Schaijk

Met die Criolloritjes kom je nog eens ergens. Schaijk; ik had er nog nooit van gehoord.  Midden in natuurgebied “de Maashorst”, ten oosten van Eindhoven.

Criolloweekend 2014, georganiseerd door Jolanda en Mieke. De basis van het hele gebeuren is camping de Holenberg. Simpele, maar goede blokhutten dienen als slaaphol, met daarnaast een degelijke groepsruimte met alles d’rop en d’ran, inclusief terras met lange tafels.

Een aantal hadden caravans gehuurd.

 Voor de paarden hadden Mieke en Jolanda zelf op , 2 plekken, diverse paddocks gemaakt. Bij aankomst is het even zoeken welke paarden het beste waar en met wie kunnen staan. Ging prima.

Na instalatie, bijkleppen, de eerste borrels met heerlijke vers gekookte mosselen, meegebracht en bereidt door Elly, vervolgens bord soep en broodjes en toch ook nog tijd om te doen waar we uiteindelijk voor gekomen zijn. Paarden zadelen voor een niet al te lange avondrit. September is al aardig gevorderd en wordt het al snel donker.

Na een lang bospad rijden we een open natuurgebied in. Door het hek ligt een grote heidevlakte, waar koeien, schapen en een kudde Ijslanders wonen en grazen.

Die laatsten zijn natuurlijk erg nieuwsgierig naar hun grotere en vreemde soortgenoten en komen al snel kijken.

Het is ’s avonds altijd prachtig rijden. Meestal gaat de wind dan liggen en is alles mooi helder van kleur. Deze tijd van het jaar heb je al gauw dauw aan de grond. Dat begint ook hier al snel op te komen. Mooi, spooky tafereel.

We maken een rondje en na een beetje stoeien met de Ijslanders en de koeien gaan we weer richting de Holenberg waar we zo’n beetje met donker  aankomen.

Paarden verzorgen en aanschuiven voor borrel, ronde twee.

We kunnen lekker buiten zitten aan de lange tafel en het is gezellig. De meesten kennen elkaar al wat langer en elke keer krijg je, los van het paardengebeuren toch wat meer inzicht in de individu van de gauchos en gauchas.

Wisten jullie dat Connie eigenlijk zangeres had willen worden en Adje eigenlijk een heuse IndoRocker uit ’t Haagje is!  Vooral door de diepte intervieuws van Connie worden de gesprekken soms heel intiem en de oortjes steeds roder.

Het was gezellig.

Doordat ik nogal wat mee te slepen had, was ik mijn slaapzak en kussen vergeten. Als een heuse gaucho heb ik onder een poncho en paardendekens gelegen. Ging nog goed ook.

Zaterdag om half 9 ontbijt en om half 11 gaan we rijden. We ontbijten gezamenlijk in de groepsruimte.

Sandra vertelt dat ze muizen hebben in hun caravan. Trip, trip, trip.  Volgens Pieter kan dat niet. Muizen doen niet trip, trip, trip. Dat doen alleen ratten. Duidelijke zaak. Connie doet er nog een schepje boven op. Ratten zoeken warm bloed en dan zijn dat meestal de slagaders in de nek, die liggen namelijk voor het grijpen. Sandra vindt het ineens niet meer zo leuk in de caravan.

We hebben prima weer. Het is zelfs warm en een beetje benauwd. Als dagjesmensen schuiven Caroline en Karsten nog aan.

Voor Caroline zal het een korte rit worden, want al na een  uurtje krijgt haar paard een trap van het paard van Mathilda en deze heeft ijzers onder.  De trap komt hard aan tegen het achterbeen en dat is einde verhaal voor Sayira en Caroline. Jammer en vervelend natuurlijk. We lopen naar een punt waar ze met een trailer opgepikt kunnen worden.

Na wat oponthoud, blijven Jolanda en Connie nog bij Caroline wachten op de trailer en de anderen vervolgen hun weg. Ons doel is een restaurant alwaar we de lunch gaan gebruiken. We kunnen de paarden mooi aanbinden en op het aangrenzende terras staan onze tafels al klaar. Prima plekje en tijd voor een boterham, soep en ronde drie, een koel biertje.

