op een mooie pinksterdag.......
Nou, 2012 had er wel 4 en toevallig ook het jaarlijkse Criolloweekend. Nu in Huijbergen, nabij Bergen op Zoom. Volop zomerweer en een grote opkomst.
Brabanders, Friezen, Zeeuwen, Belgen, Duitsers, een paar Hollanders, een Argentijn en een Amerikaanse. De grootste vertegenwoordiging kwam uit de regio Huijbergen en ik heb weer veel nieuwe criollomensen leren kennen.
De meesten kende ik al virtueel, maar nu dan live. Iedereen kon elkaar verstaan, of deed in ieder alsof men elkaar verstond. Lichaamstaal doet het dan verder ook wel. Voor mij ook al heel vertrouwde mensen en vond ik het ook leuk dat mijn Argentijnse vriend Marcos , samen met Andy, de lange reis vanuit Munchen gemaakt hadden, om hier te komen rijden.
Er waren ook dagjesmensen en zo was de samenstelling elke dag weer anders. Ik schat dat er totaal wel zo’n 35 mensen geweest zijn en doordat sommigen een aantal paarden hadden meegenomen, waren er veel te zien. Allemaal uiteraard mooi en niet alleen maar Criollos. Natuurlijk de Haflinger van Elly, een aantal Quarters en 2 Paso huppeldepup. Er zal verder ook vast nog wel iets van een ander ras hebben meegelopen en natuurlijk de onvermoeibare cattledog ‘Joyce’ van Sacha.
Vrijdag was het eerst installeren voor de mensen van veraf. Allemaal een beetje verspreidt over het dorp. Een groepje op de camping, een groepje in de ‘Kloek’ van Elly, een stelletje in Zomerhuisjes, Marcos en Andy in een hotel en ik had de eer om op de estancia ‘Calle Montaña’ van mijn grote vriend Raf te logeren. De regiogauchos sliepen uiteraard allemaal in hun eigen bed(denk ik).
De basis was het multy culturele centrum “de Kloek” van Elly. Hier ontmoetten we elkaar weer voor het aprės paardrijden.
De eerste rit stond om 16.00 in de planning. De start was nog een beetje rommelig omdat niet helemaal duidelijk was wie er nou al waren, waar iedereen zat en waar te vertrekken. Na wat heen en weer gebel en weer oppikken van mensen is het uiteindelijk allemaal goed gekomen en was de kop eraf en hebben we een mooie rit van zo’n 2-3 uur gemaakt door het voormalige militair oefenterrein.
‘s Avonds heerlijk koud buffet, gemaakt door Elly, borrel en gezelligheid in de Kloek. Rond 24.00 uur ging ieder op zoek naar zijn matje. Connie verheugde zich al oprecht op haar eerste nacht met de blubblubjes van de guppies in de aquariumkamer. Je leert Connie elke keer weer van een heel andere kant kennen. Deze keer het ‘vissevrouwtje’. Ik heb haar, volgens mij, ook al eens in een heuse legertank zien rond scheuren, tijdens een criolloweekend.
Zaterdagmorgen om half 11 verzamelen bij de ponyclub op ‘t Eiland. Omdat een aantal mensen hun uitrusting bij Raf hebben neergelegd, gebeurt het opzadelen ook daar. Dus vanaf half 10 druppelt het daar binnen en hangt er een gezellig sfeer. .
Eigen paard verzorgen en opzadelen. Kijken bij de anderen hoe die het doen, waarom, wat en hoe. Nieuwtjes uitwisselen, advies geven en ontvangen en komt Els met de tondeuse een ronde doen om de paarden nog even te soigneren. Het moet er natuurlijk allemaal puik uitzien.
Iedereen is keurig op tijd op ‘t Eiland en gaat er een groep van zo’n 25 man/vrouw op pad richting Bergen op zoom, waar we gaan lunchen bij manege Molenzicht.
De tocht gaat via de Borgvlietse duintjes. Hierbij passeren we vliegveld Woensdrecht en badderen nog door een vennetje.Een combinatie van zwavel, zwammen, riool en lijkenlucht komt naar boven als we er doorheen gaan. Stinkt als de hel dus. Spannend watertje, maar wel afkoeling met dit warme weer.
Als we bij manege Molenzicht arriveren, heeft Sandra het terras al schoongeveegd, zodat we kunnen zitten en is bezig een touw te spannen, waar we de paarden aan vast kunnen zetten.
