen vervolgens nog wat rond.
We houden de wadwagens in de gaten en vertrekken weer als deze ook gaan. De koetsiers zijn oude rotten in het vak en zijn volledig op de hoogte hoe de zee hier opereert. Met het mooie weer ziet zo`n wad er onschuldig en ongevaarlijk uit. Toch is het niet geheel zonder gevaar. Het water kan zeer snel opkomen en kan beinvloed worden door een stevige noordelijke wind.
De duitse bocht(daar zijn we nu) is in de zeevaart een berucht gebied om de woelige zee die hier ontstaat bij harde noordelijke wind.
Ook is een plotseling opkomende zeenevel niet ondenkbaar en zit je van het ene op het andere moment in een dichte mist. Dit ontstaat door grote temperatuursverschillen tussen water en lucht en zal dat in augustus niet zo heel snel gebeuren, maar toch moet je hier niet mee spotten en het zekere voor het onzekere nemen.
De terugtocht verloopt ook weer goed en ik neem wat meer tijd om, om me heen te kijken en geniet van het schitterende gebied. Ik hou enorm van wijdheid om me heen. Het geeft me een vrijgevoel en rust. Het is wel raar dat je geen zee ziet. In de verte zie je af en toe een vracht- of zeilschip over het zand voorbij glijden, wat aangeeft dat de zee er wel degelijk is, en realiseer me dan dat ik daar een paar jaar geleden ook gevaren heb en dat dit eilandje me nooit is opgevallen en eigenlijk van het hele bestaan niets afwist. Nu rij ik hier te paard. Zo kom je nog eens ergens.
Rond 18.00 zijn we weer terug op de manege en kunnen de paarden genieten van een hap hooi en rust, want ze hebben een stevige dag achter de rug. Ik ben trouwens zelf ook wel blij dat we er weer zijn. Het was goed zo.
Gelukkig hebben we Robert bij ons voor het avondeten. Hij kookt graag en weet de me
est simpele dingen, al zingend en fluitend, om te toveren tot culinaire hoogstandjes. Die heeft z`n roeping gemist. Het is weer een gezellige avond en past geheel bij een prima dag. Om 23.00 heeft iedereen het wel gehad en gaan we plat in onze multy functionele trailers. Het slaapt prima. Je hebt stahoogte, kan je kleren ophangen, ligt van de grond en hebt beenruimte. Je kunt er eventueel zo een stretchbed inzetten.Dinsdag
Vandaag de laatste dag. Aan het eind van de middag gaat de grootste groep naar huis en ik was dat ook van plan. Het weer is inmiddels omgeslagen en het gaat regenen. Met z`n zessen willen we toch nog een keer de wadden zien voor we gaan.
Met lange waxcoat jassen aan en hoeden op lijken we zo weggelopen uit een
westernfilm. Mooi gezicht. Het is een goede outfit want ik blijf er droog in.
De regen en wind nemen steeds meer in kracht toe en we twijfelen even of we wel door moeten gaan. We besluiten het toch maar te doen , want de wadden moet je ook met slecht weer proeven en voor ons is het contrast, met het mooi weer beeld nog scherp op het netvlies, juist extra waarneembaar.
Aan zee ziet alles er grijs, nat en grauw uit. Het is niet druk en er gaat maar een enkele wadwagen naar het eiland , wat met dit weer niet zichtbaar is. We spreken af tot ongeveer halverwege te gaan en dan weer om te keren.
Ik vind het heerlijk en geniet van het één zijn met de natuur. Iedereen zit weggedoken achter zijn hoge kraag en hoed en net als de paarden het gezicht afgewend van de wind. Halverwege blijven we even staan, om alles nog eens goed op te nemen voordat we weer terugkeren. Er wordt niet veel gezegd en dat is ook niet nodig. Dit zijn gelijke zielen met een gelijke gedachte.
Om 14.00 zijn we weer terug op de manege en krijgen de paarden nog een paar uur rust en eten, voordat ze aan de lange trailerreis terug naar huis beginnen.
Dat geeft ons nog tijd om wat te eten, te drinken en op te ruimen, voordat we afscheid nemen van elkaar.
Het was een leuke club mensen bij elkaar en ieder zegt vol enthousiasme volgend jaar weer terug te komen voor een herhaling Ook ik sluit me daar graag bij aan.
Zie de video; http://www.youtube.com/user/hogematen#p/u/3/aBT-m_hC688
Paul