We kunnen het op ons gemak doen, omdat we nog moeten wachten op onze gids, die ons nog achterop komt. Volgens mij had ook niemand haast.

Rond  17.00 weer terug in ons basiskamp. Paarden verzorgen en ons zelf opknappen voor het avondgebeuren. Tijd voor ronde 4 en aansluitend 5. Speciaal voor ons gebrouwen een sublieme Criollowijn, cabernet sauvignon of malbec. All the way from Mendoza, Argentina.

Barbieknoeien vanavond. Pieter was volgens mij chef van de grill. Daarna moest het natuurlijk gebeuren. De nodige bongo’s, rammelende eieren, raspende raspen, ratelende ratelslangen, tamtammende tambourijnen, tringelende triangels en ander kletterend serviesgoed hadden we al binnen zien liggen. Onder de bezielende leiding van onze ,one and only, drummerboy mr. Sander ging het al gauw van dik hout zaagt men planken. De Criollo rythm group was geboren. Opzwepende muziek galmde door het Maashorst. Solisten stonden spontaan op. Dennis kan als groentenman zo de markt op. Wil heeft een aardige boer’n act in huis (Drenthe doet ‘r goed)en Sandra had een paar, krachtige teksten in de aanbieding(dat zoek je niet achter zo’n keurig meisje).

.

  

Dikke schik dus.

De zondag begint met dreigende wolken en een miezer regentje.  Alsof het zo horen moet klaart het na het ontbijt op en tegen de tijd dat we in het zadel zitten voor onze, alweer laatse rit, schijn te de zon. We rijden naar een picknick plek ergens op een mooie heide. Dit maal zelfverzorgend. Bij het ontbijt hadden we al onze eigen lunchpakketjes gesmeerd.

Rond 3 uur zijn we terug en dan is  zo’n weekend alweer voorbij.  Inpakken, opruimen en nog een stuk traileren naar huis.

Het was alweer een prima weekend. Prima locatie, mooie omgeving en goed georganiseerd.

Volgens mij waren we met een man/vrouw of 35 en zo’n 25 paarden. De thuisblijvers hebben weer wat gemist.


groet, Paul

koeien drijven

Koeien drijven in de Dintelse Gorzen

De Dintelse Gorzen is een natuurgebied van ruim 500 ha. en ligt in zuid-west Brabant, nabij Steenbergen aan het Volkerak. Dit gebied is na de afsluiting van de Philipsdam droog komen te liggen. Eb en vloed verdwenen en in de voormalige hoge schorren en lager gelegen slikken kwam nieuwe, unieke natuur terug. De bodem in het natuurgebied is afwisselend zoet en zout en dit levert veelzijdige begroeiing op. In de lage slikken vind je nog altijd zoutminnende zeekraal en lamsoor. In de vroegere schorren vind je wilgen, vlier en duinriet.

Het is een ruige vegetatie en de groei wordt in toom gehouden door zo’n  70 Shetland pony’s en ongeveer 200 schotse Hooglanders, die daar in het wild leven en grazen.

Het welzijn van deze dieren moet echter wel begeleid worden door ons mensen. Om inteelt te voorkomen worden jaarlijks de jonge stieren verwijderd, of gecastreerd, en worden alle dieren ge-ent en ontwormd. Dit gebeurt in het najaar. Deze dieren zijn alleen te vangen met behulp van mensen te paard, die het vee bijeen drijven en daar ga ik dit jaar ook aan meedoen. Het lijkt me geweldig om door deze natuur vrij te mogen bewegen en natuurlijk ook een uitdaging om mee te doen aan het koeien drijven met mijn, ooit voor dit werk getrainde, paard Juan.

Ik ga mee met Raph, die in de buurt woont en zulke klussen al eerder gedaan heeft. De verwachting is dat we hier wel het hele weekend mee bezig zijn.