Perfect geregeld allemaal. Een kop soep en broodjes wachten ons op. Het is aangenaam zitten daar op een mooi terras in een mooie omgeving en volgens mij stond niemand direct te trappelen om weer te gaan rijden. Zo’n moment dat je niet nee zegt tegen een siesta.Totdat iemand ons opriep voor de groepfoto’s. Probeer maar eens 25 man, en vooral met paard, op 1 foto te krijgen. Ging toch vrij makkelijk en snel.
Op de terugweg worden we nog getrakteerd op een ijsje en rond 17.00 uur zijn we weer terug in Huijbergen. Het was een schitterende dag.
Iedereen gaat voor een paar uur zijnsweegs. Even rust, lekker douchen, schone kleren aan en dan op naar de BBQ in de Kloek.
Nou hebben Nel en Raf een schitterend nieuwe badkamer aangelegd. Een mooie douchecabine met zo’n zelf meedenkende kraan, die bepaald wat warm genoeg is voor de gebruiker. Als gebruiker moet je dus niet in discussie gaan met zo’n kraan en er vooral niet aankomen, want dan word je onmiddelijk afgestraft met ijskoud water en komt het ook niet meer goed de eerste paar dagen. Zo’n kraan weet ook precies wanneer je je kop vol in de shampoo heb gezet. Brrrr dus.
Ook de BBQ is door Elly geheel voorbereid en Marcos pakt de rol van ‘man van de grill’. Dat gedraai met 20 man om zo’n grill, vind ik eerlijk gezegd nooit zo geweldig. Ik vind het dus altijd wel lekker als iemand die rol van grillman pakt en al die stukken vlees braadt.We zitten weer lekker buiten en wederom gezellig.
Binnen is, via de beamer, op een groot scherm van 4 x 4 mtr. onze activiteiten van die dag te zien. Hete foto’s dus. Ik had een stick vol foto’s en films van eerdere Criolloweekenden meegenomen, zodat er weer genoeg te zien viel. Is wel mooi op zo’n groot scherm.
Zo tegen 12 uur had iedereen wel behoefte aan een bed. Mede door het weer was het een mooie, maar ook vermoeiende dag.
De derde dag rukken we op naar Belgie met als doel te lunchen bij ‘de leeuw van Vlaanderen’
in Zandvliet. Om daar te komen moeten we door grenspark Kalmhoutse heide. Onderweg zig zaggen we regelmatig over de meet tussen Belgie en Nederland. Te herkennen aan de mooie oude cementen zuiltjes die overal staan. Midden in het bos of zomaar ergens langs een weggetje. Het is een mooie en vooral veelzijdige route.
Bossen, heide, grote open en heuvelige zandvlaktes met watertjes wisselen elkaar af. Natuurlijk moeten we door water en dat levert weer mooie plaatjes op. Als je die moerassige foto’s ziet is het net Corrientes Argentina, om maar een dwarsstraat te noemen.
De leeuw van Vlaanderen is een mooie tent. Het is een nog bedrijvige boerderij annex kroeg/restaurant, waar Belse Raf het voor het zeggen heeft.
Het cafe hangt vol met snuisterijen en een grote zwart-wit foto van koning Boudewijn en vrouw Fabiola. Mooie sfeer. Je kunt er goed eten voor niet al te veel geld en volgens de kaart, biefstuk van eigen koe. Ik ben er al een paar keer eerder geweest met de Huijbergenaren.
Op deze zonnige dag is het er stervens druk. Een motorclub van oldtimers heeft ook deze dag
uitgekozen om hier aan te leggen. Een hoop herrie en veel blauwe rook. Ook hier weer een touw tussen de bomen, waar we de paarden aan kunnen binden en ook nog een wei, waar ze evt. in mogen. We kunnen op het terras zitten en door de grote drukte hebben we een keuze tussen 3 gerechten. Begrijpelijk om het een beetje werkbaar te houden voor de keuken. Sandra heeft weer het nodige voorbereidende werk gedaan om alles zo vlot mogelijk voor ons te laten verlopen. Die kun je er wel bij hebben, dan komt het allemaal goed.
Het duurt even voordat iedereen een bord met eten voor z’n neus heeft, maar daar maakt niemand zich druk om, want het is ook daar weer lekker toeven, dus haast is niet aanwezig. Opnieuw is een groepsfoto, dit maal zonder paarden, het signaal tot actie en aansluitend weer opzadelen en met een omweg weer richting Huijbergen.
‘s Avonds, na de lekkere spareribs en de varkensrollade in champignonssaus, wordt het Marcos zijn moment. Hij had al aangekondigd dat ie, naast 4 paarden, ook muziek mee zou nemen en vanavond sloeg ie z’n slag. Vluchten kon niet meer voor de aanwezige vrouwen. Hij trekt ze er allemaal bij. Eerst shuffelt ie nog netjes op de grond, maar dat verhuist al snel boven op de tafel en het biljart. Door een hartnekkige blessure loopt ie thuis(in het zicht van vrouwlief) rond met krukken, rondom de paarden loopt ie met losse handen te trekkepoten, maar als er vrouwen in het spel zijn, beweegt ie als een jonge god. Uren lang. De Argentijnse blues. Ook Andy wordt er nog even bijgetrokken om een Linedance-je in gang te brengen.
Het wordt die avond voor een aantal wat later dan anders.
De vierde en laatste dag is de groep al aardig uitgedund. Ver reizen, andere verplichtingen(pinksteren) en vermoeidheid zijn goede redenen. Ikzelf had voor deze dag ook een slag om de arm gehouden, want Patròn zijn conditie was nou ook nog niet helemaal top, volgens mij. Hij oogde echter nog steeds fris(meer dan ik) dus toch maar weer een zadel erop.
Met nog zo’n 12 personen zijn we op ons gemak naar Ossendrecht gereden en gingen voor de lunch bij hotel “ de Blauwe Pauw”. Alweer een mooie tent met groot terras.
Een aanbindplek voor de paarden was wat minder. We misten de touwen van Sandra en moesten nu een beetje stoeien met boomstammen. Sus was dit keer ook mee, maar zat nog niet helemaal in het ritme, want hij was halsters vergeten. Hij bleef dus op de paarden passen, terwijl wij achter een biertje en een hap doken.
Effentjes later komt Sus toch ook aanlopen op de bekende Suswalk(John Wayne, met ratelende sporen). Op dit burgersterras trekt dat de aandacht en toch ook nog steeds de onze.
‘van wie is dat grijze peerdje aan de achterste boom’, vraagt Suus. Na wat puzzelen is iedereen het er mee eens dat het de overo/rode ruin van Ton moet zijn.
‘Nou die staat er nu niet meer’ vervolgt Suus z’n verhaal. Tijd voor actie dus, want het paard heeft zich losgebroken en is vertrokken. Sacha en Raf klimmen op hun, nog opgezadelde, paarden en gaan op zoek en gelukkig vinden ze hem terug in handen van wandelaars die hebben voorkomen dat ie een gevaarlijke, drukke provinciale weg over wilde steken. Afkloppen, dus maar weer en kunnen we onze lunch vervolgen. Het leven gaat gewoon door en eten en drinken zijn nou eenmaal belangrijke basis zaken in het leven.
Een uurtje later zijn we terug in Huijbergen en met een moe, maar zeer voldaan gevoel kan ik afzadelen. Patron beseft het nog niet, maar is voorlopig klaar. Suus nodigt ons nog uit bij hem thuis voor een afzakkertje, maar ik bedank, wel met een beetje pijn in mijn hart, maar ik heb het gehad en ben echt gaar en wil me klaar maken voor de rit van 3 uur naar huis. Ik woon bij Amersfoort, maar moet Patron nog naar kootwijk brengen. Eerst natuurlijk nog even nakaarten en nagenieten met mijn gastheer en gastvrouw Raf en Nel. Het was heel fijn vertoeven op ‘estancia calle Montaña’, met elke morgen een vers gekookt eitje van eigen kippetjes.
Op zo’n terugreis van een paar uur kun je zo’n weekend nog eens mooi de revue laten passeren. Mooie tochten gemaakt. Heel afwisselend en precies goed zo, wat lengtes betreft.
Wie waren er en hoe heten ze ook allemaal alweer. Natuurlijk de harde kern; Raf, Elly, Connie, Yessica, Wil, Mathilda, Caroline en Ton, die er bijna altijd wel bij zijn. Dan hebben we ook nog; Suus, Sacha, Maurice, Mike, Linda, Nausika, Magda, Birgit, Marianne, Angeline, Frederique, Yvette, Ronald, Els, Patricia, Marion, Lieke, Lisette, Karin, Pauline, Ad, Hugolito, Marcos, Andy en Anke. Sandra niet met paard, maar wel degelijk aanwezig.
