Eind april wordt er een lang Criolloweekend georganiseerd door Werner Lauth. Werner is duitser en ook criollobezitter. Hem heb ik ontmoet tijdens het criolloweekend in België, september 2006. Met hem waren ook Niki, Sascha en Georg uit Duitsland aanwezig, wat het gebeuren een internationaal tintje gaf. Aardige mensen allemaal.Zij zijn ook nu weer van de partij. Zoals er bij ons een criollovereniging is, heeft men die in Duitsland al veel langer. Leden van deze `freundeskreis` organiseren regelmatig activiteiten, zoals nu door Werner. Via hun site, met forum, ben ik al helemaal op de hoogte van wat er komen gaat en heb veel zin om daar heen te gaan. Ik ben wel weer toe aan ritje over de grens. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, ander cultuur. Nu ken ik er al een paar mensen van en dat Jolanda en Tommie ook uit nederland komen vind ik toch wel drempelverlagend. Het praat wat makkelijker. De Duitsers hebben op dinsdag 1 mei (dag v/d Arbeid) allemaal vrij en dat geeft een lang weekend. Eichenbuhl ligt ongeveer 100 km. zuidelijk van Frankfurt en voor mij een rit van zo`n 500 km. Dat vind ik best pittig, maar ik kan er een paar dagen aanplakken en dan wordt het toch wel de moeite waard. Ik vind het ook belangrijk dat Buck zijn rust krijgt en voor mezelf vind ik het eerlijk gezegd ook een stuk aangenamer. Het gejakker tijdperk heb ik al lang geleden afgesloten.
Vrijdagmorgen half 10 vertrek ik, en als alles goed gaat kan ik er rond 16.00 zijn. Ik moet door het Ruhrgebied(volgens Werner de ergste snelweg ter wereld) en mijn grote angst is files. Normaal al niet prettig, maar met Buck achterin en een hoge temperatuur buiten zie ik dat niet zitten. Zolang de trailer in beweging is krijgt hij genoeg koeling, maar bij stilstand kan de temperatuur daar snel oplopen en aan een gebakken Buck hebben we niet veel, alhoewel ik vrij nuchter aankijk tegen een paardenbiefstuk. Daar zeg ik geen nee tegen.
Ik heb me goed voorbereid. Eten en drinken naast me op de voorstoel, Cd`s met muziek binnen handbereik en met de route uitgeprint goed in het zicht kan me weinig gebeuren. Ik heb voor Buck ruim water, hooi, appels en wortelen ingeslagen, dus hem kan wat dat betreft zit het ook wel goed.
De reis gaat vlot en ik pas mijn snelheid aan, aan het vrachtverkeer (90-95). Bij Frankfurt loop ik toch vast en sta een half uur in de file/langzaamrijdend verkeer. Jo.(landa) en To.(mmie), komende uit Limburg, zullen hier een half uur na mij ook in vastlopen. Rond 17.00 uur kom ik in Eichenbuhl aan en kan een licht zwetende Buck uit de trailer halen. Ik ben de eerste en behalve Jo. en To. komt de rest pas morgen.
Het is een mooie, ruime, uiterst verzorgde boerderij, waar de koeien zijn ingeruild voor paarden, compleet met binnen- en buitenbak, kantine, toilet en douches. Ongeveer 50 stallen en 80ha. grond er om heen Alles even schoon.
Voor onze paarden is er 1 grote weide beschikbaar. Buck verzuipt er in eerste instantie in en voelt zich een tikkeltje verloren, maar zodra de paarden van Jo. en To. er ook zijn is dat over en de drie verbroederen zich zonder problemen op vreemde bodem.
Omdat er verder die dag niemand meer komt, biedt Werner ons bij hem en zijn vrouw Doro,thuis slaapplaatsen aan. Kunnen we de tent nog een nachtje in de auto laten. Zij wonen midden in een nabijgelegen dorpje in een grote, tot woning verbouwde schuur. Een enorme zolder met zware balken, dient nu als woonkamer en via allerlei trapjes op en af kom je in de slaakkamers. In het bijbehorende, aangrenzende huis woont Werner’s moeder. Het is zijn ouderlijk huis en ook hier is het nog zeer gebruikelijk, dat je de zorg van bejaarde ouders op je neemt.