Omdat we zaterdagmorgen vroeg beginnen, meld ik me vrijdagmiddag bij Raph thuis, waar ik dan ook logeer.

In de regen vertrekken we zaterdagochtend rond negen uur richting de Gorzen. Ramon en Mike gaan ook mee. Beiden ken ik al van eerdere ritten.

Bij de Gorzen voegen we ons bij nog eens 11 mannen/vrouwen. Bijna iedereen met een Quarterhorse. Volgens mij komen ze uit Dordrecht. Natuurlijk is onze enige echte Nederlandse Cowboy, Suus, ook aanwezig en is, samen met Rikkert, de oppercowboy en zij zetten een beetje de lijnen uit voor vandaag. 

Dat is goed, want je moet wel een plan hebben en af en toe gestuurd worden, anders gaat het niet lukken.

De Gorzen is een buitendijks gebied. Aan 2 zijden zijn er dijken, 1 zijde de Dintel en nog een zijde aan het Volkerak. We gaan de koeien vanaf de waterzijdes richting oostelijk gelegen dijk drijven en vandaar uit langs de dijk naar de hoek waar de veekraal ligt. Dit is een redelijk goed begaanbare en overzichtelijke strook land.  Een voordeel met het drijven is dat er langs de dijk een afrastering is, zodat die kant afgedekt is.

In de hoek van de Dintel en het Volkerak aan de westkant, heb je een ruig en soms moeilijk begaanbaar gebied met dichte bossages en watertjes en aan de noordkant de uitgestrekte vlakke slikken, begroeit met een soort helmgras.

De koeien leven niet in 1 grote kudde, maar verdelen zich in kleine groepen. Dat is dus zoeken geblazen.

We beginnen in het moeilijkste gedeelte en gaan eerst de bossen in. We splitsen ons op in kleine groepjes en systeemmatig kammen we het bos uit, maar vinden  daar geen koeien. Op een soort Schiereiland zien we in de verte een kleine kudde lopen en die staat genoteerd en halen we later op.

Wel komt ons, al luid brullend, een Shetland hengst tegemoet en showt ons zijn mannelijkheid en wil wel laten weten wie hier de baas is. Er lopen hier 70 van die Shetlanders (alleen maar hengsten) rond, dus dat beloofd nog wat. Calimero blijkt nauwelijks indruk te maken op onze paarden. Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik er veilig op zit, want ik vertrouw dat zwarte monstertje voor geen cent. Dit mannetje zal de rest van het weekend de hele tijd met ons optrekken.  Een hengstige merrie vindt ie wel interessant.

Gelukkig is het ondertussen opgehouden met regenen en klaart het weer op en dat maakt het toch wel een stuk aangenamer.

Na een klein uurtje komen we de eerste koeien tegen als we het bos verlaten. Tussen het bos en de oostelijke dijk is een brede open strook van, ik schat zo’n 500 meter en daar lopen heel verspreid verschillende groepjes koeien. De positie is gunstig. We houden ruim afstand, om ze niet af te schrikken en wachten tot iedereen er weer is en positie heeft, voordat we gaan drijven. Dat duurt ongeveer 20 minuten en dan rukken we langzaam op. We doen alles stapvoets, want als de koeien gaan lopen rennen raak je de controle kwijt en dikke kans dat ze ontsnappen. De dik begroeide bodem is zeer ongelijk, met greppels en kuilen, dus dat nodigt ook niet uit om eens lekker te gaan galoperen. We rijden over de oude zeebodem en de oude watergeulen zijn nog duidelijk zichtbaar. Wel ontzettend mooi en vooral heel puur. Dik genieten dus.

De, bij elkaar gedreven, kleine groepjes vormen langzaam aan een kudde van zo’n 40-50 runderen en zo sjokken we voorbeeldig richting veekraal die nog zo’n 2 km verderop ligt. Om je heen hoor je de cowboys ’ yeahh, move on,  go on’  roepen en de gauchos doen het met ‘vamos’.  Die koeien snappen het allemaal. Ik zwaai af en toe ook maar eens flink met mijn rebenque en dat werkt ook wel.

