Nationaal park `De Hoge Veluwe`

Na een regenachtige week en nou niet echte aantrekkelijke weersvoorspelling voor zondag had ik wel wat afmeldingen verwacht. Maar niks ervan. 10 die-hards waren er en misschien was ik zelf de enige grote twijfelkont. Onderweg naar Otterlo gaat mijn telefoon. De naam van Mathilda verschijnt op mijn scherm. Ik had het al een beetje verwacht, want Mathilda is, in letterlijke zin, volgens mij nog wel eens de weg kwijt. Daar is geen TomTom tegen bestand. De laatste 3 criollo ontmoetingen heb ik al vaker dit soort telefoontjes gehad. ‘ We zitten in Ede, op kruispunt zus en zo en hoe moet ik nu verder’, klinkt de wakkere stem van onze blonde krullebol. Op de achtergrond hoor ik Sabine ook meedenken. Ik kan weinig betekenen voor de dames, want ik kom van de andere kant. Ik verwijs ze door naar Raph, want die zoeft daar ook nog ergens rond in zijn veewagen, met naast zich Marike en Suus in de cabine.
Ik installeer me als eerste op de grote parkeerplaats voor de ingang van het park in Otterlo. Het is lekker rustig weer met een waterig zonnetje. Kort na mij komen Fred en Trix met haar tinker uit Brabant oost. Op rij volgen Yessica uit Friesland, de 3 lieden uit Brabant zuidwest, Caroline uit Breda en na een kwartiertje en nog een belletje de Zeeuwse meisjes.Uit alle windstreken, zoals dat heet. Klasse natuurlijk, want het gros heeft er toch een paar uur sturen voor over om hier te rijden.
We zadelen snel op en omdat het inmiddels is begonnen met regenen gaan de regenjassen aan, de kragen omhoog en de hoed tot op de wimpers. Het elite korps gaat door de poort van het grote hek het avontuur van de Hoge Veluwe tegemoet.
We gaan eerst richting noorden omdat daar onze lunch ligt te wachten in de koperen kop. Het culturele goed van het park ligt daar ook zodat we daar zijdelings een beetje aan kunnen snuffelen. Op een grote heidevlakte stuiten we eerst op een groot monument Je ziet het al van verre. Het hele mooie van het park is dat je bijna overal vrij mag rijden. Dus we kunnen in een rechte streep over de heide op het beeld af galopperen. Het blijkt generaal de Wet te zijn. Deze man heeft ruim honderd jaar geleden als zuid Afrikaan daar ter plekke geschiedenis geschreven in de Boerenoorlog. Wat ie nu te zoeken heeft op de Veluwe is me niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk verbannen.
Ons volgende doel wordt het Sint Hubertus jachtslot. Dit pandje is door de bekende architect Berlage ontworpen voor het echtpaar Kröller-Müller. De koninklijke familie liet daar ook jaarlijks hun bloeddorstige gevoelens de vrije loop, door het afknallen van de nodige herten en zwijnen.
Door dat vrij rond rijden stuit je nog wel eens op een gaas hekwerk om de zwijnen uit een bepaald gebied te houden. Je moet dan op zoek naar een doorgangetje, middels een klaphek.We zijn één keer over zo`n wildrooster gegaan, maar ik hou daar niet zo van. De kans dat het paard daar met z`n tenen tussen 2 ijzers gaat staan met z`n tenen en z`n hoef beschadigd, vind ik erg groot. Met buck heb ik daar slechte ervaringen mee. Ik krijg dus pijn in m`n tenen als ik daar naar kijk. Het gaat gelukkig goed en het ene paard gaat het makkelijker af dan het andere.
Het jachtslot benader je over een mooi groot grasveld met daarachter een grote vijver en vervolgens het mooie slot. Het is een strak gazonnetje en ik snap nu dat je de zwijnen hier vandaan wilt houden. Nu hebben wij ons eigen wilde zwijntje bij ons in de gedaante van Sabine. Als die een beetje ruimte ziet gaan de remmen los. De prachtige plaggen vliegen je om de oren. Daar kunnen die grote zwijnsneuzen niet tegen op. Ik heb stiekum even rond gekeken of er geen boswachter op de loer lag. Het loopt deze keer goed af.
Met een grote boog door afwisselend landschap komen we bij de Koperen Kop voor de lunch.
Na de paarden op de voor hen bestemde plek te hebben aangebonden, bedienen we ons zelf in de voor ons bestemde plek en kunnen we de natte plekjes wat opwarmen.
Staatsscretaris van sociale zaken, Jetta Klijnsma, had waarschijnlijk het forum ook gelezen en wilde dit elitekorps weleens van nabij aanschouwen. Zodra er een tafelte naast ons vrij kwam, liet ze daar beslag opleggen om daar vervolgens plaats te nemen en de combinatie van paarden-, gauchos- en natte pakkenlucht op te snuiven. Ook graag wilde ze met Don Raphael op de foto. Nou is Raph nergens te beroerd voor en toonde zelfs zijn mooiste glimlach aan onze excellentie.