We eten in een restaurant om de hoek en nu ik in Duitsland ben ga ik voor een grote schnitsel. Als je duitsland zegt, krijgt iedereen associaties en bij mij hoort daar ook de schnitsel bij. Dus nu ik hier ben, moet ik er eentje eten, anders is het niet compleet.
Het wordt een gezellige avond, waarbij we natuurlijk veel over paarden praten.
De volgende dag zijn we rond 9.00 weer op de boerderij en is het wachten op de rest van de criollorijd(st)ers. We hebben mooi de tijd om een plekje voor de tent uit te zoeken en ons te installeren.
Sascha komt als eerste vanuit de Eifel. Zijn paard sluit zich aan bij die van Jo., To. en mij en Sascha bij ons. Het is mooi te zien hoe dat zich met al die paarden bij elkaar op de wei ontwikkeld. Groepjes vormen zich spontaan. Onze 4 paarden hebben blijkbaar afgesproken dat er verder niemand meer bijkomt en vormen een kleine kudde in de grote kudde. Zodra er een nieuw paard bij komt sluiten ze de gelederen, nemen even een afwijzende houding aan naar de nieuweling, die vervolgens ergens anders op zoek gaat naar een maatje. Zo ontstaan er allerlei kleine groepen, die de resterende dagen intact blijven. De paarden respecteren elkaar en de nieuwe situatie. Volgens mij is er geen klap gevallen. Bij ons trouwens ook niet.
Met ons mensen gebeurt in grote lijnen hetzelfde. Degene die elkaar kennen zoeken elkaar op en zo vormen toch ook groepjes, die je als basis gebruikt voor de rest van de periode. Het fijne verschil is dat we met de andere mensen ook prima contact hebben.
Het is die dag erg warm (32gr.) en eigenlijk niet normaal voor die periode van het jaar. Het druppelt de hele dag een beetje binnen met mensen/paarden. Bayern is goed vertegenwoordigd De geplannende buitenrit om 14.00 verschuift i.v.m de hitte naar het eind van de middag en iedereen past zich makkelijk aan en scharrelt gezellig babbelend een beetje over het terrein.
Als rond 16.00 de laatste mensen binnen zijn gaan we ons langzaam opmaken voor de rit. Als iedereen klaar is voor vertrek, staat er groep van tegen de 30 criollos. Het is een mooi gezicht, die bonte schakering van paarden bij elkaar. Wit, zwart,bruin, vaal,blond, gevlekt, gestreept, gestippeld.
Dat maakt de criollo zo bijzonder. Elk paard is mooi door zijn eigen uitstraling Zet 30 Lipizaners bij elkaar en je hebt 30 witte paarden, die allemaal op elkaar lijken.
In de groep zijn ook een aantal raszuivere criollos en ene Kai heeft zelfs 2 hengsten meegenomen. Dan zie je het verschil tussen de criollo en de (onze) mestizo. Die hengsten zijn rond de 1.45 hoog. Als je ze in de box ziet staan zijn het gewoon kleine paardjes. Eenmaal onder de man, zie je ze groeien.
De power en dynamiek knalt er vanaf en zo worden het echte macho’s. Mooi gelijnde Jerommekes met korte driftige dribbels en zeer wendbaar. Mooi om te zien, maar toch zou ik niet willen ruilen. De Mestizo(mix van) zijn de werk/boeren paarden zoals wij ze hebben. Veelal wat groter en/of grover. Op de thuisboerderij lopen wat meisjes rond, die gniffelend zeggen dat Buck loopt als een kameel. Het klopt ook wel een beetje, maar het rijdt wel lekker. Nou geloof ik niet dat ze in Argentinié met kamelen hebben lopen rommelen, maar bij Buck zie je andere invloeden. Hij is wat groter, hoekiger en minder wendbaar. Hij zal nooit een barrelracekampioen worden. Het is een krachtpatser en er stroomt zeer wsl wel Percheronbloed door de aderen..