Je krijgt de neiging om het tempo op te schroeven en de koeien wat meer onder druk te zetten, maar Suus en Rikkert houden het goed in de gaten en fluiten je terug. Het is zaak om een koe voor je te houden en vooral niet voorbij de flank te komen, anders geef je ze kans om onder je door te duiken. Door dat gesjok lijken de koeien zich er in te berusten, maar dat is een valkuil, want ze houden het wel degelijk in de gaten en als er maar een gaatje valt duiken ze daar in. Dat gebeurt toch met regelmaat en moet je zo’n koe ook weer opvangen en terug brengen in de kudde. Dat is ook wel weer het leuke, want dan heb je wat actie. Toch ontsnappen er op deze manier verschillende koeien en als ze eenmaal in het bos zitten, kun je het verder wel even vergeten, als je maar met een paar drijvers bent. We zijn natuurlijk ook nog niet helemaal op elkaar ingespeeld en ook niet allemaal ervaren. Toch gaat het aardig goed en raak ik snel vertrouwd met het drijven.

Het is voor mij de eerste keer, maar de kneepjes van het vak klinken logisch.  Het vluchtgedrag van een koe is niet anders dan dat van een paard. Ik tref het ook met mijn paard, want hij doet gewoon wat ie moet doen en vindt dat koeiengedoe, de normaalste zaak van de wereld en gaat, indien nodig, overal dwars doorheen. Soms moet je over een een ruige vloer galoperen en hou je je hart vast, maar dat gaat allemaal goed.

Voor de veekraal is een omheind stuk wei, met een ruime afsluitbare opening, dat als een fuik is opgebouwd en vandaar uit moeten ze nog door een hek naar een kleine weide. Dat laatste daar hebben ze niet allemaal zin in en daar heb je dan wat stuurmanskunsten nodig om dat voor elkaar te krijgen. Hier laat Ramon zien waar ie is opgegroeid en weet in volle galop een koe, vlak voor de opening, zo om te drukken dat het beest maar 1 kant op kan en dat is door het hek heen. Daar hebben de cowboys wel respect voor en gaucho Ramon ontvangt dat met een grote grijns. Mooie goser.

We gaan vervolgens voor de kudde, die we op het schiereiland gezien hebben. Dit gaat vlekkeloos en na aflevering is het tijd voor een pauze en een hapje eten.

Rapholito had ‘s morgens vroeg bij de warme bakker lekkere worstenbroodjes gehaald en met een biertje erbij en een zonnetje op de kop gaat het helemaal goed.

Na de pauze rijden we naar het verst gelegen deel aan de noordkant. Daar is een uitgestrekte grote vlakte begroeit met een soort goudgeel helmgras. We kunnen helemaal langs de dijk rijden. Dicht langs de dijk is alleen wat gras en dus kunnen we hier een groot stuk in een rustige galop overbruggen. Onderweg stuiten we op de kudde Shet hengsten en daar lopen een hoop macho’s tussen, die hun territorium wel willen verdedigen. Tjonge, wat kunnen die beesten een herrie maken. Ze zijn druk met ons en tussendoor zijn ze ook nog onderling aan het bakkeleien. Ze zijn allemaal zwart en zien er goed uit. D’r lopen aardig gespierde Jerommekes tussen. Al te opdringerige types moet je echt met de rebenque even van je af slaan.

De grote vlakte is schitterend en met de af en toe donkere wolken erboven geeft dit een mooi plaatje. De bodem is mooi vlak en een beetje sompig door de vele regen. Toch kun je hier prima over galoperen. We vinden nog een kudde koeien en brengen die ook naar de veekraal.

Het is al ruim in de middag en de meeste koeien hebben we wel binnen. Er lopen nog een aantal ontsnapte koeien en ongetwijfeld zullen we er nog wel een paar gemist hebben.

We besluiten er voor vandaag mee te kappen en morgen met een groep nog een keer door het gebied te gaan en proberen de rest ook binnen te halen.

De zondag is zo’n typisch mooie herfstdag. Lekkere frisse lucht en een strak blauwe hemel. De groep drijvers is grotendeels van samenstelling veranderd. Ronald, Els, Pauline, Ad en Davey hebben een deel van de open gevallen plaatsen opgevuld. We kunnen noch wat koeien vangen, maar er ontsnappen er toch ook wel weer een aantal.

Ze zitten in het bos en we vinden ze niet zo snel meer terug. Die hebben dan geluk gehad, want daar gaan we verder niet meer achteraan.

We sluiten het weekend af met een drankje en rond 14.00 gaat Juan de trailer in en gaan we huiswaarts.

Het was een schtitterend weekend en ik heb voor 200% genoten van het rijden in deze pure natuur en het koeiendrijven.

Een volgende keer ga ik weer graag mee.

Huijbergen 2012

op een mooie pinksterdag.......

Nou, 2012 had er wel 4 en toevallig ook het jaarlijkse Criolloweekend. Nu in Huijbergen, nabij Bergen op Zoom. Volop zomerweer en een grote opkomst.

Brabanders, Friezen, Zeeuwen, Belgen, Duitsers, een paar Hollanders, een Argentijn en een Amerikaanse. De grootste vertegenwoordiging kwam uit de regio Huijbergen en ik heb weer veel nieuwe criollomensen leren kennen. De meesten kende ik al virtueel, maar nu dan live. Iedereen kon elkaar verstaan, of deed in ieder alsof men elkaar verstond. Lichaamstaal doet het dan verder ook wel. Voor mij ook al heel vertrouwde mensen en vond ik het ook leuk dat mijn Argentijnse vriend Marcos , samen met Andy, de lange reis vanuit Munchen gemaakt hadden, om hier te komen rijden. Er waren ook dagjesmensen en zo was de samenstelling elke dag weer anders. Ik schat dat er totaal wel zo’n 35 mensen geweest zijn en doordat sommigen een aantal paarden hadden meegenomen, waren er veel te zien. Allemaal uiteraard mooi en niet alleen maar Criollos. Natuurlijk de Haflinger van Elly, een aantal Quarters en 2 Paso huppeldepup. Er zal verder ook vast nog wel iets van een ander ras hebben meegelopen en natuurlijk de onvermoeibare cattledog ‘Joyce’ van Sacha.

Vrijdag was het eerst installeren voor de mensen van veraf. Allemaal een beetje verspreidt over het dorp. Een groepje op de camping, een groepje in de ‘Kloek’ van Elly, een stelletje in Zomerhuisjes, Marcos en Andy in een hotel en ik had de eer om op de estancia ‘Calle Montaña’ van mijn grote vriend Raf te logeren. De regiogauchos sliepen uiteraard allemaal in hun eigen bed(denk ik).

De basis was het multy culturele centrum “de Kloek” van Elly. Hier ontmoetten we elkaar weer voor het aprės paardrijden.

De eerste rit stond om 16.00 in de planning. De start was nog een beetje rommelig omdat niet helemaal duidelijk was wie er nou al waren, waar iedereen zat en waar te vertrekken. Na wat heen en weer gebel en weer oppikken van mensen is het uiteindelijk allemaal goed gekomen en was de kop eraf en hebben we een mooie rit van zo’n 2-3 uur gemaakt door het voormalige militair oefenterrein. ‘s Avonds heerlijk koud buffet, gemaakt door Elly, borrel en gezelligheid in de Kloek. Rond 24.00 uur ging ieder op zoek naar zijn matje. Connie verheugde zich al oprecht op haar eerste nacht met de blubblubjes van de guppies in de aquariumkamer. Je leert Connie elke keer weer van een heel andere kant kennen. Deze keer het ‘vissevrouwtje’. Ik heb haar, volgens mij, ook al eens in een heuse legertank zien rond scheuren, tijdens een criolloweekend.

Zaterdagmorgen om half 11 verzamelen bij de ponyclub op ‘t Eiland. Omdat een aantal mensen hun uitrusting bij Raf hebben neergelegd, gebeurt het opzadelen ook daar. Dus vanaf half 10 druppelt het daar binnen en hangt er een gezellig sfeer. .

Eigen paard verzorgen en opzadelen. Kijken bij de anderen hoe die het doen, waarom, wat en hoe. Nieuwtjes uitwisselen, advies geven en ontvangen en komt Els met de tondeuse een ronde doen om de paarden nog even te soigneren. Het moet er natuurlijk allemaal puik uitzien. Iedereen is keurig op tijd op ‘t Eiland en gaat er een groep van zo’n 25 man/vrouw op pad richting Bergen op zoom, waar we gaan lunchen bij manege Molenzicht. De tocht gaat via de Borgvlietse duintjes. Hierbij passeren we vliegveld Woensdrecht en badderen nog door een vennetje.Een combinatie van zwavel, zwammen, riool en lijkenlucht komt naar boven als we er doorheen gaan. Stinkt als de hel dus. Spannend watertje, maar wel afkoeling met dit warme weer.

Als we bij manege Molenzicht arriveren, heeft Sandra het terras al schoongeveegd, zodat we kunnen zitten en is bezig een touw te spannen, waar we de paarden aan vast kunnen zetten. Perfect geregeld allemaal. Een kop soep en broodjes wachten ons op. Het is aangenaam zitten daar op een mooi terras in een mooie omgeving en volgens mij stond niemand direct te trappelen om weer te gaan rijden. Zo’n moment dat je niet nee zegt tegen een siesta.Totdat iemand ons opriep voor de groepfoto’s. Probeer maar eens 25 man, en vooral met paard, op 1 foto te krijgen. Ging toch vrij makkelijk en snel. Op de terugweg worden we nog getrakteerd op een ijsje en rond 17.00 uur zijn we weer terug in Huijbergen. Het was een schitterende dag. Iedereen gaat voor een paar uur zijnsweegs. Even rust, lekker douchen, schone kleren aan en dan op naar de BBQ in de Kloek. Nou hebben Nel en Raf een schitterend nieuwe badkamer aangelegd. Een mooie douchecabine met zo’n zelf meedenkende kraan, die bepaald wat warm genoeg is voor de gebruiker. Als gebruiker moet je dus niet in discussie gaan met zo’n kraan en er vooral niet aankomen, want dan word je onmiddelijk afgestraft met ijskoud water en komt het ook niet meer goed de eerste paar dagen. Zo’n kraan weet ook precies wanneer je je kop vol in de shampoo heb gezet. Brrrr dus.

Ook de BBQ is door Elly geheel voorbereid en Marcos pakt de rol van ‘man van de grill’. Dat gedraai met 20 man om zo’n grill, vind ik eerlijk gezegd nooit zo geweldig. Ik vind het dus altijd wel lekker als iemand die rol van grillman pakt en al die stukken vlees braadt.We zitten weer lekker buiten en wederom gezellig. Binnen is, via de beamer, op een groot scherm van 4 x 4 mtr. onze activiteiten van die dag te zien. Hete foto’s dus. Ik had een stick vol foto’s en films van eerdere Criolloweekenden meegenomen, zodat er weer genoeg te zien viel. Is wel mooi op zo’n groot scherm. Zo tegen 12 uur had iedereen wel behoefte aan een bed. Mede door het weer was het een mooie, maar ook vermoeiende dag.

De derde dag rukken we op naar Belgie met als doel te lunchen bij ‘de leeuw van Vlaanderen’ in Zandvliet. Om daar te komen moeten we door grenspark Kalmhoutse heide. Onderweg zig zaggen we regelmatig over de meet tussen Belgie en Nederland. Te herkennen aan de mooie oude cementen zuiltjes die overal staan. Midden in het bos of zomaar ergens langs een weggetje. Het is een mooie en vooral veelzijdige route. Bossen, heide, grote open en heuvelige zandvlaktes met watertjes wisselen elkaar af. Natuurlijk moeten we door water en dat levert weer mooie plaatjes op. Als je die moerassige foto’s ziet is het net Corrientes Argentina, om maar een dwarsstraat te noemen.

De leeuw van Vlaanderen is een mooie tent. Het is een nog bedrijvige boerderij annex kroeg/restaurant, waar Belse Raf het voor het zeggen heeft. Het cafe hangt vol met snuisterijen en een grote zwart-wit foto van koning Boudewijn en vrouw Fabiola. Mooie sfeer. Je kunt er goed eten voor niet al te veel geld en volgens de kaart, biefstuk van eigen koe. Ik ben er al een paar keer eerder geweest met de Huijbergenaren. Op deze zonnige dag is het er stervens druk. Een motorclub van oldtimers heeft ook deze dag uitgekozen om hier aan te leggen. Een hoop herrie en veel blauwe rook. Ook hier weer een touw tussen de bomen, waar we de paarden aan kunnen binden en ook nog een wei, waar ze evt. in mogen. We kunnen op het terras zitten en door de grote drukte hebben we een keuze tussen 3 gerechten. Begrijpelijk om het een beetje werkbaar te houden voor de keuken. Sandra heeft weer het nodige voorbereidende werk gedaan om alles zo vlot mogelijk voor ons te laten verlopen. Die kun je er wel bij hebben, dan komt het allemaal goed. Het duurt even voordat iedereen een bord met eten voor z’n neus heeft, maar daar maakt niemand zich druk om, want het is ook daar weer lekker toeven, dus haast is niet aanwezig. Opnieuw is een groepsfoto, dit maal zonder paarden, het signaal tot actie en aansluitend weer opzadelen en met een omweg weer richting Huijbergen.

‘s Avonds, na de lekkere spareribs en de varkensrollade in champignonssaus, wordt het Marcos zijn moment. Hij had al aangekondigd dat ie, naast 4 paarden, ook muziek mee zou nemen en vanavond sloeg ie z’n slag. Vluchten kon niet meer voor de aanwezige vrouwen. Hij trekt ze er allemaal bij. Eerst shuffelt ie nog netjes op de grond, maar dat verhuist al snel boven op de tafel en het biljart. Door een hartnekkige blessure loopt ie thuis(in het zicht van vrouwlief) rond met krukken, rondom de paarden loopt ie met losse handen te trekkepoten, maar als er vrouwen in het spel zijn, beweegt ie als een jonge god. Uren lang. De Argentijnse blues. Ook Andy wordt er nog even bijgetrokken om een Linedance-je in gang te brengen. Het wordt die avond voor een aantal wat later dan anders.

De vierde en laatste dag is de groep al aardig uitgedund. Ver reizen, andere verplichtingen(pinksteren) en vermoeidheid zijn goede redenen. Ikzelf had voor deze dag ook een slag om de arm gehouden, want Patròn zijn conditie was nou ook nog niet helemaal top, volgens mij. Hij oogde echter nog steeds fris(meer dan ik) dus toch maar weer een zadel erop. Met nog zo’n 12 personen zijn we op ons gemak naar Ossendrecht gereden en gingen voor de lunch bij hotel “ de Blauwe Pauw”. Alweer een mooie tent met groot terras. Een aanbindplek voor de paarden was wat minder. We misten de touwen van Sandra en moesten nu een beetje stoeien met boomstammen. Sus was dit keer ook mee, maar zat nog niet helemaal in het ritme, want hij was halsters vergeten. Hij bleef dus op de paarden passen, terwijl wij achter een biertje en een hap doken. Effentjes later komt Sus toch ook aanlopen op de bekende Suswalk(John Wayne, met ratelende sporen). Op dit burgersterras trekt dat de aandacht en toch ook nog steeds de onze. ‘van wie is dat grijze peerdje aan de achterste boom’, vraagt Suus. Na wat puzzelen is iedereen het er mee eens dat het de overo/rode ruin van Ton moet zijn. ‘Nou die staat er nu niet meer’ vervolgt Suus z’n verhaal. Tijd voor actie dus, want het paard heeft zich losgebroken en is vertrokken. Sacha en Raf klimmen op hun, nog opgezadelde, paarden en gaan op zoek en gelukkig vinden ze hem terug in handen van wandelaars die hebben voorkomen dat ie een gevaarlijke, drukke provinciale weg over wilde steken. Afkloppen, dus maar weer en kunnen we onze lunch vervolgen. Het leven gaat gewoon door en eten en drinken zijn nou eenmaal belangrijke basis zaken in het leven. Een uurtje later zijn we terug in Huijbergen en met een moe, maar zeer voldaan gevoel kan ik afzadelen. Patron beseft het nog niet, maar is voorlopig klaar. Suus nodigt ons nog uit bij hem thuis voor een afzakkertje, maar ik bedank, wel met een beetje pijn in mijn hart, maar ik heb het gehad en ben echt gaar en wil me klaar maken voor de rit van 3 uur naar huis. Ik woon bij Amersfoort, maar moet Patron nog naar kootwijk brengen. Eerst natuurlijk nog even nakaarten en nagenieten met mijn gastheer en gastvrouw Raf en Nel. Het was heel fijn vertoeven op ‘estancia calle Montaña’, met elke morgen een vers gekookt eitje van eigen kippetjes.

Op zo’n terugreis van een paar uur kun je zo’n weekend nog eens mooi de revue laten passeren. Mooie tochten gemaakt. Heel afwisselend en precies goed zo, wat lengtes betreft. Wie waren er en hoe heten ze ook allemaal alweer. Natuurlijk de harde kern; Raf, Elly, Connie, Yessica, Wil, Mathilda, Caroline en Ton, die er bijna altijd wel bij zijn. Dan hebben we ook nog; Suus, Sacha, Maurice, Mike, Linda, Nausika, Magda, Birgit, Marianne, Angeline, Frederique, Yvette, Ronald, Els, Patricia, Marion, Lieke, Lisette, Karin, Pauline, Ad, Hugolito, Marcos, Andy en Anke. Sandra niet met paard, maar wel degelijk aanwezig. Marcos had 4 paarden meegenomen en daardoor werd er nog wel eens van paard gewisseld en had Karin de mogelijkheid kennis te maken met de criollos, door een dagje mee te rijden. Ook Ronald en Els hadden 4 paarden bij zich en konden steeds wisselen en gasten mee laten rijden. Zo waren er wel meer wisselingen en elke dag weer andere mensen. Heeft Yvette ook kennis gemaakt met het grote groepen Criollogebeuren en ontdekt dat dit allemaal heel relaxed is en beslist niet eng of gevaarlijk. Verder viel het wel op dat Nausika en Magda met hun hoofd in hetzelfde verfpotje hebben gezeten en heb ik volgens mij het overo paard van Magda ook al eens meegemaakt op het Criolloweekend in Kootwijkerbroek(2008). Toen een ongeleid projectiel, zonder remmen, in handen van iemand anders. Zo’n weekend is vaak ook een ontdekkingstocht met je eigen paard. Voor nieuwe paarden kijken hoe ze op zo’n grote groep reageren en of je er zelf mee om kan gaan en het hanteerbaar is/blijft. Dit kunnen spannende momenten zijn. Ook nu was dat voor sommigen weer zo. Voor mij en Patròn was dit ook de eerste keer en zeker de eerste rit en vooral het eerste uur was Patròn heetgebakerd en is het balanceren op het randje. Hij blijft gelukkig te corrigeren en hanteerbaar en vanaf dag 2 eigenlijk probleemloos meedoen. Dit zijn goede leermomenten goed voor het vertrouwen van beiden in elkaar. Om 20.00 ben ik in Kootwijk en kan Patròn zijn wei in en heeft voor de rest van de week geen last meer van me. Trailer schoon maken en naar huis. Huijbergenaren bedankt en vooral Elly voor het beschikbaar stellen van de Kloek en de vele uren die je er, volgens mij, in gestopt hebt. Het was allemaal perfect.

Groeten, Paul

Foto's zijn te zien op; https://picasaweb.google.com/109614704974643505319/CriolloweekendHuijbergen?authkey=Gv1sRgCIKXqKjT59id6gE#