Na de lunch gaan we in zuidelijke richting. Dit is een zeer groot gebied met hele uitgestrekte open vlaktes. Afwisselend zand en heide. Aan de oostkant ligt nog een gebied met vennetjes
Het is wat moerassig en je moet er goed uitkijken, omdat er nogal wat kuilen en greppels tussen het hoge gele helmgras zitten. Dat uitkijken kun je het beste overlaten aan de paarden, want die zijn daar veel beter in dan wij. Teugels los en laat maar gaan. Ze zijn heel alert en doen geen stap verkeerd. Wil je relaxed rijden, dan kun je op veel plaatsen maar beter op de paden blijven.
Ik gaf al aan dat je bijna over al vrij mag rijden. Er zijn wat beperkingen. Er zijn rustgebieden voor grof wild en daar moet je uitblijven. Deze gebieden zijn gemarkeerd door bordjes om de 50 meter. Die kun je niet missen.
Je rijdt dan langs een gebied met de wetenschap dat daar binnen dus de wilde dieren zitten. En als je nog niets anders gezien hebt dan het paard onder je kont en dat van je buurman, dan krijg je jeuk en lonkt het avontuur, want je wilt graag oog in oog met een groep zwijnen of edelherten. Het liefst wil je ze aanraken en wil je ook weten hoe je paard daar op reageert.
Op een gegeven moment stuiten we weer op zo`n bord. Voor ons ligt een openstrook van 50 meter en vervolgens bos. Raph en ik rijden voorop en wij, de wijze oudsten van dit elitekorps, kijken elkaar aan en met een knik naar elkaar van `Dat moet kunnen`, gaan we op safari.
We zijn bijna bij de bosrand en daar is de vijand in een groene wagen. Je ziet ze de hele dag niet en op het moment suprême zijn ze daar. Vakwerk van de vijand natuurlijk, maar balen voor ons. Betrapt worden voelt niet lekker.
Ik probeer nog wat verzachtende smoesjes, maar daar zijn ze ongevoelig voor. We zijn in de meerderheid, maar zij hebben het recht en de macht aan hun zijde en dus sterker. We krijgen een bekeuring.
Dit houdt in; één van ons krijgt een bekeuring van €80,- en dat moeten we verder onderling maar regelen. Het is een ervaren man, want om voor iedereen een bekeuren uit te schrijven en dus 10 keer een discussie aan te gaan gaat zeeen van tijd en ergernis kosten. Ik doe daar ook verder niet moeilijk over.Ik ben ondeugend geweest en kom maar met dat ding. Klaar. € 80,- is wel veel en een volgende keer doe ik het denk ik toch maar niet meer.
We vervolgen onze weg braaf en genieten van prachtige vlaktes met vergezichten, waarover je heerlijk vrij kunt dwalen. Heel in de verte zie je af en toe een kleine kudde dieren lopen. Te ver om te kunnen onderscheiden wat het precies is. Eigenlijk hoort het ook zo. Als je persee dieren van dichtbij en op afroep wilt zien, kun je beter naar de dierentuin gaan.
Als je zoals nu een keer op korte afstand op wat dieren stuit is de euforie des te groter. We hebben 2 reeen van dichtbij gezien!
Tegen 5 uur zijn we weer op de parkeerplaats en wacht voor de meesten nog een eind autorijden in het donker en de regen. De dag eindigt zoals ie begonnen is.We mogen niet helemaal klagen, want `s middags hebben we het droog gehad. Vooral voor Caroline is het nog een spannende rit, want haar verlichting is niet in orde. Gelukkig is ze heelhuids thuis gekomen.
De Hoge Veluwe is een prachtig gebied, waar je zeker 2 dagen rond kunt banjeren en aantrekkelijk doordat je niet vast gebakken zitten aan de ruiterpaden. Je kunt een beetje avonturen over plekken met de mooie namen als; Siberie, de ijzeren man, de wolfskuilen of het weitje v/d pol. Allemaal geheimzinnige namen waar ongetwijfeld een verhaal aan vast zit. Ook deze keer weer een paar nieuwe gezichten. Nu van Trix en Caroline.

Paul