In Duistland wordt er al een tijd gefokt met Criollos en worden de Argentijnse regels gehanteerd om het ras zuiver te houden. Bijbehorend bestaat de “Criollo reit- und zuchtverein deutschland” , zie http://www.criollo-crzvd.de/ . Deze vereniging hanteert en bewaakt ook duidelijk het verschil tussen Criollos en Mestizos. Men vindt ook dat je een Mestizo dan ook niet mag betitelen als een Criollo. Een aantal mensen ging dat te ver en vindt het niet belangrijk hoe je het beestje noemt en gaat het om het karakter en de cultuur. Men heeft zich afgescheiden en zelf de ” Criollo freundeskreis”, zie: http://www.freundeskreis-criollos.de/ , opgericht. Deze kring telt inmiddels al 100 leden en groeit snel. Met deze club zitten we nu hier in Eichenbuhl.
Eichenbuhl ligt in een dal omringd door wat bergen. Niet super hoog maar de status bergen mag het toch wel hebben. Veel bos en aan de voet van de bergen, aan de zuidelijke kant, druivenvelden. Het vakantiegevoel zat er bij mij onmiddellijk in. De paden bestaan uit grove steenslag en zonder ijzers onder de hoeven wordt het hier niks. Op advies van Werner heb ik Buck vlak voor vertrek rondom laten beslaan
In het bos is het gelukkig wat koeler door de schaduw en we maken een prachtige tocht, waarbij we stevig moeten klimmen. We kunnen niet echt afwijken van hoofdpaden, omdat de winterstorm ook hier heeft toegeslagen en alleen de hoofdpaden zijn ontruimt van omgevallen bomen.
Het is hier en daar een ravage van ontwortelde bomen. Werner moet zijn uitgestippelde route hierdoor aanpassen omdat we vastlopen. Voor mij wordt het er niet minder mooi om, want ik weet niet beter en vind het zo al prachtig. Het wordt al snel duidelijk dat de conditie van de paarden uit de bergregionen een veel betere conditie hebben dan de plattelands criollos, zoals Buck. Waar de bergjongens en -meisjes in stevig tempo omhoog galopperen en blijven gaan, hangt bij Buck de tong al snel op z’n hoefijzers en moet ik gas terug nemen. Dat is geen probleem en ik blijk niet de enige. Buck is nooit een klimgeit geweest en typisch een pampa criollo. Hij is ook niet helemaal fris de winter uitgekomen. Hoestproblemen, daardoor weinig rijden en snel veel te dik worden, gaven hem al een conditie achterstand waar ik rekening mee diende te houden.
Nu vind ik in een bos rijden gauw saai worden. Je ziet alleen maar bomen. Ik hou van de natuur en zie ook wel het verschil tussen de ene boom en de andere, maar ik weet er toch te weinig van om mij enig gevoel van opwinding te geven. Ik hou meer van de open vlaktes. In de bergen is dat toch anders en door de hoogteverschillen krijg je, tussen de bomen door, vergezichten.
Ook hier mooie panorama`s met in de diepte; dorpjes, weilanden en wijngaarden.
We maken een leuke tocht van 3 uur en het is een mooie manier om kennis te maken met elkaar. Het fijne van alle Criollobijeenkomsten is dat iedereen z`n eigen tempo kan rijden, zonder dat dit andere ruiters in de problemen brengt. Bij andere groepsritten worden alle tempowisselingen afgesproken en aangeven door(vaak) een aanvoerd(st)er. De criollos worden niet nerveus als er eens een paar vol gas geven en dat gebeurt regelmatig, waardoor je elke keer wel iemand anders naast je hebt rijden, waar je even mee kletst, of non verbaal laat blijken dat je het allemaal wel leuk vindt.
Net als de paarden zijn de ruiters ook een bonte mengeling van mensen bij elkaar. Niks geen uniforme kleding. Waar de één de vouwen in de broek heeft zitten heeft de ander een gat in de knie.
