Kootwijkerbroek

Criolloweekend september 2008.

Aanwezigen;
Mathilda, Dennis, Alexandra, Maaike, Daniel, Suus, Raph, Connie, Jack, Monique, Brenda, Hans, Joost, Paul, Wil, Jose, Leo, Mariska, Karsten, Henk, Yessica, Ton, Sanne, Nataschja, Toon, Marlies, Astrid, Marion, Jolanda, Tommie, Sascha, Irwin, Rita, Willy, Laura, Frauke, Karien, Frank, Birgit, Arthur, Rick, Ellen, Jan en vrouw, Rufino en de 4 koninkjes.








‘Dop Heets Del’in Kootwijkerbroek,heet de locatie deze keer. Wat het betekent, ben ik nog steeds niet achter. Wel dat die naam voor iedereen een tongbreker is en rimpels in het voorhoofd oplevert. De locatie heeft wel plaats voor een grote groep; 25 boxen + een bunder wei, een binnen- en een buitenbak en een paard kan er geen kwaad doen. Daar moet toch een Criolloweekend te houden zijn.
Het grenst aan een heel mooi gedeelte van de Veluwe. Het Kootwijkerzand is de grootste zandverstuiving van europa. Het aangrenzende duinengebied is heuvelachtig en begroeid met mooie naaldbossen. Verder heb je enorme heidevlaktes met schaapskuddes, Oude loofbossen met grote eiken. Kortom een zeer uitgestrekt en gevarieerd gebied met ook veel grof wild(zwijnen, edelherten). Je kunt hier eindeloos ver paardrijden over uitstekende paden.


Op vrijdag gingen om 14.00 de poorten voor ons open en was ik er al om buiten die poorten grote borden, met daarop ‘çriollos en richtingspijlen’ neer te zetten, omdat de juf van de TomTom je er anders voorbij stuurt.
Ton was er het eerste, zonder overigens het bord gezien te hebben. Ton wil altijd wel komen, maar is het ook altijd afwachten of ie het haalt, omdat zijn paard daar vaak anders over denkt.
Vandaag had Ton wsl. een nieuwe list bedacht, want zijn paard liep de rest van het weekend behoorlijk om zich heen te schoppen om die frustratie kwijt te raken.
In plaats van Buck had ik een trailer vol boomstammen voor de Argentijnse BBQ van zaterdag en een auto vol met drank en andere belangrijke zaken om het weekend door te komen. Rick zou voor een schaap, een koe en een Argentijn zorgen. Wat moet ik verder nog doen, vroeg ik hem. `Veel hout, heel veel hout`, was de duidelijke boodschap vanuit Italie. Ik moest dus nog een keer op en neer naar huis om Buck op te halen.
Om 16.00 had ik mijn zaakje rond en begon de parkeerplaats al aardig vol te stromen. De eerste regenbuien hadden zich inmiddels ook al aangemeld, dus de meeste mensen vermaakten zich binnen in de hal of boven in de groepsruimte. Rond de hooibalen vormde zich al snel een hangplek voor oudere jongeren met pijpjes bier in de hand. Een aantal enthousiastelingen waren al met een buitenrit bezig.
Rond 17.00 stond er soep met broodjes op programma. Jose had die soep `s middags ter plekke klaargemaakt en om aan de smaak toch dat extra beetje criolloaroma mee te geven, had ze een paar oude hoefijzers een uurtje mee laten trekken.
Een heerlijk soepje.
Vervolgens trotseerden zo`n 15 mannen/vrouwen de regen voor een buitenrit. De hanggroep bleef liever hangen waar ze hingen.
Net voor donker waren we weer terug. Ik had gehoopt/verwacht dat we,zo tegen zonsondergang,wel wat zwijnen en edelherten zouden ontmoeten, maar helaas. Wsl. maakten we met zo`n grote groep toch wel wat te veel herrie en waren de zwijnen inmiddels de Duitse grens al wel over getrokken. Er is het laatste jaar behoorlijk op ze gejaagd en daardoor zijn ze extra op hun hoede.
Bij terugkomst was de hanggroep veranderd in een liggroep en produceerde steeds meer herrie. Volgens mij zag ik Connie ook ergens uit het hooi steken.
`s Avonds ging het bier in het rond en was het gezellig en werd het redelijk laat voordat we, ouderwets, de slaapzalen opzochten.
De liggroep beneden was inmiddels over gegaan in lalgroep en raakte al aardig door het hooi heen. Mariska kwam daardoor, met rode koontjes, ook weer boven het maaiveld uit.





Zaterdag

Deze dag wou maar niet op gang komen. Als je op wat hoofden zou kloppen, zou het geluid van hout geklonken hebben.
Er druppelden nog steeds mensen voor het weekend binnen.
Een groepje Brabant(Sterksel) was alvast het bos ingetrokken. In de hal liet Henk z`n kunsten met pijl en boog zien en mochten we ook de roos proberen te raken.
Langzaam kwam er een groep van 8 horseballspelers tot stand en toen die eenmaal op stoom was, was het tijd voor de lunch.

Met een grote groep(25) gingen we vervolgens die lunch weer wegrijden. Het groepje uit Sterksel en onze Duitse/limburgers waren nog niet toe aan een grote groep en trokken hun eigen plan voor die middag.
De weergoden waren in een goede bui en met een heerlijk zonnetje trok er een bonte stoet van Criollos en hun even bonte mengeling van berijders over de Bosberg naar de Stroese heide, vervolgens naar het Kootwijkerveld, het Kruiselt over steken naar de Kootwijkerduinen, de Regelbergen links laten liggen, om vervolgens via de achterse steenberg naar de voorste steenberg te gaan.Hoog Buurloo rechts en radio Kootwijk links, over de burehul en langs de Koefles, via de Dikke Bart het Kootwijkerzand oversteken. Dan bij de duinweg door het hek en voor de begraafplaats de houtsagerweg nemen om dan bij het Hilletje, in kootwijk, een dik verdient pilsje te nemen. Daar tussenin ergens nog een ijsje scoren
Dat was zo`n beetje het programma voor die middag. Dat ijsje mislukte, waardoor het biertje extra lekker smaakte.
Nou valt het voor 2 paarden/mensen al niet mee om een gelijk tempo te rijden, dus is het voor een grote groep al een haast onmogelijke opgaaf. Waar de een graag rustig wil stappen met af en toe een drafje of galopje, heb je aan de andere kant de gaanders. Het type; gas op de plank. Heb je er dan ook nog een paar ongeleide projectielen bij, ontstaat er een langgerekt lint en ligt het veld binnen een mum van tijd een km. uit elkaar. De eerste 2.30 uur lukt het de gaanders nog netjes om de stappers op te wachten en gezamenlijk weer door te gaan. Na nog een `gas`explosie (waarbij Birgit in aanraking komt met een paal, uit het zadel vliegt, gelukkig met de schrik vrij komt en arme Frank de remvoeringen van zijn Quarter opbrandt en niet meer te remmen is), slaat de groep dan toch uit elkaar en ontstaan er diverse kleine groepjes, die niet meer te bundelen zijn en hun eigen weg verder moeten zoeken. Dankzij het GPS tijdperk vinden die hun eigen weg terug naar DHD.
Omdat Laura, met handpaard, en Maaike en Daniel al het eerste uur een kortere route namen en Mathilda en Mariska even later ook(dachten ze) voor een kortere versie kozen, kwamen we met 15 man/vrouw bij het Hilletje aan voor ons biertje. Sissende geluiden zijn hoorbaar bij het naar binnen slaan.
Vervolgens is het nog een uurtje te gaan naar DHD. Met een aantal zoeken we, vlakbij DHD, nog een meertje op om de paarden wat verkoeling te bezorgen en omdat het gewoon leuk is om door het water te banjeren. Ik was met Buck op een eilandje geklommen om dit alles eens goed met de camera vast te leggen. Voor de `vaste hand` was ik afgestapt. Buck had lekker gras gezien aan de overkant en was alvast vooruit naar de overkant gebaad. Stond ik dus met mijn cameraatje op zo`n lullig eilandje. Met wat tegenzin van Buck en onhandigheid van mij ontsnapte ik, na 3 pogingen, ternauwernood aan een nat pak.
Bij terugkomst op DHD lag het schaap, aangestuurd door Rufino (Argentijn uit London) en Jan (Hollander uit Oirschot), al te bruinen op de grill. Ook de koe lag in de startblokken. Rick en Ellen hebben zich intussen ook gemeld. Na wat gesleep van tafels en stoelen van boven naar beneden, kan het eetfestijn beginnen.
Ik besef dat ik nu de vegetariers pijn doe.Ik heb heerlijk vlees gegeten deze avond en vele anderen met mij. Het was weer een gezellige avond en rond het houtvuur ging een select gezelschap nog tot in de kleine uurtjes door. Of Henk daar in zijn tent ook zo blij mee was weet ik niet.










Zondag

Na het ontbijt veel huishoudelijke en administratieve dingen regelen en bewaken om vervolgens volgens plan om 10.00 te vertrekken voor de gezamelijke buitenrit.
10.00 was het streven, omdat we bijtijds die middag weer terug wilden zijn. Als je dan daadwerkelijk, met zo`n grote groep, klaar staat om 10.30 is dan mooi. En dat deed het.
Ook vandaag nog wat extra dagjesmensen. De 4 Koningen uit Dronten en Willy en Rita uit Belgie. Op de laatsten moesten we nog even wachten en als ze van zover komen, wacht je daar natuurlijk op. Ze nemen ook nog een extra paard mee voor Jolanda, zodat die ook mee kan en moeten zonder pauze en koffie hush, hush het paard op. Klasse van hun en stom van ons dat we niet even wat meer tijd hebben genomen. Dat kwartiertje had er ook nog wel bij gekund
Die dag gaan er 41 paarden op pad. 36 Criollos, 2 Quarters, 2 kwpn-er en een eigenzinnige Fjord. Na deze groep volgen nog 2 verlate Criollos. Een ongekend aantal dus.
Rufino liep nog wat verdwaasd rond over het terrein. Zoveel criollos had ie nog nooit gezien! Hij had de avond ervoor vreselijk zijn best gedaan met het schaap en daarna is ie de strijd met een fles rose aangegaan om vervolgens ergens met z`n kleren aan op een hoog bed te belanden. Volgens Raph had hij last van een jetlag, maar volgens mij was hij nog niet eens geland en verkeerde die nog in zweefstand. Dat Rufino nog wel andere kwaliteiten in huis heeft is te zien op http://www.chelseapolo.tv/ . Daar laat hij zien ook aardig met een polostick overweg te kunnen.













Daar ons leven bestaat uit eten, drinken en paardrijden, was ons doel die dag; Lunchen bij de schaapskooi op de Hoog Buurloose heide, bezorgd en geserveerd door Dennis en zijn charmante, doch geblesseerde assistente Astrid. Dit keer laten we de schapen met rust en worden het ordinaire broodjes en een glas melk.
Het werd wederom een mooie, rustige tocht door het begroeide duinengebied van Kootwijkerzand Door de kronkelende paden en wat hoogteverschillen, kon je de lange sliert Criollos mooi volgen. Jammer dat het wat miezerde van de regen en jammer dat Yessica, Henk en Sanne halverwege alweer om moeten keren, omdat dat moest. Daniel en Maaike waren al eerder omgedraaid, omdat die nou eenmaal niet langer dan 2 uur rijden
Rond 12.30 arriveren we bij de schaapskooi en komt Dennis ook net aanrijden. Strakke planning.
Hoe mooi had het geweest om daar lekker onderuit, met een zonnetje op je kop te zitten, genietend van het vergezicht over de grote heidevlakte met in de verte een schaapskudde, het geluid van de koekoek en de Leeuwerik op de achtergrond, een valkje biddend aan het zwerk en dan lekker happen in een krokant broodje, belegd met jong belegen Beemsterkaas en zippen aan een glaasje half volle, verse Campina melk, op de juiste temperatuur geserveerd(een lekker wijntje mag natuurlijk ook), een goed gesprek en je staat nooit meer op.
Nu was het: hap, slok en wegwezen, want het was nat en guur. Het valt niet mee.
Op de terugweg nog een keer over het kootwijkerzand, omdat het zo mooi is, en rond 15.30 waren we weer terug op DHD.
Voor bijna iedereen betekend dit inpakken, afscheid nemen en wegwezen.
Alweer een Criolloweekend zit er op.
Niet voor Monique, Brenda, Ton, Karsten en mij. We gaan nog een dagje door. Rufino is nog bezig met landen en blijft ook nog een nachtje slapen. We gaan `s avonds in Harskamp gezellig uit eten. Ook de andere aanwezige groep van 5 vrouwen is nog op DHD aanwezig en in de hal aan het rijden. Brenda demonstreert ze nog even achteloos en zonder zadel, dat Criollos ook kunnen spinnen. En dan bedoel ik niet die poezengeluiden. Mooi gezicht hoe soepel en ogenschijnlijk makkelijk dat gaat. Weer een puntje gescoord door Brenda en de Criollos.

Maandag

Vandaag was het plan om te verhuizen naar het nationaalpark `de hoge veluwe`. Ton voorzag echter allerlei trailerproblemen en zag zich straks al bij dat park staan met een onwillig paard.
Dus als zijn paard er de eerste keer inloopt, gaat ie er thuis pas weer uit. Geen slecht plan. Het maakt ons niet zoveel uit. Omdat er die dag geen nieuwe gasten zijn op DHD, mogen we daar de rest van de dag blijven en gaan we hier nog een dag rijden.. Er zijn nog gedeeltes waar we het weekend niet geweest zijn en het nationaal park loopt niet weg.
`s Morgensvroeg ziet het weer er niet best uit en we twijfelen een beetje. Gelukkig klaart het toch wat op en gaan we opzadelen. Het paard van Ton blijkt erg gevoelig op z`n rug. Zeer wsl. spierpijn na zo`n weekend. Ton gaat naar huis en met de trailer voor de staldeur, is Ton z`n paard weer te slim af, want hij loopt er zo in. Gauw de klep dicht voor ie zich weer bedenkt. We helpen Rufino nog even het grillrooster in z`n auto leggen en nemen afscheid van elkaar.
Met z`n viertjes rijden we nog een keer de Veluwe op en gaan naar het noordelijke gedeelte onder de A1 door.
De meisjes Monique en Brenda zijn van het type `gaanders`. Regelmatig komt de vraag; zullen we nog even draven? En als Monique met haar reus gaat draven, moet de rest vol in galop om die grote stappen bij te houden. Ik rij dan ook regelmatig mijn eigen tempo. Dus het tempo wat het lekkerste zit. Dat harde draven en licht rijden vind ik sowieso niks. Buck ook niet trouwens. Dat is typisch iets van vrouwen, volgens mij.
We hebben het nog heerlijk naar ons zin daar en de Veluwe is helemaal voor ons alleen.
Rond 15.00 zijn we terug en ook wij gaan onze spullen inpakken en werken de laatste restanten van een Criolloweekend weg.

Zie de video; http://www.youtube.com/user/hogematen#p/u/4/Wv3RGGVpfak





Paul

Westerwold

4-5-6 juli

Ook in de provincie Groningen valt goed te rijden. Daar zou ik in eerste instantie niet aan denken. Ik ken Groningen helemaal niet en in gedachte zie ik alleen maar grote kale vlaktes weideland en akkerbouw voor me en in grote lijnen klopt dit ook wel. Ook op de oude veengronden van het Westerwold wisselen de open vlaktes van veeteelt en akkerbouw elkaar af en vind je tussendoor stukken bos die goed met elkaar verbonden zijn, middels landwegen of de lange oude jaagpaden, langs de strakke kanalen die ooit aangelegd zijn voor de afvoer van turf per trekschuit, voortgetrokken door paarden.
Hier kun je volgens Anet prima paardrijden en Anet kan het weten want zij woont er, samen met John, middenin. Dat gaan we dus uitproberen. Het Westerwold ligt in het zuid-oostelijke Groningse puntje tussen Drenthe en de Duitse grens. In dit gebied zijn 10 men-ruiterroutes gerealiseerd. Een netwerk van meer dan 400 km, dat verbinding heeft met de ruiterroutes in Drenthe en Duitsland.Langs de routes zijn een aantal ondernemers/paardenliefhebbers een samenwerkingsverband aangegaan. Zij bieden arrangementen en onderdak voor recreanten met hun paarden.Dit samenwerkingsverband heet `Sprong over het veen`. Zie www.sprongoverhetveen.nl .

Anet en John hebben in Ter Apel een oude boerderij gekocht, waarin je een heleboel tijd en geduld moet stoppen om er weer iets van te maken. De boerderij heet hoeve Ansalo. Uitgangspunt is paarden en een bed and breakfast. Ze zijn al aardig op weg. Er moet nog veel gebeuren, maar de basis ligt er en het is al duidelijk zichtbaar hoe het moet worden.. Wat ze doen, doen ze met minimale middelen, veel creativiteit en gevoel voor sfeer en smaak Een oude stacaravan wordt bijv. omgetoverd tot blokhut met veranda, waar je heerlijk beschut kunt zitten en genieten van het uitzicht en een houten indiaan in een hoek je rugdekking geeft. Het Bonanza gevoel heb je al gauw te pakken als je daar zit. Op de deel wordt een groepsruimte zichtbaar met aangrenzend toilet,douche en een 2 pers. kamer.Voor de paarden is er weiland, een paddock/rijbak, een schuilhut en inloopstal. Alle daken zijn aangesloten op waterreservoirs, zodat het regenwater opgeslagen kan worden.Anet en john zijn als ondernemers aangesloten bij `Sprong over het veen`. Zie http://hoeveansalo.spaces.live.com/ .

Het is vrijdagmorgen 4 juli dat ik met Buck richting Ter Apel rij. Ter hoogte van Nunspeet rij ik de regen in. Ben er ook zo weer uit, maar die donkere wolken blijven in mijn achteruitkijkspiegel zichtbaar en trekken mee richting noorden. Alsof er een elastiek aan zit.
Op hoeve Ansalo aangekomen heb ik nog een half uur om mezelf en Buck te installeren, voordat de regen met bakken tegelijk naar beneden valt. Op zich is het wel goed al dit water, want we hebben een lange droge periode achter de rug en het land kan wel wat gebruiken en de waterreservoirs van Ansalohoeve worden gevuld. Ik vind het indrukwekkend om te zien zoveel liters water er vanaf de daken, in zo`n korte tijd, wordt opgevangen. Daar denk ik thuis dus helemaal niet over na.  I.p.v. paardrijden gaan we dan eerst maar koffie drinken en een broodje eten. Ik heb wat filmopnames van criolloweekenden meegenomen, dus we komen de tijd wel door.
Na een paar uur klaart het op en nemen de gok. Anet en ik hebben zin om te rijden en dat laten we ons door een paar druppels niet afpikken. We maken een rondje van 2 uur en zo zet ik met Buck mijn eerste stappen op het Groningse platteland. Ik vind het wel mooi. Heel plat, heel weids, kleine dorpjes en kanalen die langs een liniaal zijn uitgegraven. Wil je ergens komen moet je de kanaaltjes over, dus ben je gebonden aan een aantal bruggen en moet je soms een stuk omrijden. Buck vindt die bruggen nog wel spannend, want deze zijn bekleed met planken en daar zitten kieren tussen en ze maken nog lawaai ook. De eerste keren laat ie graag een ander paard voorgaan.Het weer klaart gelukkig helemaal op en kunnen we aansluitend op de rit lekker buiten BBQ-en.

De volgende morgen komen de `Tukker`meisjes Ria en Mariska, met hun Criollos, over uit Meppen(Dld), zodat we vandaag met z`n vieren op pad gaan. Met een strak zonnetje en een heerlijke temperatuur trekken we eerst door een stuk polder, over de al eerdere genoemde bruggen, langs het oude klooster van Ter Apel, stukken oud bos en nieuw aangelegd bos. Je kunt goed zien dat men er veel aan doet om dit gebied aantrekkelijk te maken voor recreatief gebruik door middel van bebossing en het graven van waterpartijen met bijbehorende wandel-,fiets- en ruiterpaden. Het oogt af en toe nog wat gecultiveerd en heeft nog tijd nodig om zich te ontwikkelen maar  door de afwisseling is het niet saai. Bovendien is het er heerlijk rustig is en je kunt er prima rijden op goede paden. Regelmatig moeten we ook in de berm langs de lange rechte wegen. Dat is hier absoluut niet vervelend, doordat er nauwelijks verkeer is.
- Buck staat thuis(Hoogland/Amersfoort) gestald op een boerderij in landelijk gebied, maar daar hoef je niet meer langs dit soort wegen te gaan , want dan worden de vouwen uit je broek gereden, door al het sluipverkeer wat is gegroeid-
Op een open plek in het bos houden we halt voor de lunchpauze. Op zich een prima plek met gras voor de paarden, maar erg warm doordat we in de luwte zitten en erg veel steekbeesten.  De paarden lopen los en na een kwartier houdt Sancho het voor gezien en loopt het bos in, richting huis. Hij is gelukkig weer makkelijk te pakken. Met dat los laten lopen moet je toch oppassen. Als het paard het niet naar z`n zin heeft op die plek gaat ie opzoek naar iets beters.Ik heb dat met Buck ook al eens meegemaakt in de Eifel. Toen had ie een complete uitrusting en pers.zaken open zijn rug. Dan voel je je toch heel ongemakkelijk als zo`n paard aan de wandel gaat. Ook toen had ie last van vliegen en ook toen liep het gelukkig goed af. 
`s Avonds gaan we, in stijl, uit eten in Ter Apel. Er is daar een western restaurant waar je voor weinig geld een lopend buffet hebt. Pa Tukker is ook over gekomen en met z`n zessen hebben we hier nog een gezellige avond. Het eten smaakte goed, maar met zo`n lopend buffet verleg je wel je grenzen. Hollander als ik ben, heb ik natuurlijk veel te veel gegeten.

De Zondag is het nog een streepje warmer en gaat Ria niet meer mee. Haar plaats wordt ingenomen door een vriendin van Anet. Ze rijdt op een haflinger.Het Westerwold is, door de combinatie van veel groen en water, ook een eldorado voor dazen.Ik spuit Buck flink in en neem de spuitfles mee in de zadeltas, zodat ik `m onderweg ook nog eens kan inspuiten. Buck is er gevoelig voor en alsof ze het weten gaan ze met z`n allen Buck te lijf. Waar de anderen paarden wel wat dazen om zich heen hebben, zit die arme Buck onder.Ik heb het de hele dag dus druk met meppen en spuiten om de dazen uit te roeien. Er hangt een misselijk makende walm van zweet en oude sigaren, asbakkenlucht rondom Buck. Je moet er wat voor over hebben.
We maken wel een mooie rit en de drie criollos kunnen naast elkaar, een hele mooie langzame jog maken. Sancho en Anet vinden het wel moeilijk, want die houden niet zo van dat langzame. Lekker lang en snel draven is hun motto. Die twee zouden endurance moeten gaan rijden. Zijn ze denk ik wel geschikt voor. Het is trouwens goed te zien dat het tussen die 2 weer helemaal klikt.Na een paar uur rijden, lunchen we lekker op het terras van uitspanning`de bronzen eik` aan de rand van een bos. De paarden kunnen we rondom, aan een aanhangwagen parkeren. Ik vind dat wel een beetje tricky, want er zitten natuurlijk wel wielen onder zo`n kar en als er eentje aan zijn touw gaat trekken, kunnen er rare dingen gebeuren. Goed de handrem er op.   Aan het eind van de middag zijn we terug en worden we nog getrakteerd op allerlei lekkere hapjes. Het is goed toeven op de Ansalo hoeve. Ik heb weer een prima weekend achter de rug en kan het iedereen aanbevelen om daar eens een keer te gaan rijden. Het is weer eens wat anders. Rond 20.00 laad ik Buck weer in de trailer en tuffen we een ondergaande zon tegemoet, richting huis.

Anet en John, bedankt voor jullie gastvrijheid.

Dwingeloo

Dwingeloo, 2-3-4 mei

Dit weekend ga ik met de Noorder-/Oosterlingen Anet, Mariska, Karsten, Ton en Wil rijden in het Drenthse Dwingeloo.
Wil woont weliswaar in Leiden, maar is de weekenden altijd in Wapserveen en dan hoor je er ook wel een beetje bij. Ik ben nog nooit in Dwingeloo geweest. Het Dwingelderveld schijnt mooi te zijn.
We gaan al op vrijdag, dus hebben een lekker lang weekend voor de boeg. Ik ben rond elven bij stal Vos waar we ons bivak hebben. De anderen zijn er al. Ton heeft zojuist afgebeld, omdat z`n paard andere plannen heeft. Hij wil dus weer eens niet de trailer in.
Het is prachtig weer.Weliswaar een schrale wind, maar met een strak blauwe lucht. Karsten is bekend in deze omgeving dus hobbelen we lekker achter hem aan. Via een landweg, tussen de weilanden door, gaan we het bos in om vervolgens het Dwingelder veld op te rijden. Veel ruime heidevelden met vennetjes en af en toe een stukje bos. Het is inderdaad een mooi gebied met ruime zandpaden. Erg afwisselend. We gaan heel relaxed van start. Veel stappen, met af en toe een jog. We genieten heerlijk van het weer en de omgeving. Niemand heeft haast. Op een gegeven moment nodigt een breed, recht en lang zandpad toch wel erg uit tot een galop en gaan hier dan ook op de uitnodiging in.
Al heel snel roept Anet: `halt, stop, ik kan Sancho niet houden en ik vind het doodeng`. En zo ziet ze er ook uit.
-Anet heeft Sancho nog niet zo heel lang en na een hoopvolle start met dit paard is ie toch in ene de rem kwijt en heeft Anet hem niet meer geheel onder controle. Sancho is niet te stoppen als er in groep gereden wordt. Anet is er in volle galop al twee keer afgegooid. De angst zit er in. Dit weekend is voor het eerst sinds een aantal weken dat ze weer met Sancho in een groep rijdt. Ze heeft voor dit weekend gekozen, omdat er dan ervaren mensen en ook met Criollo-ervaring bijzijn. Ik kan me haar spanning op dit moment wel voorstellen.-
`Wil alsjeblieft iemand met me ruilen, want ik durf niet meer`; is de noodkreet en hulpvraag van Anet en kijkt het kleine kringetje rond.
De beiden dames hebben rugklachten en Karsten heeft reuma. Men zit dus niet echt te wachten op een avontuurtje met Sancho. De blikken gaan mijn kant op. Ik heb de laatste 3 jaar weliswaar veel gereden met Buck, maar veel verder gaat mijn rijervaring ook niet, dus ik zit ook niet echt te wachten. Ik wil Anet ook niet laten zitten dus, met lichte spanning en dito tegenzin, zeg ik ja.
Kom maar op met die knol. Ik lust `m rauw.
Als ik er eenmaal op zit kan het me niet meer zoveel schelen en is de spanning weg. Op dit mooie lange, rechte pad gooi ik Sancho maar gelijk in galop, om uit te proberen en te kijken wat er gebeurt. Sancho doet keurig wat ik zeg en rijdt wel lekker. Hij hangt wel zwaar in de teugel. Na zo`n 500 meter keer ik om en sluit me weer aan bij de groep. Een kwartier later rijden we in de berm langs een weg en ja hoor; daar gaat ie in volle galop d`r vandoor.
Zoiets gebeurt altijd op foute plekken
Op de teugel reageert ie niet echt. Als Sancho op mijn stemverheffing wel reageert, zet ik `m gelijk om en ook dat doet ie. Hij is dus te corrigeren. Dat stelt me gerust en komt het verder ook wel goed, denk ik dan.
Als we later op een heel groot veld arriveren, waar we ook gaan pauzeren, ga ik Sancho eens uitproberen. Hier kan ie alle kanten op, zonder veel schade aan te kunnen richten. Ik laat `m flink rennen en rommel een beetje met hem aan. Wendingen en wisselingen doet Sancho allemaal moeiteloos en soepel. Een echt koeienpaard. Hij is duidelijk nog op zoek naar grenzen en leiding. Als het vertrouwen er is, is het volgens mij een dijk van een paard. Ik vind het wel een beetje kicken. Totaal ander paard dan mijn slagschip Buck. Men zou eigenlijk 2 paarden moeten hebben.
D`r moet voorlopig wel een ander bit in, want ik hang behoorlijk in de teugel en dat moet niet. Deze paarden moet je met je pink sturen.

Onze lunchplek is fijn. Bankje naast een plas, mooi uitzicht over de grote vlakte, waar ook nog wat schapen lopen en nog steeds dat heerlijke zonnetje. We zitten er dan ook ruim een uur voordat we weer opstappen. Anet weer op Sancho en dat gaat goed.
Sancho heeft de knop blijkbaar weer omgezet, is de spanning (en energie) kwijt en knijpt er niet meer tussenuit. Zelfs als we even vol gas geven, kan Anet hem terugnemen. Anet krijgt weer praatjes en het zelfvertrouwen krijgt een facelift.
We gaan terug richting Dwingeloo. Onderweg nog wat pootjebaaien in een van de vennetjes en in het bos ligt een pub, genaamd de “Bospub”, waar we parkeren voor een consumptie.
Stal Vos ligt aan de rand van Dwingeloo en heeft een weilandje in het hart van het dorp, waar wij gebruik van kunnen maken. We moeten dus even met de paarden aan de hand door het dorp naar de wei. Het dorp ziet er vriendelijk en gezellig uit. Het heeft een prachtige grote brink met grote bomen en omringd door mooie pandjes. Veelal horecagelegenheden, maar daarom niet minder mooi. In 1 van die zaken een pannenkoekrestaurant, gaan we straks een hap eten.
Wil en Mariska hebben al een B&B gehuurd in Dwingeloo en Karsten, Anet en ik slapen bij stal Vos in de bedstee. Daar hebben ze er vier van en slaapt prima.

Zaterdag

Vandaag gaat Sanne ook mee. Ze wordt gebracht door vader, Rick Woudenberg. Deze is criollohandelaar en woont in Wapserveen(Drenthe) en heeft ook meestal wel wat originele Argentijnse tuigage in de verkoop. Hij neemt voor Anet een goed bit, met rolletje, mee. Dit blijkt een goede keus, want Sancho speelt gelijk met het rolletje en gaat zich gaandeweg het weekend steeds voorbeeldiger gedragen. Hij blijft nog wel wat dribbelen, maar dat hoort bij het temperament van het beest. Daar doe je niks aan en moet je van houden. Geef mij, wat dat betreft, Buck maar weer. Ik hou niet zo van dat nerveuze gedoe.
Het is weer een prachtige dag en zelfs wat warmer dan gisteren. We doen, met wat kleine veranderingen, weer zo`n beetje hetzelfde rondje als gisteren. Het wordt een luie , maar zeer aangename dag. De kwaliteit hangt dus niet af van de hoeveelheid gereden kilometers. Na een half uur komen we al langs de “Bospub”en beginnen met koffie en appelgebak. Een paar kilometer verder houden we plaspauze op een wel heel mooi plekje en zakken daar even onderuit en zijn zo weer ruim een halfuur verder.
We besluiten onze lunchpakketjes weer op dat mooie grote veld, waar we gisteren ook zaten, weg te werken. Daar aangekomen geven we de paarden de vrijheid en laten ze lekker grazen op de grote vlakte tussen de schapen. Anet bekijkt dit nog met gespannen blik en blijft zich verbazen over het feit dat die paarden er dan niet vandoor gaan. Ze vertrouwt het nog niks. Wij zijn al gewend aan dit typisch criollo/pampa gedrag. Waarom zouden ze weggaan, als daar het eten is. Ook als er andere paarden voorbij komen laten ze zich niet verleiden. Zeker als ze met een paar zijn. Als ik alleen ben moet ik bekennen, dat ik hem dan wel even in de gaten hou, maar ook dan kijkt ie alleen maar nieuwsgierig op, stopt even met kauwen om vervolgens door te gaan met zijn bezigheid. Nu vindt Buck eten wel heel belangrijk.
Het luieren vergaat ons zeer goed. Het is dat we op een gegeven moment wel terug moeten en dat dwingt ons weer de paarden op te zadelen.
Op de terugweg brengt Karsten ons en zichzelf op het verkeerde pad, waardoor we midden op een camping belanden en een norse beheerder maakt ons duidelijk dat deze paar duizend kilo paardenvlees niet door hem is besteld en dat het dus absoluut niet de bedoeling is dat wij hier rijden. Als hij overtuigd is van onze dwaling en goede bedoelingen en de paarden gelukkig zijn straatje schoon houden, blijkt het een vriendelijke, aardige man die ons graag weer van zijn terrein af helpt.
Rond zessen zijn we weer bij de stal en lopen Anet, Sanne en ik de paarden naar hun wei in het dorp. Sanne heeft ook de paarden van Wil en Mariska aan een lijntje mee. Als Sanne in de gaten heeft dat we dwars door het dorp moeten, springt ze snel weer op haar `naakte` paard, want dat staat natuurlijk wel stoer en wijs. Ze scoort er mee bij de dwingeloo-ers.
De wei is omringt door hoge bossage en daardoor barst het er van de vliegjes en muggen. Zelfs met z`n pyama aan heeft Buck hier, als zomerekseempaard, erg veel last van. Ik neem hem mee terug en zet hem bij Vos in een box. Ik vind dit ook niet alles maar hier heeft ie in ieder geval rust. Het paard van karsten staat er ook al om dezelfde reden.
We gaan weer uit eten in dezelfde tent als gisteren. Het eten stelt er niet zoveel voor, maar het is betaalbaar en we hoeven zelf niets anders te doen dan ons bordje leeg eten. Mieke, de vrouw van Karsten, is ook over gekomen en eet gezellig met ons mee.
Vervolgens drinken en kletsen we nog wat in de bar van stal Vos. Deze staat geheel tot onzer beschikking en is het zelfbediening. Wel zelf ook even bijhouden wat we drinken.

Zondag

We zetten het ritme van het weekend voort. Eerst ontbijten bij Wil en Mariska, lunch klaar maken, opzadelen en vervolgens koffie in de “Bospub”. Als ik hier zou wonen, zou deze hut een verslavende uitwerking op mij hebben. Dan ging ik hier veelvuldig `s morgens te paard koffie drinken.
We bespreken gelijk een terrastafel voor vanmiddag rond 16.00. Dan sluiten we daar het weekend af met een biertje en een pannenkoek. Deze moeten we wel eerst verdienen.
We rijden nog een paar uur rond door het schitterende gebied ten zuiden van dwingeloo. Bossen,weilanden en heide wisselen elkaar af en overal is goed te rijden. Op de mooie brede paden geven we af en toe vol gas. Anet durft hier weer helemaal in mee te gaan.
Het vertrouwen in Sancho is helemaal terug, omdat deze zich voorbeeldig gedraagt. De grijns op het gezicht van Anet wordt steeds groter en af en toe galmen haar vreugdekreten over de heide. Wat een weekendje paardrijden allemaal niet teweeg brengt.
We passeren ook het Planetron cinedome.
(Hier worden spectaculaire rondomfilmvoorstellingen vertoond, en kun je in de expositieruimte kennis maken met de wereld van sterren, planeten en ruimtevaart. Bij helder weer kun je hier ook sterren bekijken door de grootste optische telescoop van Nederland!)
Het Dwingelderveld is een van de grootste, natte heidegebieden van Europa. Er zijn dan ook veel vennen waar je lekker doorheen kan banjeren.. Dit is altijd leuk om te doen en met dit warme weer genieten de paarden er ook zichtbaar van Ze staan wild te spatteren en Pipo(paard van Wil) kan de verleiding niet langer weerstaan en gaat er plotseling heerlijk in liggen. Waar Pipo lekker ligt te badderen, zit Wil er beteuterd naast te kijken. Dit was niet de bedoeling. Gelukkig kwam ze naast Pipo en niet onder hem. Het natte pak is er niet minder om..
Pipo is sowieso een aparte snuiter. Geen kliko is veilig voor hem. Hij maakt ze open, op zoek naar lekkere dingen.
Zadeltassen moet je goed dichtbinden, anders rooft Pipo ze leeg. Hij lust alles. Cola drinkt ie het liefst uit een blikje.
In het bos komen we een groep amateur fotografen tegen, op zoek naar een leuk object. Hun vraag is of wij `object` willen zijn. Dat willen wij wel, want een mooie actiefoto van jezelf is nooit weg.
We moeten aan komen galopperen. Klick,klick,klick,klick,klick. Voor alle zekerheid doen we het 2 keer. Met zoveel fotografen moet het goed zitten. We wisselen adressen uit, zodat we straks allemaal een dijk van een foto aan de muur hebben hangen. Helaas pakt dit anders uit, want bijna alle foto`s blijken later te zijn mislukt. We hebben in ieder geval lol gehad tijdens de `shooting`.
Het wordt tijd voor onze pannenkoeken, want de tijd gaat dringen. Het is behoorlijk druk bij de pub en dus goed dat we gereserveerd hebben. De drukte is logisch met zulk mooi weer in het voorjaar.
De paarden gaan aan de balk, de natte spullen van Wil worden in de zon gehangen en wij storten ons op de verdiende pannenkoek.
Vervolgens is het nog een half uurtje uitbuiken en afkicken op het paard richting stal Vos.
De paarden mogen nog even een half uurtje grazen in de brede berm, voordat ze de trailer ingaan en wij afscheid nemen van elkaar en van een heerlijk weekend.

Paul

lente in Huijbergen

In het weekend van 4-5-6 april wordt er een weekend georganiseerd in Huijbergen. Dit plaatsje ligt niet ver van Bergen op Zoom aan de Belgische grens. De organisatie is in handen van Elly.
Huibergen is rijk bedeeld met Criollos en de enkelen van hen heb ik al eens ontmoet op andere Criolloweekenden.
Dit weekend komt een behoorlijk tikkeltje op z`n kop te staan, doordat Elly en haar man Jos, in de week voorafgaand, door een locale dronken drop uit het fietszadel is geworpen en in het ziekenhuis belandt met o.a. een gecompliceerde wond aan het been.
Daarmee werd gelijk de organisatie van dit Criolloweekend onderuit gehaald en wordt het in eerste instantie afgelast.. Door enthousiaste inspanningen van Sandra is het er, met name zaterdag, toch nog van gekomen.
Vooral bij de afgevaardigden van het Brabantse gehucht Sterksel sloeg het bericht van afgelasting in als een bom. Al weken stonden daar de koffers ingepakt naast het bed, en de manen van de paarden in de krulspelden. Dit kan en mag niet waar zijn. Men moet en zal naar Huijbergen.
Wethouder, mevr. Marion Ketelaars, van paardenzaken gaat zich persoonlijk met de organisatie bemoeien en belt, smst, mailt, mobiliseert en vindt “Tijdsat” in Huibergen en je kunt er nog slapen ook. De gepakte koffers gaan de auto in en de krulspelden eruit.Het weekend is gered en de cavalerie uit Sterksel rukt op naar Belgie. In Sterksel zelf gaat men een rustig weekend tegemoet en in Huijbergen moet men dat nog maar afwachten.
Ik had me in eerste instantie afgemeld, maar vrijdagavond begint het toch te kriebelen. Iemand moet er toch opletten dat het spul niet letterlijk in 7 sloten tegelijk loopt en besluit de zaterdag heen en weer te gaan. Later blijkt dat 1 sloot al genoeg is om problemen te geven.
Om 09.30 uur meld ik me op het Eiland in Huijbergen, waar verzameld wordt voor die dag. Vlot daarop arriveren Mathilde, Dennis en hun half jaar oude dochter en tevens onze jongste Criollotelg. Om half 11 staan Sandra, Maurice, Raph, Marieke, Connie, Astrid, Marion, Toon, Marlies, Mathilde en ik klaar voor vertrek richting Belgie. Onderweg is geruisloos onze eigen, enige echte Klint Iestwoed aangeschoven. Ook Suus heeft een vervelende periode achter de rug en is herstellende van een maagoperatie en zit vandaag weer voor het eerst, met de hechtingen er nog in, in het zadel. Het spookt dus in Huijbergen.
Het eerste uur regent het nog en in het bos is goed te merken dat er de laatste dagen aardig wat gevallen is. Het is knap soppen geblazen. Onderweg gaan we regelmatig over de meet.
De grens Ned/Belgie wordt aangegeven door af en toe een mooie, ronde stenen zuiltjes.
Af en toe weet je niet meer in welk land je nou rijdt. Hier, op de vele paadjes, zal vroeger heel wat afgesmokkeld zijn. Ik kijk nu ook met een iets andere blik naar Raph en Suus. Ze weten hier wel heel verdacht goed de weg in de wildernis. Het zijn gewoon 2 ouwe smokkelaars.
Het is een mooi afwisselend rijgebied. Bossen, zandvlaktes en gelukkig wordt ook hier veel naaldhout gekapt om de oude heidevlaktes weer terug te krijgen. Nou nog een paar schapen erop en dan blijft het ook zo. Natuurlijk ontbreekt het water ook niet en als je daar doorheen trekt moet je natuurlijk wel je benen omhoog doen, anders krijg je natte voeten.
Het is een ouderwetse Criollotocht. Lekker galopperen, beetje kletsen en af en toe het gas erop.
Rond 13.00 komen we bij een boerderij, annex cafe/restaurant. Even op de nummerplaten van de auto`s kijken; ja, we zitten in Belgie. Dennis en dochter zijn er ook al. Met de auto was het maar 10 minuten rijden. Wat zitten wij dan te hannissen met die paarden. De paarden krijgen een weitje en wij een apart zaaltje waar we kunnen eten en een pintje pakken.
De waardin/boerin beveelt ons haar lekkere biefstuk van de eigen koe aan. Hoe romantischer kan het nog in deze tijd. Je mag hem nog net niet zelf uitsnijden, want volgens de boerin/waardin is dat verboden in Belgie!!
Lekker veel fritten erbij en je hoeft de rest van de dag niets meer te eten. Het is dan ook een hele klim om weer op het paard te komen.
Astrid en Connie blijven met lichamelijke mankementen achter in de kroeg.
Het weer gedraagt zich de hele dag al, tegen verwachtingen in, netjes en op de terugweg hebben we er zelfs langdurig een heerlijk zonnetje bij.
Rond 16.00 zijn we weer heelhuids terug op het Eiland, waar de groep zich splitst. Na een kop koffie en even pauze gaat Buck de trailer weer in en we laten de landrover de volgende 2 uur doen wat ie moet doen.

Het was een mooie dag en Suus, Raph, Marieke, Maurice en zeker Sandra, bedankt en leuk dat jullie ons kennis hebben laten maken met jullie leefomgeving.
Jammer dat Elly er niet bij was. Ze zou eigenlijk vrijdag al thuis komen en had het mooi geweest als we met z`n allen even te paard door haar voortuin hadden kunnen banjeren.
Helaas door complicaties kon ze niet naar huis. Hopelijk komt alles snel weer goed en doen we dit weekend nog een keertje dik over

Paul