Marcos had 4 paarden meegenomen en daardoor werd er nog wel eens van paard gewisseld en had Karin de mogelijkheid kennis te maken met de criollos, door een dagje mee te rijden. Ook Ronald en Els hadden 4 paarden bij zich en konden steeds wisselen en gasten mee laten rijden.
Zo waren er wel meer wisselingen en elke dag weer andere mensen. Heeft Yvette ook kennis gemaakt met het grote groepen Criollogebeuren en ontdekt dat dit allemaal heel relaxed is en beslist niet eng of gevaarlijk.
Verder viel het wel op dat Nausika en Magda met hun hoofd in hetzelfde verfpotje hebben gezeten en heb ik volgens mij het overo paard van Magda ook al eens meegemaakt op het Criolloweekend in Kootwijkerbroek(2008). Toen een ongeleid projectiel, zonder remmen, in handen van iemand anders.
Zo’n weekend is vaak ook een ontdekkingstocht met je eigen paard. Voor nieuwe paarden kijken hoe ze op zo’n grote groep reageren en of je er zelf mee om kan gaan en het hanteerbaar is/blijft. Dit kunnen spannende momenten zijn. Ook nu was dat voor sommigen weer zo.
Voor mij en Patròn was dit ook de eerste keer en zeker de eerste rit en vooral het eerste uur was Patròn heetgebakerd en is het balanceren op het randje. Hij blijft gelukkig te corrigeren en hanteerbaar en vanaf dag 2 eigenlijk probleemloos meedoen. Dit zijn goede leermomenten goed voor het vertrouwen van beiden in elkaar.
Om 20.00 ben ik in Kootwijk en kan Patròn zijn wei in en heeft voor de rest van de week geen last meer van me.
Trailer schoon maken en naar huis.
Huijbergenaren bedankt en vooral Elly voor het beschikbaar stellen van de Kloek en de vele uren die je er, volgens mij, in gestopt hebt. Het was allemaal perfect.
Groeten, Paul
Foto's zijn te zien op; https://picasaweb.google.com/109614704974643505319/CriolloweekendHuijbergen?authkey=Gv1sRgCIKXqKjT59id6gE#
Brabanders, Friezen, Zeeuwen, Belgen, Duitsers, een paar Hollanders, een Argentijn en een Amerikaanse. De grootste vertegenwoordiging kwam uit de regio Huijbergen en ik heb weer veel nieuwe criollomensen leren kennen.
De meesten kende ik al virtueel, maar nu dan live. Iedereen kon elkaar verstaan, of deed in ieder alsof men elkaar verstond. Lichaamstaal doet het dan verder ook wel. Voor mij ook al heel vertrouwde mensen en vond ik het ook leuk dat mijn Argentijnse vriend Marcos , samen met Andy, de lange reis vanuit Munchen gemaakt hadden, om hier te komen rijden.
Er waren ook dagjesmensen en zo was de samenstelling elke dag weer anders. Ik schat dat er totaal wel zo’n 35 mensen geweest zijn en doordat sommigen een aantal paarden hadden meegenomen, waren er veel te zien. Allemaal uiteraard mooi en niet alleen maar Criollos. Natuurlijk de Haflinger van Elly, een aantal Quarters en 2 Paso huppeldepup. Er zal verder ook vast nog wel iets van een ander ras hebben meegelopen en natuurlijk de onvermoeibare cattledog ‘Joyce’ van Sacha.
Vrijdag was het eerst installeren voor de mensen van veraf. Allemaal een beetje verspreidt over het dorp. Een groepje op de camping, een groepje in de ‘Kloek’ van Elly, een stelletje in Zomerhuisjes, Marcos en Andy in een hotel en ik had de eer om op de estancia ‘Calle Montaña’ van mijn grote vriend Raf te logeren. De regiogauchos sliepen uiteraard allemaal in hun eigen bed(denk ik).
De basis was het multy culturele centrum “de Kloek” van Elly. Hier ontmoetten we elkaar weer voor het aprės paardrijden.
De eerste rit stond om 16.00 in de planning. De start was nog een beetje rommelig omdat niet helemaal duidelijk was wie er nou al waren, waar iedereen zat en waar te vertrekken. Na wat heen en weer gebel en weer oppikken van mensen is het uiteindelijk allemaal goed gekomen en was de kop eraf en hebben we een mooie rit van zo’n 2-3 uur gemaakt door het voormalige militair oefenterrein.
‘s Avonds heerlijk koud buffet, gemaakt door Elly, borrel en gezelligheid in de Kloek. Rond 24.00 uur ging ieder op zoek naar zijn matje. Connie verheugde zich al oprecht op haar eerste nacht met de blubblubjes van de guppies in de aquariumkamer. Je leert Connie elke keer weer van een heel andere kant kennen. Deze keer het ‘vissevrouwtje’. Ik heb haar, volgens mij, ook al eens in een heuse legertank zien rond scheuren, tijdens een criolloweekend.
Zaterdagmorgen om half 11 verzamelen bij de ponyclub op ‘t Eiland. Omdat een aantal mensen hun uitrusting bij Raf hebben neergelegd, gebeurt het opzadelen ook daar. Dus vanaf half 10 druppelt het daar binnen en hangt er een gezellig sfeer. .
Eigen paard verzorgen en opzadelen. Kijken bij de anderen hoe die het doen, waarom, wat en hoe. Nieuwtjes uitwisselen, advies geven en ontvangen en komt Els met de tondeuse een ronde doen om de paarden nog even te soigneren. Het moet er natuurlijk allemaal puik uitzien.
Iedereen is keurig op tijd op ‘t Eiland en gaat er een groep van zo’n 25 man/vrouw op pad richting Bergen op zoom, waar we gaan lunchen bij manege Molenzicht.
De tocht gaat via de Borgvlietse duintjes. Hierbij passeren we vliegveld Woensdrecht en badderen nog door een vennetje.Een combinatie van zwavel, zwammen, riool en lijkenlucht komt naar boven als we er doorheen gaan. Stinkt als de hel dus. Spannend watertje, maar wel afkoeling met dit warme weer.
Als we bij manege Molenzicht arriveren, heeft Sandra het terras al schoongeveegd, zodat we kunnen zitten en is bezig een touw te spannen, waar we de paarden aan vast kunnen zetten.
Perfect geregeld allemaal. Een kop soep en broodjes wachten ons op. Het is aangenaam zitten daar op een mooi terras in een mooie omgeving en volgens mij stond niemand direct te trappelen om weer te gaan rijden. Zo’n moment dat je niet nee zegt tegen een siesta.Totdat iemand ons opriep voor de groepfoto’s. Probeer maar eens 25 man, en vooral met paard, op 1 foto te krijgen. Ging toch vrij makkelijk en snel.
Op de terugweg worden we nog getrakteerd op een ijsje en rond 17.00 uur zijn we weer terug in Huijbergen. Het was een schitterende dag.
Iedereen gaat voor een paar uur zijnsweegs. Even rust, lekker douchen, schone kleren aan en dan op naar de BBQ in de Kloek.
Nou hebben Nel en Raf een schitterend nieuwe badkamer aangelegd. Een mooie douchecabine met zo’n zelf meedenkende kraan, die bepaald wat warm genoeg is voor de gebruiker. Als gebruiker moet je dus niet in discussie gaan met zo’n kraan en er vooral niet aankomen, want dan word je onmiddelijk afgestraft met ijskoud water en komt het ook niet meer goed de eerste paar dagen. Zo’n kraan weet ook precies wanneer je je kop vol in de shampoo heb gezet. Brrrr dus.
Ook de BBQ is door Elly geheel voorbereid en Marcos pakt de rol van ‘man van de grill’. Dat gedraai met 20 man om zo’n grill, vind ik eerlijk gezegd nooit zo geweldig. Ik vind het dus altijd wel lekker als iemand die rol van grillman pakt en al die stukken vlees braadt.We zitten weer lekker buiten en wederom gezellig.
Binnen is, via de beamer, op een groot scherm van 4 x 4 mtr. onze activiteiten van die dag te zien. Hete foto’s dus. Ik had een stick vol foto’s en films van eerdere Criolloweekenden meegenomen, zodat er weer genoeg te zien viel. Is wel mooi op zo’n groot scherm.
Zo tegen 12 uur had iedereen wel behoefte aan een bed. Mede door het weer was het een mooie, maar ook vermoeiende dag.
De derde dag rukken we op naar Belgie met als doel te lunchen bij ‘de leeuw van Vlaanderen’
in Zandvliet. Om daar te komen moeten we door grenspark Kalmhoutse heide. Onderweg zig zaggen we regelmatig over de meet tussen Belgie en Nederland. Te herkennen aan de mooie oude cementen zuiltjes die overal staan. Midden in het bos of zomaar ergens langs een weggetje. Het is een mooie en vooral veelzijdige route.
Bossen, heide, grote open en heuvelige zandvlaktes met watertjes wisselen elkaar af. Natuurlijk moeten we door water en dat levert weer mooie plaatjes op. Als je die moerassige foto’s ziet is het net Corrientes Argentina, om maar een dwarsstraat te noemen.
De leeuw van Vlaanderen is een mooie tent. Het is een nog bedrijvige boerderij annex kroeg/restaurant, waar Belse Raf het voor het zeggen heeft.
Het cafe hangt vol met snuisterijen en een grote zwart-wit foto van koning Boudewijn en vrouw Fabiola. Mooie sfeer. Je kunt er goed eten voor niet al te veel geld en volgens de kaart, biefstuk van eigen koe. Ik ben er al een paar keer eerder geweest met de Huijbergenaren.
Op deze zonnige dag is het er stervens druk. Een motorclub van oldtimers heeft ook deze dag
uitgekozen om hier aan te leggen. Een hoop herrie en veel blauwe rook. Ook hier weer een touw tussen de bomen, waar we de paarden aan kunnen binden en ook nog een wei, waar ze evt. in mogen. We kunnen op het terras zitten en door de grote drukte hebben we een keuze tussen 3 gerechten. Begrijpelijk om het een beetje werkbaar te houden voor de keuken. Sandra heeft weer het nodige voorbereidende werk gedaan om alles zo vlot mogelijk voor ons te laten verlopen. Die kun je er wel bij hebben, dan komt het allemaal goed.
Het duurt even voordat iedereen een bord met eten voor z’n neus heeft, maar daar maakt niemand zich druk om, want het is ook daar weer lekker toeven, dus haast is niet aanwezig. Opnieuw is een groepsfoto, dit maal zonder paarden, het signaal tot actie en aansluitend weer opzadelen en met een omweg weer richting Huijbergen.
‘s Avonds, na de lekkere spareribs en de varkensrollade in champignonssaus, wordt het Marcos zijn moment. Hij had al aangekondigd dat ie, naast 4 paarden, ook muziek mee zou nemen en vanavond sloeg ie z’n slag. Vluchten kon niet meer voor de aanwezige vrouwen. Hij trekt ze er allemaal bij. Eerst shuffelt ie nog netjes op de grond, maar dat verhuist al snel boven op de tafel en het biljart. Door een hartnekkige blessure loopt ie thuis(in het zicht van vrouwlief) rond met krukken, rondom de paarden loopt ie met losse handen te trekkepoten, maar als er vrouwen in het spel zijn, beweegt ie als een jonge god. Uren lang. De Argentijnse blues. Ook Andy wordt er nog even bijgetrokken om een Linedance-je in gang te brengen.
Het wordt die avond voor een aantal wat later dan anders.
De vierde en laatste dag is de groep al aardig uitgedund. Ver reizen, andere verplichtingen(pinksteren) en vermoeidheid zijn goede redenen. Ikzelf had voor deze dag ook een slag om de arm gehouden, want Patròn zijn conditie was nou ook nog niet helemaal top, volgens mij. Hij oogde echter nog steeds fris(meer dan ik) dus toch maar weer een zadel erop.
Met nog zo’n 12 personen zijn we op ons gemak naar Ossendrecht gereden en gingen voor de lunch bij hotel “ de Blauwe Pauw”. Alweer een mooie tent met groot terras.
Een aanbindplek voor de paarden was wat minder. We misten de touwen van Sandra en moesten nu een beetje stoeien met boomstammen. Sus was dit keer ook mee, maar zat nog niet helemaal in het ritme, want hij was halsters vergeten. Hij bleef dus op de paarden passen, terwijl wij achter een biertje en een hap doken.
Effentjes later komt Sus toch ook aanlopen op de bekende Suswalk(John Wayne, met ratelende sporen). Op dit burgersterras trekt dat de aandacht en toch ook nog steeds de onze.
‘van wie is dat grijze peerdje aan de achterste boom’, vraagt Suus. Na wat puzzelen is iedereen het er mee eens dat het de overo/rode ruin van Ton moet zijn.
‘Nou die staat er nu niet meer’ vervolgt Suus z’n verhaal. Tijd voor actie dus, want het paard heeft zich losgebroken en is vertrokken. Sacha en Raf klimmen op hun, nog opgezadelde, paarden en gaan op zoek en gelukkig vinden ze hem terug in handen van wandelaars die hebben voorkomen dat ie een gevaarlijke, drukke provinciale weg over wilde steken. Afkloppen, dus maar weer en kunnen we onze lunch vervolgen. Het leven gaat gewoon door en eten en drinken zijn nou eenmaal belangrijke basis zaken in het leven.
Een uurtje later zijn we terug in Huijbergen en met een moe, maar zeer voldaan gevoel kan ik afzadelen. Patron beseft het nog niet, maar is voorlopig klaar. Suus nodigt ons nog uit bij hem thuis voor een afzakkertje, maar ik bedank, wel met een beetje pijn in mijn hart, maar ik heb het gehad en ben echt gaar en wil me klaar maken voor de rit van 3 uur naar huis. Ik woon bij Amersfoort, maar moet Patron nog naar kootwijk brengen. Eerst natuurlijk nog even nakaarten en nagenieten met mijn gastheer en gastvrouw Raf en Nel. Het was heel fijn vertoeven op ‘estancia calle Montaña’, met elke morgen een vers gekookt eitje van eigen kippetjes.
Op zo’n terugreis van een paar uur kun je zo’n weekend nog eens mooi de revue laten passeren. Mooie tochten gemaakt. Heel afwisselend en precies goed zo, wat lengtes betreft.
Wie waren er en hoe heten ze ook allemaal alweer. Natuurlijk de harde kern; Raf, Elly, Connie, Yessica, Wil, Mathilda, Caroline en Ton, die er bijna altijd wel bij zijn. Dan hebben we ook nog; Suus, Sacha, Maurice, Mike, Linda, Nausika, Magda, Birgit, Marianne, Angeline, Frederique, Yvette, Ronald, Els, Patricia, Marion, Lieke, Lisette, Karin, Pauline, Ad, Hugolito, Marcos, Andy en Anke. Sandra niet met paard, maar wel degelijk aanwezig.
Marcos had 4 paarden meegenomen en daardoor werd er nog wel eens van paard gewisseld en had Karin de mogelijkheid kennis te maken met de criollos, door een dagje mee te rijden. Ook Ronald en Els hadden 4 paarden bij zich en konden steeds wisselen en gasten mee laten rijden.
Zo waren er wel meer wisselingen en elke dag weer andere mensen. Heeft Yvette ook kennis gemaakt met het grote groepen Criollogebeuren en ontdekt dat dit allemaal heel relaxed is en beslist niet eng of gevaarlijk.
Verder viel het wel op dat Nausika en Magda met hun hoofd in hetzelfde verfpotje hebben gezeten en heb ik volgens mij het overo paard van Magda ook al eens meegemaakt op het Criolloweekend in Kootwijkerbroek(2008). Toen een ongeleid projectiel, zonder remmen, in handen van iemand anders.
Zo’n weekend is vaak ook een ontdekkingstocht met je eigen paard. Voor nieuwe paarden kijken hoe ze op zo’n grote groep reageren en of je er zelf mee om kan gaan en het hanteerbaar is/blijft. Dit kunnen spannende momenten zijn. Ook nu was dat voor sommigen weer zo.
Voor mij en Patròn was dit ook de eerste keer en zeker de eerste rit en vooral het eerste uur was Patròn heetgebakerd en is het balanceren op het randje. Hij blijft gelukkig te corrigeren en hanteerbaar en vanaf dag 2 eigenlijk probleemloos meedoen. Dit zijn goede leermomenten goed voor het vertrouwen van beiden in elkaar.
Om 20.00 ben ik in Kootwijk en kan Patròn zijn wei in en heeft voor de rest van de week geen last meer van me.
Trailer schoon maken en naar huis.
Huijbergenaren bedankt en vooral Elly voor het beschikbaar stellen van de Kloek en de vele uren die je er, volgens mij, in gestopt hebt. Het was allemaal perfect.
Groeten, Paul
Foto's zijn te zien op; https://picasaweb.google.com/109614704974643505319/CriolloweekendHuijbergen?authkey=Gv1sRgCIKXqKjT59id6gE#