Van een keurige stetson tot een
Zwiebertjes hoed. Dan heb je ook nog Jolanda met een zwarte lap voor haar ene oog en het lijkt een ongeregeld zootje bij elkaar.Waar de paardensport toch over het algemeen een vrouwengebeuren is, zijn hier de geslachten aardig verdeeld.
`s Avonds eten we een pizza in een lokaal restaurantje. De tent is zo klein dat Werner het helemaal heeft afgehuurd. We moeten erg lang wachten op het eten, maar dat maakt het er niet minder gezellig om. Ik zit naast Steff, een sympathieke man die niet paardrijdt en voor de gezelligheid met zijn vriendin is meegekomen. Steff is aardig getekend door brandwonden. Hij vertelt dat hij chemicus is en bij een ontploffing, van een experiment ernstig verbrand is geraakt over zijn hele lichaam. Hij heeft op het randje van leven en dood gebalanceerd en is 6 weken in coma gehouden. Hij vertelt hier heel open over en ik heb diep respect hoe hij hier mee omgaat en de draad van het leven weer oppakt. Het zet iemands leven totaal op z`n kop.
Na het diner pakken we nog een afzakkertje op de manege en duikt ieder de koffer in. De club verdeeld zich over, hotels, pensions, tenten, campers, auto`s en paardentrailers.
******
Dag 2 is weer even zonnig, maar gelukkig iets minder warm. Naast onze paardenwei loopt een snelstromend riviertje met helder water die ik als badkamer gebruik. Het water is stervenskoud en de duik die ik in gedachte had, vergeet ik heel snel en ik beperk me tot voorzichtig spetteren en netjes mijn tanden poetsen.
Vlak voor het ontbijt overrijdt Sascha met de auto zijn eigen hondje, een Australian caddle dog. Ik zie hem vol onder een achterwiel vandaan komen. Het beestje komt jankend op me afrennen en gaat op de grond liggen. Dat ziet er niet goed uit. Sascha is zich natuurlijk rot geschrokken. Snel inladen en naar de dierenarts. Na een half uur zijn ze weer terug. Joyce mankeert niets en loopt weer gewoon rond te stappen. Hij is wel wat van slag. Hoe
flexibel is een Australian caddle dog. Nou, zo dus. Een hobbel of een kuil in het gras is wsl. zijn redding geweest.
Tijdens het ontbijt legt Werner het programma van die dag op tafel. We gaan een schnitzeltocht maken!!. Dat was al bekend en ik had geen idee wat het is. Ik kwam er ook niet eerder achter, want het is een verrassing. Het blijkt gewoon een speurtocht te zijn. Onderweg zijn posten waar een aantal opdrachten gedaan moeten worden.
Waarom dat schnitzel heet is me nog steeds niet duidelijk Rare jongens die Duitsers. Door loting worden er koppels van 2 gemaakt en die vertrekken om de 5 minuten. De loting koppelt mij aan Dani.
Dani blijkt een leuke meid te zijn en we hebben genoeg te babbelen onderweg. Ze is Oost-Duitse en heeft dat gedeelte van Duitsland gelaten voor wat het is en is in West in d’r uppie een heel nieuw leven begonnen. Daar heb ik genoeg vragen over en we zijn al vlot een uur onderweg, zonder dat we een post tegenkomen. Die hadden we toch onderhand wel een keer moeten zien. We gaan twijfelen of we soms een afslag gemist hebben. Het koppel dat voor ons gestart is zien we heel af en toe rijden, dus het zal wel goed zijn. Een half uurtje verder komen ons 3 koppels tegemoet galopperen. We zijn dus allemaal verkeerd en moeten helemaal terug. Iedereen is dus blind achter z’n voorganger aan gereden. Babbel,babbel,babbel. We besluiten gewoon met z’n achten verder te gaan. Door dit foutje wordt het een stevige rit en een schnitzel van 6 uur groot. Onderweg de diverse posten met opdrachten. De één moet op aanwijzingen van de ander zijn/haar paard geblinddoekt opzadelen.Met een dienblad met waterglazen in de hand over een hindernis springen.
Pijl en boog schieten vanaf het paard, idem dito met darts pijlen gooien. Blind de artikelen benoemen die in een zak zitten, allerlei strikvragen beantwoorden, etc,etc.`s Avonds verzorgt een cateringbedrijf het avondeten in de kantine van de manege. We blijven hier verder de rest van de avond gezellig zitten kletsen en een borreltje drinken. Ondertussen kijkend naar een film over de reis die een aantal van de aanwezigen vorig jaar in Argentinië gemaakt hebben. Het geeft een beeld over de roots van onze paardjes en hoe de Argentijn er mee omgaat. Argentinië is een paardenland bij uitstek en de paarden zijn daar bovenal een gebruiksartikel. Van puur functioneel tot pronkstuk en een verlengstuk van een machocultuur.
Sommige beelden kun je maar beter niet zien.
**********
Dag 3 brengt ons naar Miltenberg. Een mooi oud stadje. Typisch Duits met pleintjes, fonteinen en vooral veel vakwerkhuizen en een bierbrouwerij, midden in het centrum. Het is een paar uur rijden en de tocht geeft een mooi beeld van het landschap in die omgeving. Bos, afgewisseld met weilanden en uitgestrekt velden koolzaad, volop in bloei. Met de blauwe lucht en een heerlijk zonnetje, vind ik het een genot om hier te rijden.
Vlak voor Miltenberg heeft Werner een weiland aan een beek geregeld, waar we pauzeren. Doro, Werners vrouw, staat ons daar op te wachten met broodjes en drinken. Eerst pootje baden met de paarden. De paarden staan driftig te spetteren en het blijft spannend of er niet eentje een heerlijke duik neemt, want dan ben je zelf ook aan de beurt. Water maakt het kind in ons los. Paarden afzadelen, broodje eten met een glas wijn erbij en vervolgens even een half uurtje uitgestrekt in het gras. Hoofd op het zadel,de hoed over het gezicht en laat het dan maar gebeuren. Mensen, wat kan het leven toch mooi zijn
Na de siësta trekken we Miltenberg binnen. Het is een hele invasie, zoveel paarden door die smalle straatjes maken een hoop herrie en de mensen op de terrasjes voelen zich lang niet allemaal veilig, want we kunnen de tafels bijna aanraken.
Ook niet iedere middenstander is even gelukkig met onze actie. De paarden hebben net een uur lang van dat heerlijke hoge verse voorjaar gras lopen eten en een kwartier lopen stimuleert de darmen enorm. Diverse groene flatsen spatten uiteen op de antieke kinderkopjes en de voegen worden goed gevuld. Werner had iemand geregeld die ons zou volgen om deze “ongelukjes”gelijk op te ruimen, maar dit persoon heeft verstek laten gaan. Werner gaat na afloop van de rit alsnog zelf doen. Het moet dus nog de rest van de middag blijven liggen. Door wat dwalen zijn we pas ruim 3 uur later weer terug op de boerderij. Het was weer een stevige zit vandaag.
`s Avonds gaat de barbecue aan en door het aanhoudende mooie weer kunnen we lange tafels buiten zetten en is het alweer gezellig.
**********
Dag 4 blijven we op de boerderij en wordt er in de buitenbak een trial parcours opgezet en vervolgens een barrelrace. Doordat we met veel mensen zijn nemen het veel tijd in beslag. Iedereen hangt een beetje rond de bak en ben je niet zelf aan de beurt, dan heb je tijd zat om aanmoedigingen te geven of commentaar te leveren. Dit is hoofdzakelijk gezellig en het levert soms hilarische momenten op, want het gaat natuurlijk niet bij iedereen even soepel.
Rond 14.00 is het afgelopen en is het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Ik ben blij dat ik geweest ben, want het was super. Ontzettende aardige mensen allemaal, mooie omgeving, perfect weer en heerlijk paard gereden.
Sascha woont in de Eifel en nodigt Jolanda, Tommi en mij uit om met hem mee te gaan, dan kunnen we daar morgen ook nog een mooie rit maken. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Elly en ik gaan daar van de zomer wandelen, met Buck als pakpaard, dus kan ik al even voorproeven. Het is een kleine omweg voor mij, maar in plaats van één hele lange autorit, kan ik het nu verdelen in 2 kortere ritten naar huis. Elk nadeel heeft een voordeel.
Om eventuele files te ontlopen vertrekken we, in colonne, om 19.00 en zijn we rond 23.00 bij Sascha thuis. Het is ontspannen rijden, want ik hoef alleen maar Sascha`s kont in de gaten te houden en gewoon volgen. Heerlijk. Het is al donker, dus geen idee nog hoe het er daar uit ziet. We hebben de nodige klimmetjes en haarspeld- bochten gehad, dus het zal wel bergachtig zijn. Zien we morgen wel.
De volgende morgen, als ik op sta en naar het raam loop, kijk ik mijn ogen uit. Wow, wat een uitzicht
Sascha woont op een hoog punt en vanuit het keukenraam kijk je zo een lang, groen dal in. Eerst weilanden, waar de paarden lopen, dan overgaand in bos en omringd door eveneens groene bergen. Met zo`n uitzicht zou je plezier in koken kunnen krijgen. Geweldig.
Sascha heeft inmiddels verse broodjes gehaald bij de lokale bakker en na die weggewerkt te hebben, gaan we weer opzadelen. Tenminste, Jolanda en ik zadelen op en Sascha stoft z`n paard alleen maar af, want hij gaat zonder zadel. Sascha kent de Eifel als z`n broekzak en een betere gids kun je dan natuurlijk niet hebben. Hij laat ons op een schitterende manier kennis maken met de Eifel. We gaan door diepe donkere bossen, mooie open groene velden en kijken vanaf hoge punten naar beneden over blauwe meren en in bloei staande velden.
[
We baden door stromende beken, waar bevers in huisvesten. Wat een eldorado is dit en ik verheug me er nu al op
om hier van de zomer terug te komen.
De paden zijn prima begaanbaar. Wel veel steen, maar niet zo grof als in Eichenbuhl en gelukkig zijn er ook genoeg zachtere paden waar je eens lekker gas kan geven. Doen we nu natuurlijk ook regelmatig. Het is een mooi gezicht om achter Sascha te rijden en te zien hoe die één zit te zijn met zijn paard. Ook zonder zadel doet ie alles en hij zit er als gegoten op. Maakt niet uit of het nu omhoog,omlaag of opzij gaat. In rengalop spreidt ie zijn armen, alsof ze willen gaan vliegen en scheurt de hoek om. we zien hem pas minuten later weer terug als hij ons op staat te wachten. Onze plattelandsjongens kunnen El Guapo niet bijhouden. Wat een heerlijk vrij gevoel moet het zijn om zo te kunnen rijden. Dit geldt natuurlijk ook voor het paard. Niks geen log zwaar zadel met strakke banden, dat zit als een jarretel. Alleen maar het gewicht van de berijder, die lekker meegaat in het ritme. Ik wacht er toch nog even mee.
Halverwege ruilen Jolanda en Tommi van positie. Hun zoontje Rafael is er ook en kan natuurlijk niet alleen zijn en heeft ook recht op zijn aandacht.
Om 19.00 zijn we pas weer terug en de terugreis naar huis, die voor die avond op het programma stond, schuiven we door naar morgenochtend. We blijven dus nog een nachtje.
Het is donderdagmiddag 14.30 dat ik het erf van de thuisboerderij op rij. Buck`s vrienden staan luid hinnikend te wachten en ook Buck is zeer blij dat ie terug is van zijn Duitse toernee. Hij heeft afgelopen week heel veel moeten lopen en ook heel veel km. in de trailer doorgebracht. Het was zwaar en het vervolg was dan ook dat hij de eerste 2 weken met geen stok de trailer in wilde. Dat heb ik ook niet geforceerd en hem de tijd gegund.
Ik kijk terug op een geweldige week, met geweldige mensen en in het bijzonder; Jolanda, Tommi en Sascha
zie voor video; http://www.youtube.com/watch?v=uHC_jAK-C7M&feature=related
Paul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten